του Γιώργου Καφφετζάκη*
Βαλε το χέρι στην καρδιά και απάντησε στον εαυτό σου: αν η δωδεκάχρονη ψυχούλα ήταν παιδί σου, πως θα συμπεριφερόσουν στον φερόμενο ως δράστη; Την αλήθεια πες, όσο δημοκράτης και προοδευτικός είσαι!!
Θα ανακαλύψεις λοιπόν ότι σε τέτοιες κτηνωδίες, δεν υπάρχει λύπηση, μετάνοια και δικαιοσύνη!! Ένα μόνο υπάρχει: η απαλλαγή της κοινωνίας από τέτοιου είδους αποβράσματα αρρωστημένα και διεστραμμένα.
Είναι σκληρό αυτό που εγώ τουλάχιστον σκέφτηκα, αλλά είναι πολύ πιο σκληρό το να καταδικάζεις ανήμπορες αθώες ανθρώπινες ψυχές σε ισόβια μαυρισμένη και πληγωμένη ζωή.
Έγκριτοι νομικοί υποστηρίζουν πως η ισόβια κάθειρξη δεν δίνει σε έναν κατάδικο περιθώρια για ελπίδα αποφυλάκισης, με αποτέλεσμα αυτός να γίνεται ολοένα πιο βίαιος και απάνθρωπος. Επίσης οι μεσοβέζικες λύσεις περί χημικού ευνουχισμού ή βραχιόλια παρακολούθησης σε τέτοιου είδους εγκληματίες είναι μια προσωρινή «δημοκρατική» λύση, η οποία όμως δεν σηματοδοτεί την απομείωση της ροπής του κτήνους για διάπραξη παρόμοιας παραβατικής συμπεριφοράς στο μέλλον.
Μιλώντας ως γονιός, καταθέτω την οργή, τον αποτροπιασμό και την αηδία που μου προκαλούν ειδεχθή εγκλήματα που δεν χωρούν καμία έννοια σωφρονισμού σε μια «ΑΡΡΩΣΤΗ» και διαταραγμένη προσωπικότητα. Εγκλήματα που αφορούν ειδικά παιδεραστές ή σωστότερα παιδοβιαστές. Σε αυτήν την περίπτωση, στο δικό μου μυαλό, δεν χωρά ούτε συγγνώμη, ούτε σωφρονισμός!! Ειδικά με ένα δικαστικό και νομικό πλαίσιο που ουσιαστικά αφήνει ατιμώρητα τέτοια αποβράσματα, με κάθειρξη κάποιων ετών, που μόλις εκτίσουν την ποινή τους αποδίδονται στην κοινωνία, ώστε να συνεχίσουν το αρρωστημένο τους πάθος. Τα παραδείγματα πολλά και πολύ πρόσφατα. Η ατιμωρησία είναι κατά κύριο λόγο αυτή που επιτρέπει σχεδόν ελεύθερα την διάπραξη τέτοιων εγκλημάτων.
Εάν νομοθετούσα για μια μέρα, θα επανέφερα την «θανατική ποινή» σε τέτοιου είδους εγκλήματα. Σε εγκλήματα που ξεσκεπάζουν την ψυχική «αρρώστια» σε κτήνη!! Ποινη που ολοι ευχονται, αλλα κανεισ δεν τολμαει να το προτεινει δημοσια.
«Κίναιδος ασελγήσας εις παίδας, αυθημερόν τελευθησάτο.». Αυτό προέβλεπε ο νόμος του Σόλωνα στην Αρχαία Αθήνα και ο Καιάδας ήταν η ποινή για τους Σπαρτιάτες. Τώρα βέβαια θα κατηγορηθώ ως ακραίος, αντιδημοκράτης, μη προοδευτικός και οτιδήποτε άλλο μπορεί να πει κάποιος από την ασφάλεια του καναπέ του, όταν το πρόβλημα δεν έχει προκύψει στα παιδιά του, αλλά κρίνει εκ του μακρόθεν. Αλλά ναι, για εμένα δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Η προστασία μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να αποσοβήσει την αποδόμησή της, επιβάλλει την αυτοπροστασία της, με την απαλλαγή της από τέτοιου είδους αρρώστιες. Χωρίς καμία νομική υποστήριξη στους εγκληματίες αυτού του είδους, χωρίς καμία ανοχή, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς καμία απολύτως τύψη!!! Ίσως μια τέτοια «σκληρή» απόφαση, να μπορέσει τουλάχιστον να μετριάσει την υπόνοια έστω, ότι όποιος διαπράξει τέτοιο έγκλημα δεν υπάρχει καμία απολύτως επιστροφή, ώστε ίσως να αναγκαστεί να το σκεφτεί διπλά και τριπλά, πριν το διαπράξει. Γιατί μετά δεν θα υπάρχει ΚΑΜΙΑ ανοχή.
