Του Κωστή Μαυρικάκη
Αυτό τον τελευταίο δύσκολο χρόνο της πανδημίας, έχουμε διαπιστώσει την πολλαπλή χρησιμότητα των δημάρχων ως «μεγάλων πατερούληδων» για να παραπέμψουμε τους ιστορικούς ειρμούς μας και σε άλλες (αποκρουστικές) εποχές.
Εντάξει, εκπροσωπούν τους τόπους τους, «πρώτοι» πολίτες είναι. Αλλά υπάρχει και μια κόκκινη γραμμή, πέρα από τη σοβαρότητα και την κρισιμότητα των περιστάσεων. Ακούς κάποιους απ’ αυτούς που τους δίνουν βήμα τα κεντρικά τηλεοπτικά κανάλια, προς θήραν θεαματικότητας, να κάνουν περισπούδαστες επιδημιολογικές αναλύσεις, φανφαρονισμούς, μπουρδολογίες προβλέψεων και …να καταλήγουν σε συμπεράσματα και συστάσεις! Δεν «ανακαλύπτουμε βέβαια την Αμερική» με αυτές τις εικόνες, με αυτή την εκτροπή - παρακμή
Ο Χατζηδάκις, νομίζω, είχε πει το επιτυχημένο ότι «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Απλά αυτό το επιβεβαιώνουμε κάθε μέρα στην ατελεύτητη τραγωδία που μας δέρνει. Πολλές φορές, η γραφικότητα στα όρια κωμωδίας, σε αυτή τη χώρα μας κυνηγά μέχρι και τα νεκροταφεία. Όταν λοιπόν σε μια πόλη η αύξηση του ιικού φορτίου στα λύματα είναι +360% και εσύ βγαίνεις και λες ότι «η κατάσταση δεν είναι ανησυχητική», ε τότε, σπρώχνοντας τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, όχι κάτι, αλλά πολλά δεν πάνε καλά…
Και ανέλπιστα μου ήρθε στο μυαλό το επίκαιρο πάντα βιβλίο του Αντώνη Σαμαράκη «Σήμα Κινδύνου» που ξαναδιάβασα μέσα στην απομόνωση και μου ξαναθύμισε ότι πίσω από την κωμικοτραγική επιφάνεια των πραγμάτων, πάντα βρίσκεται η ανησυχία για την Κοινωνία και την διατήρηση της Ανθρωπιάς της.
Αλλά κυρίως της επιβίωσής της από τις πολλαπλές, κηρυγμένες και ακήρυχτες τραγωδίες της. Τις εκτός, και τις εντός…
