Της Μαρίας Λιονάκη
Δέκατη πέμπτη γυναικοκτονία. Λίγο θέλουν να γίνουν σαν τα τροχαία κι αυτές. Κάθε τρεις και λίγο κι ένας θάνατος. Πού οδηγεί άραγε ο δρόμος αυτός της σύγχρονης ζωής, των ανθρωπίνων σχέσεων; Η γεωγραφία των γυναικοκτονιών ποικίλει. Σε μεγαλουπόλεις και χωριά, σε τόπους παραθερισμού και νησιά, στη Λακωνία τώρα ο άδικος χαμός. Σε ένα σπίτι με κατάφυτη αυλή, με φίκους πολλούς θαλερούς, με ανοιχτά πατζούρια και μια πόρτα που σφάλισε για πάντα. Ένα σπίτι -τάφο πια για τα δυο μικρά παιδιά του ζευγαριού, εννιά κι έντεκα χρονών. Άμοιρα παιδιά.
Την έπνιξε με τα ίδια του τα χέρια και μετά πήρε ψύχραιμα τηλέφωνο την αστυνομία: « Σκότωσα τη γυναίκα μου» είπε. Να φταίνε άραγε οι κτητικές αντωνυμίες; Μήπως να τις καταργήσουμε, αφού έχει κι άλλες η γραμματική; Πιο ευπαρουσίαστες, πιο ακίνδυνες, όπως π.χ. τις αλληλοπαθητικές. Η αντωνυμία «αλλήλοις» δε φόνευσε ποτέ κανένα. Κιχ δεν έχει ακουστεί στην πιάτσα της γραμματικής. Ήσυχη διάγει τον βίο της. Όπως το θύμα και ο θύτης πριν το κακό. Έτσι λένε τουλάχιστον οι γείτονες. Που δεν έχουν ακούσει ποτέ τίποτα από πριν. Θεός φυλάξοι. Γιατί αν είχαν ακούσει έπρεπε και να είχαν αντιδράσει. Πώς θα το σήκωνε το κρίμα η ψυχή μετά; Έχουν τα αφτιά των ανθρώπων όμως μια ιδιαιτερότητα ως εργαλείο αίσθησης. Κάνουν στην είσοδο διαλογή. Ακούν ο,τι τα συμφέρει. Έτσι ήταν από ανέκαθεν. Λάθος το «από» στη σύνταξη αυτή . Λάθος και να μη μιλάς, άμα ξέρεις.
Πώς γίνεται το «μου» που όταν μπαίνει στη σύνταξη μιας πρότασης υπόσχεται αγάπη, τρυφερότητα, φροντίδα, έγνοια στον πυρετό, στην κούραση, χάδι στις ιδιαίτερες στιγμές, συμπαράσταση κι ένα γλυκό λόγο στη συννεφιά των ματιών, ρομαντικούς περιπάτους δίπλα στη θάλασσα, ζωή που κυλάει συντροφευμένη, καλοκαίρια και χειμώνες, για πάντα μαζί, ώσπου να μας χωρίσει ο θάνατος, πώς γίνεται μετά το «μου» αυτό να θολώνει, να ξεχνά όμορφες στιγμές από το παρελθόν, εκδρομές, γέννηση παιδιού, πες μπα-μπα, τα πρώτα γενέθλια, βαφτίσια, πώς γίνεται να ακυρώνει δεσμούς, ηθική, νόμους, να αντιδικεί με τόση μανία, να παίρνει όπλο, να βρίζει, να κακομεταχειρίζεται, να δέρνει αλύπητα, να σπρώχνει με μίσος στα βράχια, να σκηνοθετεί σαν τον καλύτερο σκηνοθέτη ληστεία και φόνο μαζί, να πνίγει με τα ίδια του τα χέρια; Μήπως φταίει το επίρρημα «πάντα» ; Το για πάντα μαζί; Μήπως αυτό δημιουργεί προσδοκίες ή κάνει τους ανθρώπους να ασφυκτιούν, να συγκρίνουν το πριν με το μετά, όνειρα, ελπίδες κι αληθινή ζωή, να βλέπουν το χάος που τα χωρίζει και να διαπράττουν έγκλημα; Να το καταργήσουμε κι αυτό το επίρρημα , μα έχει τόσα άλλα καλά επιρρήματα η γραμματική.
Δουλειά των κοινωνιολόγων και των ψυχολόγων είναι να αναλύσουν το φαινόμενο αυτό. Των κοινωνικών λειτουργών, της πολιτείας , της αστυνομίας να προσπαθεί να προλάβει. Ούτε ο φονιάς γεννήθηκε για να γίνει φονιάς, ούτε το θύμα μεγάλωσε με την προοπτική να τα ανέχεται όλα και να σιωπά, να καταντά άβουλο ον. Πολλές απορίες μπορούμε να έχουμε ως σκεπτόμενοι άνθρωποι. Πώς ο άντρας που σύμφωνα με τα πρότυπα μιας άλλης εποχής άνοιγε την πόρτα στη γυναίκα του να βγει από το αυτοκίνητο ή της κρατούσε το παλτό να ντυθεί, φτάνει σήμερα να την πνίγει με τα ίδια του τα χέρια; Ο αντρικός κι ο γυναικείος ρόλος στη σύγχρονη κοινωνία πώς έχει διαμορφωθεί; Σίγουρα το στερεότυπο « η γυναίκα μένει στο σπίτι κι ασχολείται με το νοικοκυριό και το μεγάλωμα των παιδιών μόνο» έχει αλλάξει. Η γυναίκα ως ελεύθερος άνθρωπος διεκδικεί δικαίωμα στην καριέρα, μα και στη διασκέδασή της. Προκύπτει μήπως έτσι κενό στην οικογενειακή ζωή; Ο άνδρας το καλύπτει, θέλει να το καλύψει; Γιατί οι άνθρωποι δεν καταφεύγουν στη λύση του γάμου, στο διαζύγιο μα προτιμούν το φόνο, όταν οι σχέσεις τους έχουν ανεπανόρθωτα φθαρεί; Άβυσσος η ψυχή, πολλά τα πάθη των ανθρώπων, μα πρέπει να ζητάμε βοήθεια από ειδικούς όταν τη χρειαζόμαστε.
Πηγή φωτογραφίας: Shutterstock