Η κοινωνία μας νοσεί. Και νοσεί πάρα πολύ βαριά. Τα πρότυπα που διαμορφώνουν την σημερινή νεολαία είναι ελαφράς ηθικής και χαμηλού πνευματικού επιπέδου. Αφενός το βασικό κύτταρο της κοινωνίας μας, η οικογένεια, διακατέχεται από σοβαρές καταστάσεις αποσυναρμολόγησης και έλλειψης συνεκτικότητας. Οικογένειες που θεωρούν ότι χάνουν τον χρόνο τους όταν ασχολούνται με θεμελιώδεις αξίες της ζωής, όπως η ανιδιοτελής αγάπη και το ειλικρινές ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, αλλά παράλληλα σπαταλούν απίστευτες ώρες στις «φέτες» των κοιλιακών του συζύγου και στο τελευταίο μοντέλο πλυντηρίου, φορέματος και αυτοκινήτου που θα αγοράσουν. Με γονείς που επαίρονται στην υποβάθμιση του θηλυκού από τους κανακάρηδες τους, από μικρή κιόλας ηλικία, δίνοντας το στίγμα και το βάπτισμα στο αρσενικό τους. Η οικογένεια είναι αυτή που οφείλει να διδάσκει πως αληθινός ΑΝΤΡΑΣ είναι εκείνος που σέβεται και προστατεύει τον αδύναμο. Είναι θεμελιώδης υποχρέωσή μας ως γονείς να το διδάξουμε στα παιδιά μας και εκείνα στα παιδιά τους.
Αφετέρου στην πυραμίδα της εξουσίας αναρριχώνται και αναδεικνύονται μέτριοι, οι οποίοι είναι τα εύκολα πιόνια συμφερόντων και εγκληματιών, που διοικούν και νομοθετούν για αυτούς. Έτσι ο οποιοσδήποτε τυχάρπαστος που έχει σχέση με αυτή την «εξουσία» νιώθει άτρωτος και προστατευμένος. Ακόμα και το περιστατικό αυτό της δωδεκάχρονης ψυχούλας δεν κατόρθωσε να συσπειρώσει το πολιτικό προσωπικό, σε μια εκ βαθέων αναδιάρθρωση του νομικού πλαισίου, με γενναίες νομοθετικές ρυθμίσεις, παρά ακολουθούν μια παρωχημένη πολιτική αντιπαράθεση, όπως σε ποιον πολιτικό σχηματισμό ανήκει ο άρρωστος εγκληματίας, ρίχνοντας που και που μερικά κροκοδείλια δάκρυα για τα αθώα θύματα των απότοκων της πολιτικής τους συμπεριφοράς.
Η ανοχή μας ως κοινωνία, τουλάχιστον η δική μου, οφείλει να σταματήσει εδώ.
Όταν κάποιος θεωρεί ότι μπορεί να ασκεί ελεύθερα τις αρρωστημένες «ορέξεις» του σε τρίτους, κινώντας την αιδώ (κίναιδος), είναι επικίνδυνος. Όποιος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τις σωματικές και ψυχικές συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει και απλώς ικανοποιεί την διαταραχή του, είναι άρρωστος.
Όλοι μας ενδόμυχα, σιωπηλά ή φωναχτά, ελπίζουμε και ευχόμαστε πως την τιμωρία τους οι παιδοβιαστές θα την βρουν μέσα στις φυλακές από τους συγκρατούμενους τους. Όμως σε δημόσιες συζητήσεις οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι είναι υπέρμαχοι του δικαιώματος στην ζωή του οποιουδήποτε, ακόμα και του κτήνους που ασελγεί σε παιδιά και βρέφη. Τι υποκρισία Θεέ μου!!!
Στη χώρα που δίδαξε σε όλο τον κόσμο τον πολιτισμό και την έννοια της παιδείας, χάσαμε πλήρως τον έλεγχο και τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, στην ελεύθερη βούληση. Αυτές οι ειδεχθείς συμπεριφορές καταστρέφουν μία ανθρώπινη ζωή, που πολλές φορές την τερματίζουν κιόλας και όλα αυτά με την ανοχή της κοινωνίας μας.
Ο βιασμός ενός παιδιού λοιπόν, είναι συνειδητή επιλογή του κτήνους που το διαπράττει. Είναι ο ίδιος μια αρρώστια για την κοινωνία. Δυστυχώς ο ιστός των παιδεραστών απλώνεται παγκοσμίως και είναι σχεδόν πανίσχυρος, παρεισφρέοντας ακόμα και μέσα στα κέντρα εξουσίας και χρήματος. Για αυτό άλλωστε και οι δικαστικές ποινές τους παγκοσμίως είναι πολύ χαμηλές.
Ας τα αναλογιστούμε όλα αυτά και επιτελούς ας πούμε την αλήθεια μεταξύ μας, αυτή που όλοι οι υγιείς άνθρωποι σκεπτόμαστε. Ποια θα θέλαμε λοιπόν να είναι η πραγματική ποινή τους; Ας το σκεφτούμε, αφού έρθουμε πρώτα στη θέση των παιδιών και των γονιών τους. Κι ας αναλάβει η ίδια η Πολιτεία να απαλλάξει την Κοινωνία από την απόδοση της Θείας Δίκης, διότι τότε μετατρέπεται σε ζούγκλα.
* Ο Γιώργος Καφφετζάκης είναι MSc Δ. Πολιτικός Μηχανικός Α.Π.Θ., πρ.Πρόεδρος της Ν.Ε. Λασιθίου ΤΕΕ/ΤΑΚ, πρ.Σύμβουλος Τ.Υ. της ΔΕΠΑΝΑΛ, Δημοτικός Σύμβουλος Αγίου Νικολάου και Μέλος Συμβουλίου Πολεοδομικών Θεμάτων και Αμφισβητήσεων Νομών Ηρακλείου & Λασιθίου
