Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ (*)
Στην Ελλάδα, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, υπήρχε μια ακλόνητη σταθερότητα σε αυτό που ονομάζαμε κατεστημένο στην κυρίαρχη αστική ιδεολογία και κουλτούρα, και κατ’ επέκταση στο πολιτικό έθος. Υπήρχε ένα άβατο στην αμφισβήτηση των κανόνων της πολιτικής, και κυρίως αυτών που συσχετίζονταν με την αστική ευπρέπεια, στην άσκησή της ως δημόσιο διακόνημα και κοινή υπόθεση. Αυτό, ήταν σεβαστό από όλους, μέχρι και τους πιο ακραίους δημοκόπους του σοσιαλρεφορμισμού της δεκαετίας του ’80 που διαχειρίστηκαν τις δημόσιες υποθέσεις. Υπήρχε μια απαγορευμένη κόκκινη γραμμή που διαχώριζε την ενασχόληση του κοινού διακονήματος από το πεζοδρόμιο και την ελαφρότητα. Σε ένα κόσμο που χτίζεται από την αρχή και που τα πάντα αλλάζουν, φαίνεται πως αυτές οι αξιωματικές διαπιστώσεις, δεν έχουν καν πέραση πια στην Ελλάδα.
Αυτό που συμβαίνει στη χώρα την τελευταία διετία, θα καταγραφεί από τον ιστορικό του μέλλοντος, ως η χειρότερη λοιμική που έπληξε την κοινωνία. Για την ακρίβεια, θα καταγραφεί πως μια παρέα αδίστακτων και καιροσκόπων ακτιβιστών, λάτρεις του περιθωρίου και του αντισυστημικού ιδεώδους της πλατείας Εξαρχείων, κατόρθωσαν να αλώσουν όχι μόνο το αποτύπωμα της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης στην Ελλάδα, αλλά και να κατεδαφίσουν κάθε παραδοσιακό κανόνα των κοινών υποθέσεων.
Οι παραδοσιακοί ταραχοποιοί του παρελθόντος, όπως αποτυπώθηκαν στην ιστορία, με καμώματα πολιτικού τεντιμποϊσμού, με χαρακτηριστικά δείγματα τους Τόμπρα, Κουτσόγιωργα, Γιαννόπουλο και λοιπούς θαλαμηπόλους του Παπανδρεϊκού οίκου, ωχριούν μπροστά στους σημερινούς κενόσπουδους ξυλοσχίστες που διαφεντεύουν κυβερνητικά χαρτοφυλάκια και υπουργικούς θώκους. Φτάσαμε στο έσχατο παρακμιακό σημείο, αντιρρησίες συνείδησης και φυγόστρατοι να υπηρετούν σύμβουλοι στρατηγικού σχεδιασμού δίπλα στον Πρωθυπουργό, και κεναυχείς και κενόδοξοι θυροκόποι να προΐστανται του χαρτοφυλακίου της εθνικής παιδείας!
Ο Ταρτούφος, η πιο γνωστή κωμωδία του Μολιέρου που παίχτηκε για πρώτη φορά πριν από τρεις ήμισυ αιώνες στις θεατρικές παραστάσεις του Λουδοβίκου του 14ου στις Βερσαλλίες, ήταν ένας ψευτοθρησκευόμενος επαρχιώτης, που είχε γοητεύσει με τις υποκριτικές επιδείξεις ευσέβειάς του ένα Παριζιάνο αστό. Η επίκαιρη κωμωδία της Αναγέννησης, δεν απέχει και πολύ από τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα: Ένα μπουλούκι περιθωριακών και αδίστακτων ακτιβιστών, ψευτοφαντασιαστές, γκλάμουρ υποκριτές, πλανόδιοι παραμυθάδες, επαρχιώτες αγύρτες, και εν πολλοίς αγράμματοι πτωχαλαζόνες, εκμεταλλευόμενοι την παρακμιακή και συλλογική κατάρρευση αξιών, θεσμών, πολιτικής και κοινωνίας, κατάφεραν ειρηνικά, πριν από μια διετία να γοητεύσουν το λαό, και να καταλάβουν, να αποτελειώσουν και να ξεπουπουλιάσουν τον αστικό μύθο της χώρας. Πουλώντας με το κιλό τις αριστερές τους φαντασιώσεις, και χωρίς κανένα επεξεργασμένο σχέδιο, παρά με μοναδικό γνώρισμα την κοινή βουλιμία να χριστούν τραπεζοκόμοι στο συμπόσιο της εξουσίας και αφού γνώριζαν καλά ότι αυτός ο λαός του αρέσει να του χαϊδεύουν τα αυτιά (…), κατόρθωσαν να κατεδαφίσουν ό,τι απέμεινε όρθιο, από το διεθνώς απαξιωμένο κρατίδιο της Βαλκανικής και να κατεξευτελίσουν κάθε τι που σχετίζεται με την αριστερά όπως αυτό σφραγίστηκε και καταξιώθηκε σε καιρούς δίσεχτους. Ήταν που μόλις άρχιζε το αφήγημα της Αλεξιάδας, στη νέα Γραικυλία…
