Εμβολιάστηκε και με τη δεύτερη δόση του εμβολίου κατά του κορωνοιού, ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης, κ. Γιώργος Γραμματικάκης.
Όπως και την πρώτη φορά, ο κ Γραμματικάκης μοιράστηκε και αυτή την εμπειρία του μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook, στέλνοντας πάλι το δικό του μήνυμα...
Γράφει συγκεκριμένα:
Η ΠΕΡΙΛΑΜΠΡΗ ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΣΙΑΣ
Η προηγούμενη ανάρτηση μου, που ιστορούσε τα όσα σπουδαία έζησα και είδα κατά τον πρώτο εμβολιασμό μου, προξένησε ένα κύμα ευχών αλλά και χαριτωμένων σχολίων. Σας ευχαριστώ από καρδιάς. Φάνηκε πάντως, ότι η ανάρτηση πέτυχε τον στόχο της. Πρώτον, να εκφρασθεί η ευγνωμοσύνη προς όλους εκείνους, που με προθυμία και γνώση,, στελεχώνουν τα εμβολιαστικά κέντρα• δεύτερον, να πεισθούν όσοι φοβούνται ακόμα η και αμφιβάλλουν, ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούν από τον εφιάλτη είναι το εμβόλιο. Εκείνο είναι που οδηγεί στην περίλαμπρη οδό της ανοσίας.
Καθώς πλησίαζε λοιπόν η ημερομηνία της δεύτερης δόσεως, δεν έκρυβα την αδημονία μου, αν ζούσα και πάλι το θαύμα της «παράλληλης Ελλάδας». Εκείνης, δηλαδή, που ανεξάρτητα από τις συνθήκες η τον χρόνο, πράττει πάντα το σωστό και το δύσκολο.
Η ελπίδα μου δεν άργησε να επιβεβαιωθεί. Στο Κέντρο Υγείας Ηρακλειου, όπου μια άψογη διαδικτυακή διαδικασία με έστειλε να εμβολιαστώ, όλα είχαν ευτυχώς παραμείνει τα ίδια. Η εξαίρετη οργάνωση, η ευγένεια και η ικανότητα των γιατρών και των νοσηλευτών, μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήθους. Υπήρχε μόνον μια αξιοσημείωτη διαφορά: ότι το καπέλο μου αυτήν την φορά ήταν πλατύγυρο και χρώματος καφέ, περίπου όπως εκείνο που φορούσε ο Ιντιάνα Τζοόυνς στις ατέλειωτες περιπέτειες του.
Η πρώτη φωτογραφία, που παραθέτω στο τέλος επιβεβαιώνει λοιπόν το αξιοθαύμαστο ρεκόρ μου: ότι είμαι ο πρώτος, ίσως και ο τελευταίος, που εμβολιάζεται - και μάλιστα δύο φορές!- με το καπέλο του. Θέλω να ελπίζω ότι οι ιστορικοί της πανδημίας, που είμαι βέβαιος ότι θα αφθονούν στο μέλλον, δεν θα λησμονήσουν το επίτευγμα μου. Εκείνο που ενδιαφέρει εμένα είναι ότι, χωρίς να αποχωριστώ το εμβληματικό καπέλο, βαδίζω ήδη προς την περίλαμπρη οδό της ανοσίας.
Άλλο είναι ωστόσο το σημαντικό. Ότι όλο αυτό το διάστημα, το προγραμμα των εμβολιασμών, που είναι ένα τεράστιο και δύσκολο εγχείρημα, ξεπέρασε πολλούς σκοπέλους, και κερδίζει διαρκώς σε ορμή και αξιοπιστία. Δεν θα είχα καμιά δυσκολία να παραδεχθώ, όπως άλλωστε εισηγούνται και πολλοί φίλοι, ότι υπεύθυνο γι αυτήν την επιτυχία είναι το «επιτελικό» κράτος, που δικαίωσε έτσι την αποστολή και τον αυτοθαυμασμό του. Πέραν όμως του ότι η έννοια του επιτελικού κράτους παραμένει θολή και αόριστη, απέτυχε να δείξει τις ίδιες ικανότητες στην αντιμετώπιση της σφοδρής κακοκαιρίας, που έπληξε πρόσφατα την μονάκριβη πατρίδα μας.
Ανεξάρτητα πάντως από τους ήρωες η τους αυτουργούς της επιτυχίας, ένα έχει σημασία. Ότι η προσπάθεια για τους εμβολιασμούς πρέπει να συνεχιστεί, με την ίδια η και μεγαλύτερη ένταση. Μόνον τότε η περίλαμπρη οδός της ανοσίας θα μετατραπεί, στο κοντινό μας μέλλον, σε μια αξιοθαύμαστη λεωφόρο, για να παίζουν τα παιδιά και οι γέροντες.
Την αισιόδοξη αυτή προοπτική υπονοεί και η δεύτερη φωτογραφία, που παραθέτω στο τέλος του κειμένου. Στο δικό μου πρόσωπο αποτυπώνεται η μελαγχολία, γιατί το προνόμιο του γρήγορου εμβολιασμού, που μου χαρίστηκε, έχει το άρωμα του χρόνου που περνά. Το ωραίο όμως πρόσωπο της ευγενικής νοσηλεύτριας δεν αφήνει αμφιβολίες. Ένα αδιόρατο χαμόγελο φωτίζει τα υπέροχα μάτια και ακυρώνει την μάσκα. Είναι η ζωή που κερδίζει πάλι το βασίλειο της, η ελπίδα που ατενίζει από μακριά την περίλαμπρη λεωφόρο της ανοσίας.
