Του Δημήτρη Καρυωτάκη
Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως το Ηράκλειο ζει και αναπνέει σήμερα για τον αγώνα του ΟΦΗ με τον Φωστήρα! Εδώ και μέρες - εβδομάδες καλύτερα - οι ποδοσφαιρόφιλοι της πόλης, που συνήθως ταυτίζονται, οι περισσότεροι, με την πορεία της ομάδας που σηκώνει το ειδικό βάρος να ενσαρκώνει τα φίλαθλα αισθήματα αλλά και την ταυτότητα (αθλητική και όχι μόνο) μιας περιοχής περιμένουν σαν τον διψασμένο το νερό και σαν τον ερωτευμένο που έχει καιρό να δει το ταίρι του για να δώσουν το παρόν στο ιστορικό ραντεβού.
Σαν τον πιστό της Αγιάς Μαρίνας που κάθε χρόνο ζει και αναπνέει με το πανηγύρι και το άναμμα του κεριού στη χάρη Της, κάπως έτσι και οι Ομιλίτες, μια από τις φυλές αυτής της πόλης, περιμένουν το σημερινό...πανηγυράκι!
Είναι από εκείνα τα ματς που χαράσσονται στη μνήμη σου: που χτίζουν το συλλογικό υποσυνείδητο. Που μαλάσσουν τα υλικά που φτιάχνονται οι ποδοσφαιρικοί μύθοι. Που γεννιούνται και βαφτίζονται στα γάργαρα νερά αυτού του ιδιότυπου ποδοσφαιρικού Ιορδάνη ποταμού οι νέες γενιές φιλάθλων. Που αποτελεί τη μαγιά για να πλάσεις με το μυαλό και τη φαντασία σου ποδοσφαιρικές ιστορίες που θα δίνουν τη σκυτάλη για τους επόμενους φίλους της ομάδας!
Γιατί ποιος άραγε μπορεί να ξεχάσει τα πρώτα ευρωπαϊκά ραντεβού του ΟΦΗ; το παιγνίδι με τη Χάϊντουκ και την Αταλάντα; Ποιος δεν ζηλεύει εκείνους τους τυχερούς που έζησαν τη μαγεία του τελικού του ΄87 την κατάκτηση του κυπέλλου; Πόσοι από τους σημερινούς 40ρηδες και πάνω ξεχνούν το sold out με τη θρυλική Λάρισα; Μα κι αργότερα πόσοι φίλαθλοι δεν έγιναν Οφιτζήδες μετά τη μαγική νύχτα με την Αθλέτικο ή με το ιστορικό ραντεβού με το Λεβαδειακό που είναι και μεταγενέστερο και που στη συμπλήρωση των 10 χρόνων θα πορευτούνε σήμερα ως το Γιεντί Κουλέ για να ξαναζήσουν τις ίδιες όμορφες στιγμές και να ξανασυναντήσουν φίλους που είχανε χάσει και χαθεί στην πορεία;
Για να αποδειχτεί στην τελική πως έτσι έπρεπε να γίνει με τον ΟΦΗ που για χρόνια πολλά ζούσε το μαρτύριο της σταγόνας. Το βάσανο των χρεών και της ανυποληψίας. Τη φθορά καταστάσεων και ανθρώπων που είτε δεν ήθελαν είτε κυρίως δεν μπορούσαν να εμπνεύσουν και να οδηγήσουν την ομάδα στη νέα εποχή: να πέσει για να ξανασηκωθεί και να σταθεί στα πόδια της. Να ζήσει τα κακοτράχαλα και πέτσινα γήπεδα της τρίτης εθνικής για να ονειρευτεί την επιστροφή στη φυσική της θέση.
Σήμερα θα πάμε όλοι λοιπόν Γεντί Κουλέ: Για ένα σύγχρονο ραντεβού με την ιστορία μας. Για να δώσουμε τη σκυτάλη στα παιδιά μας. Για να τραγουδήσουμε το " ΟΦΗ - ΟΛΕ" του Ρασούλη και να ζήσουμε τις μεγάλες χαρές και συγκινήσεις που μόνο η μπάλα μπορεί να μας προσφέρει!
Και να βροντοφωνάξουμε σαν την ΆΕΚ στον τελικό του κυπέλλου πως ... όχι, δεν ήρθαμε ακόμα αλλά πως ΝΑΙ....ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!