Σήμερα η Αλεξιάδα, καταγράφεται όχι μόνο στη συνείδηση των σκεπτόμενων πολιτών αυτής της χώρας, αλλά και του δυτικού κόσμου, σαν το πιο φρενοπληγές αφήγημα ταρτουφισμού της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Η πλέον ανιστόρητη και αναίμακτη σφαγή της ελληνικής κοινωνίας από αγραβάντωτες και τυχοδιωκτικές χαρτοκοπτικές φιγούρες, δίνει το στίγμα σε μια εποχή ολοσχερούς απώλειας σε ο,τιδήποτε σχετίζεται με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την εθνική υπόσταση και τη συλλογική ηθική. Αυτό το τσούρμο διακυβέρνησης της χώρας δεν έχει μόνο δημιουργήσει ένα νέο κατεστημένο ελληνικού τύπου, ένα νέο βαθύ γραικυλικό κράτος, αλλά έχει καθιερώσει επίσημα και ένα νεοελληνικό φάρ ουέστ, κάτι σαν μια άγρια Δύση σε νεοελληνική έκδοση.
Πως άραγε μπορούν να ερμηνευτούν ακραίες και προκλητικές συμπεριφορές, υψηλόβαθμων προσώπων του ενεργού πολιτικού προσωπικού, όλο αυτό το διάστημα, που σχετίζονται με την έλλειψη στοιχειώδους παιδείας, ευγένειας, αστικής ευπρέπειας και πολιτισμού εκ μέρους τους; Είναι δεκάδες τα παραδείγματα του ηθικού παραγγέλματος «πρώτη φορά αριστερά» που προκαλούν καθημερινά και υποβιβάζουν την πολιτική ζωή του τόπου σε επίπεδα για τα οποία θα ζήλευε ένα πάτωμα κάτω από το πεζοδρόμιο…
Αυτή η χωρίς τέλος συλλογική εθνική παρακμή είναι άγνωστο πότε θα εκλείψει. Η λοιμική που πλήττει χώρα και κοινωνία, εξακολουθεί να σαρώνει τα πάντα. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι αντί να πάρουν τα βουνά, εγκαταλείπουν μια χώρα που παραμένει ναυάγιο διαρκείας, αναζητώντας νέους ευρύχωρους ορίζοντες για να χωρέσουν τα όνειρά τους. Πολλοί έχουν ξεχάσει να σκέφτονται ή να μιλούν. Η ολική επαναφορά στη σπηλιά δεν είναι μύθος, είναι μια ψηλαφητή πραγματικότητα πλέον για το απαξιωμένο κρατίδιο νοτίως του Αίμου…
Η ολοσχερής επισφράγιση του εκβαρβαρισμού της κοινωνίας μέσα από προσυμφωνημένες μεταμφιέσεις της πολιτικής όπως τη ζούμε είναι γεγονός. Όχι, μην περιμένετε φούρνους του Άουσβιτς και του Χίτλερ. Η ατίμωση και ο ανθρώπινος εξευτελισμός είναι παρούσες. Ζούμε, ζείτε πέρα από την Αλεξιάδα, δεν είναι όνειρο…
Και για την ιστορία: Ο Ταρτούφος στην κωμωδία του Μολιέρου, έγινε νοικοκύρης του σπιτιού του Γάλλου αστού μέχρι που κόντεψε να τον πετάξει έξω από αυτό. Στο τέλος όμως, ο βασιλικός αστυνόμος αντί να συλλάβει τον αστό, συλλαμβάνει τον ίδιο τον Ταρτούφο αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του έναν από καιρό καταζητούμενο απατεώνα. Τι άραγε θα πράξει ο βασιλικός αστυνόμος στην Ελλάδα;
«Σήμερα η Αλεξιάδα, καταγράφεται όχι μόνο στη συνείδηση των σκεπτόμενων πολιτών αυτής της χώρας, αλλά και του δυτικού κόσμου, σαν το πιο φρενοπληγές αφήγημα ταρτουφισμού της μεταπολιτευτικής Ελλάδας».
Γιάννης Γαΐτης, "Ανθρώπινα Τοπία" ("Ο Αρχηγός"), λάδι σε μουσαμά, 1977. Από τη συλλογή «Ανθρωπάκια του Γαΐτη».
(*) Ο κ. Κωστής Ε. Μαυρικάκης είναι Πολιτικός Μηχανικός
