Του Δεκανέα Αλλαγής
Μια νίκη έχει πολλούς πατεράδες η ήττα πάντα έχει έναν. Πολλοί θα βρεθούν να «πατήσουν» πάνω στην συντριπτική επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη στην Κρήτη που το 61,3% στις εσωκομματικές εκλογές θυμίζει, σημειολογικά και όχι μόνο, τα ποσοστά του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, τις χρυσές εποχές που το πράσινο ήταν ταυτισμένο πολιτικά με το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Παράταξη.
Όλοι όσοι βρέθηκαν κοντά στην εσωτερική διαδικασία και κατέγραψαν τα όσα συνέβησαν σε τοπικό επίπεδο τη δίμηνη περίοδο της αναμέτρησης, ξέρουν και τους στρατηγούς της μάχης και τους ανθρώπους που ξέχασαν δουλειές, σπίτια και φίλους για αυτό το διάστημα, και έκαναν πράξη αυτό που επέβαλε η συνείδηση τους, να πάρουν στην πλάτη τους την υποψηφιότητα του Ανδρουλάκη και να την εκτοξεύσουν στα ουράνια!
Μα κυρίως αυτούς τους χιλιάδες ανώνυμους πολίτες που ξαφνικά σαν ένα ελατήριο σηκώθηκαν από τον καναπέ τους, θυμήθηκαν τους παλιούς ένδοξους αγώνες και σαν την ατάκα από την τηλεοπτική Τούρτα της Μαμάς, αναλογιστήκαν το « ΠΑΣΟΚ… ωραία χρόνια» κάνοντας τη μάχη του Νίκου, δική τους μάχη!
Αν θέλουμε λοιπόν να δώσουμε τα εύσημα για αυτήν επικράτηση του Ανδρουλάκη στην Κρήτη, θα πρέπει να σταθούμε με σεβασμό στο ανώνυμο πλήθος, που επένδυσε στην ελπίδα, πίστεψε ξανά σε μια μάχη, στάθηκε με καρτερικότητα στην ουρά, έκλεισε τα αυτιά στις σειρήνες που του έλεγαν πως η ΝΔ επιθυμεί Λοβέρδο, και ο ΣΥΡΙΖΑ Παπανδρέου και ψήφισε με το χέρι στην καρδιά και τη γλώσσα στη λογική για το παρόν και το μέλλον της παράταξης. Του δικού τους πολιτικού σπιτιού. Αυτοί θα κάνουν τα μποφόρ της πρώτης Κυριακής… τσουνάμι τη δεύτερη για την τελική επικράτηση απέναντι στο απόλυτα παρελθοντικό.
Ωστόσο επειδή αναφέρθηκα στους πολλούς πατεράδες της νίκης, δηλαδή στους δεκάδες χιλιάδες κρητικούς που είδαν στο πρόσωπο του Ανδρουλάκη τη μοναδική ελπίδα αναγέννησης του χώρου, δεν μπορώ να μην σταθώ και στο μεγάλο ηττημένο αυτής της αναμέτρησης, σε τοπικό επίπεδο.
Εκείνον δηλαδή που με όρους προσωπικής βεντέτας, έδωσε έναν λυσσαλέο αγώνα, όχι για να κερδίσει ο εκλεκτός του, αλλά για να ηττηθεί ο Ανδρουλάκης. Πότε ενδυόμενος το πουκάμισο του θεσμικού, πότε με το προσωπείο ενός λαγού και στην τελική ως όψιμος κηπουρός, θύμισε τον θρυλικό Παπαγιαννόπουλο ως υποστηρικτή του Γκόρτζου, όχι για να επικρατήσει ο Παπανδρέου, άλλωστε η μνήμη δεν είναι κοντή για να ξεχάσουμε όλοι με τα όσα ακατανόμαστα περιέλουζε μέχρι πριν μερικά χρόνια τον όψιμο υποστηρικτή του, αλλά μόνο και μόνο για να μην βγει νικητής ο πιο μισητός του αντίπαλος.
Μέχρι και ορφανά χαρακτήριζε τους συνοδοιπόρους του υποψηφίου αρχηγού που στηρίζει με πάθος σήμερα.
Ναι, εκείνος που θα έπρεπε να τον νιώθει σαν δικό του πολιτικό παιδί. Που μεγάλωσαν στην ίδια πολιτική οικογένεια και πιθανότατα και στη ίδια γειτονιά, μα που η αλαζονεία με την οποία οπλίστηκε από τη μακροημέρευση στην καρέκλα και πιθανότατα το αίσθημα πως δεν έχανε με τίποτε, ανεξαρτήτως των πολιτικών καιροσκοπισμών του, υπέστη σε προσωπικό επίπεδο την πιο βαριά ήταν στην πολιτική ιστορία της προσωπικής του διαδρομής.
Μη βλέποντας το momentum και στρέφοντας την πλάτη στον κόσμο που τον στήριζε όλα αυτά τα χρόνια. Για ένα γινάτι, για ένα πουκάμισο αδειανό!
Όλα αυτά όμως θα αποτελούν σε λίγο μέρος της ιστορίας και ο καθένας… εφ' ώ ετάχθη!
Καιρός λαγού… καιρός λαγουδίνας!
