Στα γεννητούρια του 2020 ο ενθουσιασμός μας ήταν άκρατος, απύθμενος και φασαριόζικος. Σα να είχε γεννηθεί σε μαιευτήριο ξανθόμαλλο, ροδαλό μωρό με χαριτωμένες μπουκλίτσες και γαλάζια ματάκια κι είχαν αφήσει τα σύνεργα μαιευτήρες, αναισθησιολόγοι, μαίες και καθαρίστριες και το θαυμάζανε, φτύνοντας το μην το ματιάσουν. Αυτό ήταν νούμερο για έτος! Τι elegant αριθμός, τι συμμετρία, τι ξόμπλια σε κυκλάκια, τι κομψότητα, τι φινέτσα. Όχι τα προηγούμενα, τα ασουλούπωτα, τα ο,τι να ’ναι, τα απαράδεκτα. Δεν είχαν ματαδεί τα μάτια μας τέτοια ομορφιά. Θα ήταν δίχως άλλο η τυχερή μας χρονιά. Θα μονιμοποιούμασταν επαγγελματικά, θα ανακάμπταμε οικονομικά, θα λάμπαμε σαν σε όσκαρ καλύτερης ταινίας, ορκωμοσία πτυχιούχου, κοινωνικά και συνακολούθως δεν μπορεί θα εξελίσσονταν και τα αισθηματικά μας, τα πολύπαθα, βάσει προσδοκιών. Γιατί τι μας λείπει; Κι όμορφοι είμαστε κι έξυπνοι και με πλούσια αισθήματα κι άπλετο εσωτερικό και πνευματικό κόσμο. Κούνια που μας κούναγε…
Κι ήρθε μια χρονιά τυφώνας. Άλλο να το διηγείσαι κι άλλο να το ζεις. Αλλού η θάλασσα, αλλού το πλοίο. Αλλού το φυτό, αλλού η γη. Αλλού το πετούμενο, αλλού ο ουρανός. Αλλού εγώ, αλλού εσύ. Το περίμενες; Πως θα έκανε το αθώο, πολλά υποσχόμενο, το ξομπλιαστό, καλοντυμένο παιδάκι, το νεογέννητο 2020, τόσο κακό, τόσο σαματά; Το περίμενες, πως σα μεγάλωνε θα γινόταν Ξέρξης, Κιοπρουλής, λήσταρχος Νταβέλης, πυρήνας τρομοκρατικής οργάνωσης, πως θα πυροδοτούσε εκρηκτικούς μηχανισμούς στους πύργους της ζωής μας, της αμέριμνης ύπαρξης μας, πως θα διασάλευε το ρου της Ιστορίας, την αλυσίδα στη Βιολογία της ζωής; Πως θα έπαιρνε διακρατικά σβάρνα επαγγελματικά, οικονομικά, αισθηματικά, κοινωνικά, πως θα ξερίζωνε από τους κάμπους της ζωής μας, της ψυχολογίας μας τα άνθη, τα σπαρτά; Δεν είχε παιδί μου, ούτε ένα σημάδι, δεν υπήρχε οιωνός. Πρόβλεψη δεν μπορούσε να κάνει οιωνοσκόπος, ούτε το μαντείο της Δωδώνης, ούτε των Δελφών. Ούτε η Λίτσα Πατέρα.
Όχι καλά να πάθουμε, για να μάθουμε. Να κρατάμε μικρό καλάθι, να είμαστε επιφυλακτικοί, να έχουμε αρχαιοελληνική σοφία, να μη μακαρίζουμε κανένα και τίποτα, προ του τέλους. Όχι καλά να πάθουμε, γιατί πολύ αέρα είχαμε πάρει. Νομίζαμε ότι ήμασταν προοδευμένοι, τεχνοκράτες εμείς, ότι όλα τα είχαμε υπό έλεγχο, ότι τίποτα δε μπορούσε να μας ξεφύγει, κανένα απρόοπτο να συμβεί. Σκίζαμε στα πολυμέσα, σκίζαμε παντού. Είχαμε χρήμα, αγοράζαμε, θέλαμε να πάμε ταξίδι, πηγαίναμε, θέλαμε να γιορτάσουμε, γιορτάζαμε. Είχαμε αυτεξούσιο, αυτοέλεγχο, αυτοδίδακτο, πολυδίδακτο. Κυρίως αυτό.
Όχι καλά να πάθουμε. Γιατί λάθος αξίες είχαμε, τι θα φάμε, πως θα ντυθούμε, πού θα ταξιδέψουμε, τι φοράει ο τάδε, τι αγόρασε ο δείνα και τις ευχές για υγεία, τυπικά τις ανταλλάσαμε. «Βρε ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» ή «Εμένα ο παππούς μου…» λέγαμε και κορδώναμε κοιτάζοντας στον καθρέπτη με ναρκισσισμό, κρυφοκαμαρώνοντας για την υπεροχή μας έναντι του απλού λαού.
Κι όμως ο,τι αφορά τη φύση ψυχή μου, τους ιούς, την υγεία, δεν είναι πατάω delete ή κάνω format. Δεν πουλιέται η υγεία σε εμπορικά, ούτε είναι θέμα καλού deal, επιτυχημένης διαβούλευσης. Δεν πατάω save και σώζομαι. Ούτε με σώζει κάποιος άλλος πέρα από μένα.
Στο διά ταύτα τώρα. Τώρα που ταρακουνηθήκαμε, που βραχήκαμε, τώρα που ανεβάσαμε παλμούς ή μπήκαμε στην εντατική, εμείς κι οι βιοθεωρίες μας, οι σχέσεις μας, τώρα που περάσαμε των παθών μας τον τάραχο μέσα στο δίσεκτο 2020.
Τώρα τι; Ψάξε μέσα σου, νομίζω πως ξέρεις. Δεν περιμένεις να σου πω εγώ. Κατέγραψε απώλειες, μέτρησε μαθήματα και διδάγματα, κάνε απολογισμό. Μα, μην κλαις σα μωρό παιδί ή σα δειλός πάνω από τα συντρίμμια. Ψηλά το κεφάλι και προχώρα. Θα’ ρθει άσπρη μέρα και για μας. Την άνοιξη, αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις. Πιάσου από ποιητές, λογοτέχνες, απ’ το κλαρί του κήπου σου που φύτεψες και μεγάλωσε, από το χαμόγελό του παιδιού σου, το χέρι της συμβίας σου. Απ’ το κλαρί της δικής σου δύναμης. Η ζωή είναι ένα ταξίδι με πολλούς καιρούς. Και μη βιαστείς πάλι να αρχίσεις τα παινέματα στο 2021. Κάτσε να το δούμε πρώτα. Το χαμόγελο σου θέλω και την αισιοδοξία σου. Το χαμόγελο όχι της ανεμελιάς, αλλά το άλλο το ακριβό, το μισό, της ωριμότητας. Που δείχνει ρυτίδες, τώρα που έπεσαν οι μάσκες της ματαιοδοξίας και του δήθεν. Που τις έριξε ο άνθρωπος με το φανελάκι. Τώρα κι εσύ είσαι άλλος, πιο σπουδαίος, πιο μεγάλος. Τώρα ένα νέο έτος ανατέλλει. Με νέα δυναμική. Μπορεί να φέρει κάτι καλό ‘Η μαλλον να είσαι καλά κι ο,τι φέρει. Πάτα λοιπόν delete στο 2020 και κάνε restart. Υγιές και καλοτάξιδο το 2021!
