ΚΡΗΤΗ
Δημήτρης Βασιλάκης: Ο κρητικός γιατρός μιλάει στο Cretalive για όσα συνέβησαν στην Αίγυπτο στην πορεία March to Gaza
«Η αιγυπτιακή κυβέρνηση μας εμπόδισε με κάθε τρόπο»
Πίσω στην Ελλάδα βρίσκεται πλέον το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής αποστολής που αναχώρησε προ ημερών για την πορεία προς την Ράφα, τα σύνορα της Αιγύπτου με τη Λωρίδα της Γάζας, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας March to Gaza.
Μια αποστολή, που δυστυχώς δεν κατάφεραν να βγάλουν εις πέρας, καθώς δεν τους επετράπη από τις αρχές της Αιγύπτου.
Μέρος αυτής της τεράστιας αποστολής των περίπου 3.000 ανθρώπων - στην οποία η Ελλάδα αποτέλεσε την 3η μεγαλύτερη ομάδα με 205 άτομα- ήταν και ο κρητικός Δημήτρης Βασιλάκης, Γενικός Γιατρός - Επειγοντολόγος στο Κέντρο Υγείας Αγίας Βαρβάρας. Μαζί του έφυγαν από την Κρήτη ακόμη 14 άνθρωποι.
Σε επικοινωνία που είχε το Cretalive μαζί του, μας εξήγησε, για αρχή, γιατί επέλεξε να συμμετάσχει στην πορεία και μας περιέγραψε όσα συνέβησαν.
«Εδώ και ενάμιση χρόνο, ολόκληρος ο πλανήτης παρακολουθεί για πρώτη φορά στην ιστορία, μια γενοκτονία να εκτυλίσσεται σε "ζωντανή μετάδοση". Καθημερινά, δεκάδες παιδιά και ενήλικες δολοφονούνται, ακρωτηριάζονται, χάνουν το σπίτι τους, μένουν χωρίς τροφή, νερό και ιατρική περίθαλψη, καθώς ακόμα και τα νοσοκομεία βομβαρδίζονται. Όλο αυτό έχει πλέον γίνει μια φρικτή καθημερινότητα, που διαβρώνει την αξία της ανθρώπινης ζωής. Ως άνθρωπος και ως γιατρός, είδα στη διεθνή πρωτοβουλία March to Gaza μια ευκαιρία να κρατηθεί ζωντανό κάτι από την ανθρωπιά μας» αναφέρει.
«Σκοπός μας ήταν να φτάσουμε ειρηνικά έως τα σύνορα της Ράφα, εκεί όπου το σύγχρονο Άουσβιτς χωρίζεται από τον υπόλοιπο κόσμο και να στείλουμε ένα ξεκάθαρο, συμβολικό μήνυμα: ότι είμαστε εδώ, με τα σώματά μας, και δεν σιωπούμε μπροστά στο μεγαλύτερο έγκλημα της εποχής μας. Σε αντίθεση με τη στάση της διεθνούς κοινότητας και της ελληνικής κυβέρνησης, που στηρίζει το κράτος του Ισραήλ, προσπαθήσαμε να κάνουμε το αυτονόητο: να πιέσουμε ώστε να περάσει η ανθρωπιστική βοήθεια που βρίσκεται εγκλωβισμένη στα σύνορα και να σταματήσει η μαζική λιμοκτονία» εξηγεί.
«Ως Έλληνες, και ειδικά ως Κρητικοί θελήσαμε να στείλουμε ένα μήνυμα αλληλεγγύης σε έναν λαό που αγωνίζεται για το δικαίωμα να ζει ελεύθερος στη γη του. Ο λαός μας έχει γνωρίσει την καταστροφή στο όνομα της Αντίστασης (Βιάννος, Κάντανος, Ανώγεια, Καλάβρυτα, Καισαριανή), έχει βιώσει γενοκτονία και ξεριζωμό (Πόντος, Μικρά Ασία), και ακόμη υποφέρει από κατοχή (Κύπρος). Δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στο πλευρό των καταπιεσμένων και να υπερασπιστούμε το δίκαιο του αγώνα τους.
»Ως πολίτες του κόσμου, μεταβήκαμε εκεί για να πιέσουμε τις κυβερνήσεις μας να αναλάβουν δράση απέναντι σε ένα κράτος που απειλεί, καταστρατηγεί κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και τροφοδοτεί έναν πόλεμο που εγκυμονεί και τον πυρηνικό όλεθρο»
Τι συνέβη στην Αίγυπτο - «Η αιγυπτιακή κυβέρνηση μας εμπόδισε με κάθε τρόπο»
Ο Δημήτρης περιγράφει όλα όσα εξελίχθηκαν από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στην χώρα μέχρι και την ώρα που έφυγε, επιστρέφοντας στην Ελλάδα. «Το Ισραήλ απο νωρίς, απειλούσε μέσω του Υπουργού Άμυνας την Αίγυπτο να μην επιτρέψει στους διαδηλωτές του March to Gaza να φτάσουν στα σύνορα γιατί, θα αποτελέσουν κίνδυνο για τους Ισραηλινούς στρατιώτες. Η αιγυπτιακή κυβέρνηση, υπακούοντας σε αυτές τις απειλές και αγνοώντας τη βούληση του ίδιου της του λαού, μας εμπόδισε με κάθε τρόπο. Από την προσγείωσή μας, πολλά μέλη της ελληνικής αποστολής κρατήθηκαν για πάνω από 10 ώρες στο αεροδρόμιο του Καΐρου και αφέθηκαν μόνο έπειτα από διεθνείς πιέσεις. Στα ξενοδοχεία και στους δρόμους δεχόμασταν συνεχείς ελέγχους και απειλές από τις μυστικές υπηρεσίες.
