Της Μαρίας Λιονάκη
«Σοκαριστικές εικόνες στο παιχνίδι Δανίας-Φιλανδίας, αφού στα μέσα του πρώτου μέρους ο ποδοσφαιριστής Κρίστιαν Έρικσεν κατέρρευσε στο γήπεδο και το ιατρικό επιτελείο εισήλθε εσπευσμένα στον αγωνιστικό χώρο, μετά από κάλεσμα των συμπαικτών του και προσπαθούσε να του κάνει ανάνηψη.»
Δεν χρειάζεται να είσαι Δανός ποδοσφαιριστής, συμπαίχτης του Έρικσεν για να σοκαριστείς. Δε χρειάζεται να είσαι Δανός πολίτης, ποδοσφαιριστής γενικά, ποδοσφαιρόφιλος. Χρειάζεται απλά να είσαι άνθρωπος. Άντρας ή γυναίκα. Που είχε ανοιχτή την τηλεόραση εκείνη τη στιγμή, της μετάδοσης του αγώνα, τυχαία ή επί τούτου. Για να σταματήσεις ο,τι κάνεις, το συγύρισμα του σπιτιού σου, το κέικ που χτυπάς στο μίξερ, τη λάμπα που αλλάζεις στο φωτιστικό του διαδρόμου, το δρομολόγιο του παιδιού που ετοιμάζεσαι να πραγματοποιήσεις στο τελευταίο μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας, λίγο πριν τις Πανελλήνιες. Για να παγώσεις την κίνησή σου, τη στιγμή σου και να κρατήσεις την ανάσα σου. Να υψώσεις το χέρι στο στόμα να συγκρατήσεις την κραυγή. Ενώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου είναι αλλοιωμένα από την αγωνία. Ένας άνθρωπος κινδυνεύει. Δεν τον ξέρεις τον ‘Ερικσεν. Δεν έχεις ταξιδέψει ποτέ στη Δανία, αν και θα το ήθελες. Πριν παντρευτείς έκανες κάποια ταξίδια, σχολικές εκδρομές, με φίλους. Τίποτα σπουδαίο, όλα κοντά. Μετά το γάμο με το Μανώλη θα ταξίδευες. Κι ήθελες να πας στη Δανία. Σε προσέλκυαν οι χώρες της Σκανδιναβίας. Τόσο αλλιώτικες οι βόρειες χώρες με τις πολλές λίμνες, που παγώνουν το χειμώνα, με την πάχνη, τα γυμνά δέντρα, τα ρομαντικά τοπία. Δεν τα είδες ποτέ τελικά. Παιδιά, βάσανα, η κακότροπη πεθερά, η κρίση, σχολεία, φροντιστήρια, πανελλήνιες τώρα του γιού. Να φύγανε άραγε για το μάθημα;
Τον είδαν τον αθλητή που είναι πεσμένος στο γρασίδι; Πρέπει να είναι σοβαρό, σίγουρα κινδυνεύει, θα είχε αλλιώς σηκωθεί. Τρέχει κανείς να τον σώσει; Θα προλάβουν; Γιατροί φαίνονται να σπεύδουν, είναι σκυφτοί, βιαστικοί, κρατάνε τον ιατρικό εξοπλισμό, ο αθλητικός ρεπόρτερ συγκλονισμένος μεταδίδει την τραγική στιγμή, δεν ξέρει τι να πει. Πω πω έχει παγώσει όλο το γήπεδο... Κάποιοι κλαίνε, κάποιοι δεν κοιτούν, κάποιοι χαμένοι κοιτάνε τη γη, άλλοι τραβάνε τα μάγουλα, τα μαλλιά. Όρθιοι όλοι κι ακίνητοι. Πότε μπήκε στον αγωνιστικό χώρο ο αρχάγγελος Μιχαήλ; Θα τα καταφέρει να κερδίσει αυτός ή οι γιατροί; Η στιγμή είναι ιερή. Μια ζωή παλεύει να ξεκαρφώσει φονικό σπαθί. Μια καρδιά αγωνίζεται να ξαναβρεί ρυθμό. Έχει πολλά ακόμα για να συγκινηθεί. Έχει πολλά να ζήσει, η γυναίκα, τα παιδιά του τον περιμένουν να τελειώσει τον αγώνα, να τον αγκαλιάσουν, να πάνε μετά μια εκδρομή όλοι μαζί. Άραγε η Σαμπρίνα έχει δει; Μακάρι όχι…Τι κάνουν από πάνω του όλοι αυτοί;
