ΑΠΟΨΕΙΣ
Πόσα βραβεία αξίζει ένα ματσάκι μανουσάκια;
Αυτό το αναπάντεχο ίσως είναι η ουσία του φωτός, που εμείς τα αλλοτινά παιδιά, με τη βοήθεια των γονιών και των γειτόνων, γυρεύαμε στις παλιές γειτονιές

Του Στέλιου Βισκαδουράκη
Οι γειτονιές όπου μεγάλωσα κάτω από το Μαρτινέγκο, ήταν σαν σκηνικό από τη "Συνοικία το όνειρο" του Αλέκου Αλεξανδράκη. Μόνο που οι δρόμοι ήταν περισσότερο ασφαλτοστρωμένοι και κάπου-κάπου στρωμένοι με τσιμέντο.
Τα σπίτια, αναλόγως με τις εποχές, μοιάζαν με χριστουγεννιάτικα στολισμένα δέντρα, πότε με βασιλικούς και τσίγκινες γλάστρες και πότε με γεράνια και ανθισμένα σκουλαρικάκια. Οι παλιοί, γονείς και γείτονες, αγωνιούσαν να δώσουν συμβουλές σε εμάς τους νεότερους για ένα παραπάνω βήμα στη ζωή που ήταν μπροστά μας. Μας μιλούσαν για το φως και τα μέρη όπου μπορούσαμε να το βρούμε. Μας λέγαν ότι εκείνο υπήρχε καθαρό στο ξημέρωμα της κάθε μέρας, στα αληθινά όρια της ψυχής μας και στο αληθινό χαμόγελο των ανθρώπων.
Είναι αλήθεια ότι όλοι μας στις προσωπικές, μοναχικές και ειλικρινείς στιγμές, αναρωτιόμαστε για το τι είμαστε, που πάμε, για ποιον δουλεύουμε και άλλα πολλά. Μια διεργασία που πιο πολύ γίνεται στα χρόνια της εφηβείας, αλλά και μετέπειτα. Εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Ανέκαθεν έψαχνα αγωνιωδώς εκείνο το "γιατί". Κουράστηκα, αλλά κάποιες φορές το συνάντησα στη λογοτεχνία, στις αναλύσεις της σε ανθρώπους, πράγματα, καταστάσεις και στις χαρές που μου έδωσαν τα βραβεία της. Μα πάντα εκεί στο τέλος κάτι μου έλειπε. Απλά διαισθάνομαι την ουσία και το αληθινό «γιατί» όταν εκείνο με πλησιάζει ή όταν του κάνει κέφι, να εμφανιστεί.
Ετσι, ένα αναπάντεχο μου συνέβη προχθές, ανήμερα του Αϊ Γιαννιού, που ενώ μοιάζει με συμβάν εντελώς φανταστικό, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Όπως κατηφόριζα με τη γυναίκα μου προς το κέντρο της πόλης, στο ύψος της στάσης του λεωφορείου στην Όαση, ένας άγνωστος άνδρας κατευθύνθηκε προς εμένα και χωρίς να το περιμένω μού έδωσε ένα ματσάκι μανουσάκια, λέγοντάς μου: "Πάρτε αυτά ως ένα ευχαριστώ, για τη χαρά που μας δίνετε με τα βιβλία σας".
Πιστεύω ότι ήταν μία στιγμή που η ουσία της ζωής με πλησίασε και με ακούμπησε. Είναι αυτό που ίσως περιμένει κάθε δημιουργός μέσα στη δημιουργική αγωνία που τον διακρίνει όταν το έργο του καταφέρνει να αγγίζει τις ψυχές όσων το προσεγγίζουν. Αυτό το αναπάντεχο ίσως είναι η ουσία του φωτός, που εμείς τα αλλοτινά παιδιά, με τη βοήθεια των γονιών και των γειτόνων, γυρεύαμε στις παλιές γειτονιές