»Παρ’ όλα αυτά, επιχειρήσαμε να φτάσουμε στην πόλη Ισμαηλία, την πλησιέστερη προς τα σύνορα της Ράφα. Χωριστήκαμε σε μικρές ομάδες και προσπαθήσαμε να φτάσουμε με ταξί, ακολουθώντας διαφορετικές διαδρομές. Η προσπάθεια όμως μπλοκαρίστηκε μόλις 15 χιλιόμετρα πριν το σημείο. Εκεί, ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή με τις υπόλοιπες διεθνείς αποστολές και πραγματοποιήσαμε ειρηνική καθιστική διαμαρτυρία, η οποία αντιμετωπίστηκε με βία από παρακρατικούς και πράκτορες του αιγυπτιακού καθεστώτος. Την ίδια στιγμή, στον ουρανό διακρίνονταν ρουκέτες από το Ιράν, υπενθυμίζοντας κάποιους αστάθμητους παράγοντες με τους οποίους ήρθε αντιμέτωπη η αποστολή μας» περιγράφει.
Και συνεχίζει «Μας μετέφεραν βίαια πίσω στο Κάιρο με βαν. Πολλά μέλη διεθνών αποστολών συνελήφθησαν και απελάθηκαν, αποδυναμώνοντας έτσι τη συνολική κινητοποίηση. Στην πρωτεύουσα, η πίεση εντάθηκε, και οι απειλές εναντίον μας αυξήθηκαν, με τις μυστικές υπηρεσίες να παρακολουθούν κάθε μας βήμα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πρόωρα στην Ελλάδα. Πριν φύγουμε, παραδώσαμε τα φάρμακα της αποστολής στο παλαιστινιακό νοσοκομείο του Καΐρου σαν ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης».
Το νόημα πίσω από την κίνηση αλληλεγγύης
«Παρά τις δυσκολίες, θεωρούμε ότι δώσαμε ένα πρώτο παράδειγμα του πώς απλοί, καθημερινοί άνθρωποι μπορούν να υπερβούν την απάθεια και να έχουν ενεργό ρόλο σε γεγονότα που αφορούν την ηθική και την ύπαρξη ολόκληρης της ανθρωπότητας. Δημιουργήθηκαν δίαυλοι επικοινωνίας με άλλα διεθνή κινήματα, όπως το καραβάκι Madleen και το Sumud Convoy που θα μας επιτρέψουν καλύτερο συντονισμό στις επόμενες πρωτοβουλίες.
»Η ελληνική αποστολή, μία από τις πολυπληθέστερες και πιο δυναμικές, αριθμούσε 205 άτομα. Από την Κρήτη συμμετείχαμε 15 άτομα, εκ των οποίων 7 γιατροί από νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας του Ηρακλείου. Επίσης συμμετείχαν διασώστες, οδηγοί βουνού και ακτιβιστές. Οι γιατροί της αποστολής είχαμε αναλάβει την ιατρική υποστήριξη της ομάδας καθ’ όλη τη διάρκεια της δράσης.
»Αξιοσημείωτο είναι ότι, παρά το αίτημά μας, δεν υπήρξε καμία στήριξη από τον Ιατρικό Σύλλογο Ηρακλείου, γεγονός που γεννά ερωτήματα, ειδικά σε μια περίοδο κατά την οποία εκατοντάδες υγειονομικοί έχουν δολοφονηθεί και τα νοσοκομεία της Γάζας αποτελούν στόχο συστηματικών βομβαρδισμών».
Η στιγμή που έπεφταν οι ρουκέτες
O κος Βασιλάκης περιγράφει την στιγμή που είδε σαν να βρίσκεται δίπλα τους, τις ρουκέτες στον ουρανό. «Ήταν μια σκηνή όπου δεχόμασταν επόθεση από Αιγυπτιακές παρακρατικές ομάδες και ταυτόχρονα στο βάθος φαίνονταν οι ρουκέτες. Ένιωθα ένα αίσθημα δέους ότι βρίσκομαι στο χείλος ενός ιστορικού γεωπολιτικού επίκεντρου και ταυτόχρονα αίσθημα φόβοι ότι η κατάσταση, εκ μέρους του Ισραήλ, μπορεί να ξεφύγει ακόμη παρά πέρα».