Πόσο αλλοιώνει ο φόβος του θανάτου τα πρόσωπα, πόσο το αναπάντεχο ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος να το διαχειριστεί… Τι σιγή έχει διαδεχτεί, τις φωνές, ζητωκραυγές του πλήθους, τι ακινησία το απαύγασμα της κίνησης αθλητών και κοινού, πόση αγωνία για την ανθρώπινη ζωή έχει εξοβελίσει το πάθος για τη νίκη. Όσοι δεν έχουν τα μάτια κλειστά κοιτάνε εμβρόντητοι με διεσταλμένα μάτια, παγωμένο βλέμμα. Παναγιά μου τρέξε να σώσεις τον άνθρωπο που κινδυνεύει… Οι συμπαίχτες του φτιάχνουν τείχος να προστατέψουν την ιδιωτικότητα της στιγμής, ο αρχηγός της ομάδας Σιμόν Κιάερ -θα μάθεις μετά- του έδωσε τις πρώτες βοήθειες με καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση κι έτρεξε μαζί με τον τερματοφύλακα Κάσπερ Σμαιχελ να στηρίξει τη γυναίκα του που ζούσε τραγικές στιγμές, αγωνίας και απόγνωσης, προσπαθώντας να τρέξει κοντά στον άντρα της…
Έχουν φύγει άραγε για το μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας ο άντρας της κι ο γιος της; ‘Η στέκουν κι αυτοί ακόμα άναυδοι μπροστά στο αναπάντεχο που συνέβη στον αθλητικό αγώνα και διδάσκει άλλα μαθήματα…
Πως τίποτα δεν έχει αξία μεγαλύτερη από την υγεία, την ανθρώπινη ζωή . Ούτε το αποτέλεσμα ενός αθλητικού αγώνα φυσικά, που φορτώνει άδικα με τόσο άγχος τους αθλητές, άγχος που απομακρύνει από τη χαρά της άθλησης και του παιχνιδιού, ούτε οι πανελλήνιες εξετάσεις, ούτε άλλα πράγματα, απ’ αυτά που συνηθίζει να επιδιώκει ο άνθρωπος για να ζει καλύτερα, ούτε άλλα προβλήματα, εμπόδια και αναποδιές της ζωής. Πως όλοι οι άνθρωποι, με τον διαφορετικό χαρακτήρα και τον τρόπο ζωής, ακόμη κι αν είναι οπαδοί αντίπαλων ομάδων, ακόμη κι αν έχουν κάποια στιγμή διαφωνήσει σε απόψεις, βρίσκονται όσον αφορά την υγεία τους σε ένα κοινό παρονομαστή κι ενώνονται σε μια κοινή πεποίθηση. Το σεβασμό στην αξία της ανθρώπινης ζωής, το ειλικρινές ενδιαφέρον, την αγωνία για τον άνθρωπο που κινδυνεύει, τη λύπη για όποιον πρόωρα ή βασανισμένα χαθεί. Το τελευταίο ποιο σπουδαίο μάθημα που βγαίνει από το συμβάν του χθεσινού αγώνα και τον κίνδυνο που διέτρεξε η ζωή του αθλητή, που ευτυχώς συνήλθε και πάει καλά, είναι η αναγκαιότητα να διδάσκονται όλοι ανεξαιρέτως, μαθητές και εργαζόμενοι, άνθρωποι απλοί, καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση και να υπάρχουν σε όλους τους δημόσιους χώρους και τους κεντρικούς δρόμους απινιδωτές, ελεγμένοι, η παρουσία και η χρήση των οποίων θα είναι γνωστή σε όλους μας.
