Όταν το πολιτικό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων...και το Brexit

Πέτρος Ι. Μηλιαράκης
Πέτρος Ι. Μηλιαράκης

του Πέτρου Μηλιαράκη*

Προσφάτως στο έγκυρο Foreign Affairs, ο επίσης έγκυρος αναλυτής Steve Bloomfield έθετε το ζήτημα της αποχώρησης του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) ζήτημα που ασφαλώς κυριαρχεί επί της βρετανικής πολιτικής μετά το δημοψήφισμα του 2016 μέχρι και σήμερα...

Επίσης το Sky News, το κυρίαρχο portal ειδήσεων στην χώρα, αναφέρεται στην έλλειψη λεπτομερειών του Brexit Και ερωτά: Τι θα σημαίνει, πράγματι, η συμφωνία του Johnson με τους εκπροσώπους της ΕΕ για το μέλλον της χώρας; Πώς θα επηρεάσει τις θέσεις εργασίας ή τις τιμές; Πώς θα έμοιαζε η συμφωνία ελευθέρων συναλλαγών με την ΕΕ εάν, όπως υποσχέθηκε ο Johnson, το Ηνωμένο Βασίλειο υιοθετήσει πολύ διαφορετικά πρότυπα για τα βρετανικά προϊόντα από αυτά που έθεσε σε εφαρμογή η ΕΕ; Αυτά τα ερωτήματα μόλις που έχουν τεθεί, και δεν έχουν απαντηθεί.Με τούτα τα δεδομένα χρήσιμη είναι η παρακάτω αναφορά:

  • οι πρόνοιες της Συνθήκης της Λισαβόνας

Άξιο αρχικής παρατήρησης είναι ότι υπό το προηγούμενο καθεστώς των Συνθηκών, το δικαίωμα να αποχωρήσει κράτος-μέλος από τις (τότε) Κοινότητες και στη συνέχεια από την Ε.Ε., δεν προβλεπόταν. Η μοναδική διαδικασία που μπορούσε να προκύπτει, βασιζόταν στο άρθρο 62 της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών, με αναφορά στη «ρήτρα της ριζικής αλλαγής των περιστάσεων». Υπ’ όψιν ότι τη δυνατότητα αποχώρησης κράτους-μέλους με μονομερές δικαίωμα νομολόγησε για πρώτη φορά το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο στη γνωστή στους νομικούς και πολιτικούς κύκλους απόφασή του, που αφορούσε στην επικύρωση της «Συνθήκης του Μάαστριχτ», οπότε κρίθηκε ότι η Γερμανία μπορούσε να επικαλεσθεί το δικαίωμα της καταγγελίας στην περίπτωση που δεν θα εφαρμόζονταν, κατά τα προβλεπόμενα, οι όροι της νομισματικής ενοποίησης. Με τούτα τα δεδομένα οι πρόνοιες της Συνθήκης της Λισαβόνας θέσπισαν για πρώτη φορά με τη διάταξη του άρθρου 50 ΣΕΕ το δικαίωμα ώστε κάθε κράτος-μέλος να μπορεί να αποφασίζει σύμφωνα με την εσωτερική συνταγματική τάξη την αποχώρησή του από την Ένωση, με μονομερές δικαίωμα καταγγελίας.

  • για την πληρότητα του ιστορικού λόγου

Για την πληρότητα του ιστορικού λόγου (όση ευχέρεια παρέχει το παρόν περίγραμμα), πρέπει να αναφερθεί ότι ήδη έχουν υπάρξει αλλαγές των συνόρων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, και σε κάθε περίπτωση της Ε.Ε. καθόσον η ανεξαρτητοποίηση της Αλγερίας από τη Γαλλία το 1962 ως επακόλουθο είχε την αποχώρησή της Αλγερίας από την τότε ΕΟΚ. Το αυτό συνέβη το 1985 και με την Γροιλανδία. Η Γροιλανδία αφορά έδαφος της Δανίας στα Βόρεια του Αρκτικού Κύκλου με αυξημένη όμως αυτοδιάθεση (ειδικότερα από το έτος 2009). Επίσης ζήτημα «αλλαγής εσωτερικών συνόρων» προέκυψε με τη Γερμανική ενοποίηση, εξ αιτίας της οποίας υπήρξαν και οι αναγκαίες νομικές διευθετήσεις. Σε περίπτωση όμως που λάβει χώρα Brexit δεν αποκλείεται να επιδεινωθεί η «υπόθεση του Γιβραλτάρ». Το Γιβραλτάρ είναι υπερπόντιο έδαφος με αρχηγό του κράτους την Βασίλισσα Ελισάβετ Β’ και αφορά Βρετανική κτήση. Σύμφωνα με το νεότερο δημοψήφισμα του 2002 αποφασίστηκε η παραμονή του Γιβραλτάρ στη Βρετανία, πράγμα που δημιουργεί διαρκείς εντάσεις με την Ισπανία. Υπ’ όψιν ότι το Γιβραλτάρ αφορά σημαντική γεωπολιτική-στρατηγική θέση στο Νότιο Άκρο της Ιβηρικής Χερσονήσου. Είχε δε παραχωρηθεί από την Ισπανία ως έδαφος στη Μεγάλη Βρετανία το 1731 με τη Συνθήκη της Ουτρέχτης, με την οποία ρυθμίστηκαν τα ζητήματα του «Πολέμου για την Ισπανική Διαδοχή». Το ζήτημα όμως επανήλθε στην επικαιρότητα λίαν προσφάτως, όταν η Βρετανική κυβέρνηση επιχείρησε την πόντιση σκυροδέματος για τη δημιουργία «τεχνητού υφάλου»! Τυχόν δε αποχώρηση της Βρετανίας από την Ε.Ε., μπορεί να εγείρει νομικά ζητήματα για τον έλεγχο της περιοχής, με επιβολή αυξημένων συνοριακών ελέγχων και τελών(!) από πλευράς Ισπανίας, καθόσον η Ισπανική κυβέρνηση θα αποδεσμεύεται από τις διατάξεις του ευρωπαϊκού ενωσιακού δικαίου. Τα προαναφερόμενα είναι μέρος μόνο του όλου προβλήματος.

• η αμηχανία της κεντρικής πολιτικής στο Λονδίνο...

Στο Λονδίνο σήμερα , για όσους παρακολουθούν απο μακρού μάλιστα τα πολιτικά πράγματα και τις Σχολές Πολιτικής Σκέψης της χώρας που ίδρυσε τον Κοινοβουλευτισμό, κυριαρχεί μια αμηχανία . Την αμηχανία αυτή που καταντά στο όρια της «μικρότητας» ( άλλωστε οι της κεντρικής πολιτικής περί άλλα τυρβάζουν) καταγράφει ο Steve Bloomfield στο Foreign Affairs και μάλιστα χαρακτηριστικά με τα εξής:

« Λίγες μέρες πριν το Ηνωμένο Βασίλειο οδηγηθεί στις κάλπες για τις πιο σοβαρές εκλογές σε μια γενιά, τα κύρια θέματα των δύο πιο διαδεδομένων εφημερίδων της χώρας συνοψίζουν τη μικρότητα της βρετανικής πολιτικής. «Ο Μπόρις Τζόνσον αρνείται να αστειευτεί για τον Ντόναλντ Τραμπ στην υποδοχή του ΝΑΤΟ και να μην τον πάρει στα σοβαρά», κραύγασε ο Guardian αναφερόμενος στην εμφάνιση του πρωθυπουργού σε ένα βίντεο που φάνηκε να δείχνει ηγέτες του κόσμου να περιγελούν τον πρόεδρο των ΗΠΑ στην πρόσφατη διάσκεψη κορυφής του ΝΑΤΟ. «Δεν βλέπεις την ομιλία της Βασίλισσας, έτσι δεν είναι Jeremy Corbyn;» επεσήμαινε η Daily Mail ως αντίδραση στην απροθυμία του ηγέτη του Εργατικού Κόμματος να επιβεβαιώσει αν καθόταν μαζί με την οικογένειά του για να παρακολουθήσει την ετήσια τηλεοπτική ομιλία της βασίλισσας για την Ημέρα των Χριστουγέννων». (1).

Τα προαναφερόμενα αποδεικνύουν οτι: η πολιτική ζωή στην Βρετανία περνά απλώς την πιό κρίσιμη και αμήχανη περίοδο της μεταπολεμικής ιστορίας της, με άγνωστες ακόμη τις συνέπειες...Άλλωστε τα κρίσιμα ζητήματα δεν έχουν ακόμη απαντηθεί!..Και έγκυρα έντυπα και έγκυροι αναλυτές αναφέρονται στη «μικρότητα της πολιτικής» , στο ότι δηλαδή το πολιτικό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων!..

Υποσημείωση:

(1). «Days before the United Kingdom heads to the polls for its most consequential election in a generation, the lead stories on the country’s two most-read newspaper websites summed up the pettiness of British politics. “Boris Johnson denies joking about Donald Trump at NATO reception and not taking him seriously,” cried The Guardian in areference to the prime minister’s appearance in a video that appeared to show world leaders deriding the U.S. president at the recent NATO summit. “You don’t watch the Queen’s Speech, do you Jeremy Corbyn?” the Daily Mail screamed in response to the Labour leader’s unwillingness to confirm whether he sat down with his family to watch the monarch’s annual televised Christmas Day address».

* ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU).

Γίνε ο ρεπόρτερ του CRETALIVE

ΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