της Μαρίας Λιονάκη
-Μπορείς να μου πεις τι έχεις εσύ και είσαι σαν τη Μεγαλοβδομάδα, σαν τη Μεγάλη Παρασκευή;
-Άσε με ό,τι θέλω έχω! Δε θα σου δώσω λογαριασμό…
-Το μαύρο σου το χάλι έχεις φιλενάδα! Μέρες τώρα σε παρατηρώ. Να μην είσαι καλά, να τρώγεσαι με τα ρούχα σου, να μην ξέρεις τι θέλεις, τι σου φταίει, να είσαι κυκλοθυμική, ασταθής, να έχεις μεταπτώσεις. Μια λιάζεις, δέκα έχεις συννεφιά, βροχή. Κι όλο αέρας φυσάει εντός σου, πολύς αέρας, με πολλά μποφόρ, νοτιάς, βοριάς, σιρόκος και πουνέντες.
-Μετεωρολόγος είσαι χριστιανή μου; Άσε με ό,τι θέλω έχω!
-Εγώ που είμαι η καλύτερη σου φίλη, που σ’ αγαπώ δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι! Μαραζώνεις, αδυνατίζεις, δεν το βλέπεις; Όλο κλεισμένη μέσα, στον εαυτό σου, είσαι τώρα τελευταία. Αμίλητη, σκεφτική, μελαγχολική, βαρύθυμη. Απεριποίητη, άβαφη, αχτένιστη, ασυνδύαστη. Με τα ίδια ρούχα όλο, με αυτή τη μακό φόρμα, την ξεθωριασμένη, που έχει κολλήσει πάνω σου. Είναι λογικό, πες μου, νέα κοπέλα να είσαι κλεισμένη μέσα , καθισμένη σ’ αυτό το ντιβάνι να κλαις τη μοίρα σου; Να κοιτάς το ταβάνι, που κι αυτό σκούρο το έβαψες, γιατί, ούτε τότε, με άκουσες; Άσπρο έπρεπε να το είχες βάψει, να ξανοίγει το χώρο, τη διάθεσή σου τώρα, να αναπνέουν και τα δυο, να ευρυχωρούν. Τι το ήθελες το σκούρο μπεζ, μου λες;
-Μια χαρά είναι το ταβάνι! Σιγά τώρα μη μου φταίει το χρώμα του… Θα σταματήσεις να μιλάς; πολύ φόρα πήρες…
-Δε σταματάω, αν δε μου πεις τι έχεις. Πάλι το Νικολάκι σκέφτεσαι; Είπαμε, πάει, έφυγε, αγέρας ήταν που τραγούδησε κι η Μαρινέλλα αξέχαστα. Και είναι ανώφελο για κείνον να δακρύσεις, σβήνει η φιγούρα του στο δρόμο, σαν τη σκόνη. Πουλί ήταν και πέταξε, μας τελείωσε, ξέχασε τον! Πότε επιτέλους θα το καταλάβεις, θα το συνειδητοποιήσεις, θα τον ξεπεράσεις, θα πας παρακάτω; Βασιλική τον έρωτα πολύ βαρύ τον πήρες. Κι εμείς ερωτευτήκαμε, αλλά δεν κάναμε έτσι…
-Το Βαγγέλη εννοείς έρωτα; Τη μισή μερίδα; Σιγά τον έρωτα κι εσύ...
-Μια χαρά ήταν ο Βαγγέλης! Τι δηλαδή επειδή δούλευε σε συνεργείο; Είδαμε και το δικό σου το γραμματιζούμενο, τα χαΐρια του. Παιδί της δουλειάς, της ζωής ήταν ο Βαγγέλης, έξω καρδιά, ανοιχτοχέρης, κιμπάρης, εκδηλωτικός … Όλα τα είχε! Σε όλα τα μαγαζιά της παραλιακής με είχε πάει, νύχτες καλοκαιρινές με τον ήλιο να δύει, να ξαπλώνει, να κρύβεται πίσω από το φρούριο, τον Κούλε, ενώ το φεγγάρι εμφανιζόταν δειλά, ανέτειλε, ερωτευμένο με τα άστρα του ουρανού….
-Και μετρούσατε τα άστρα με το Βαγγέλη στην παραλιακή, απέναντι απ’ τον Κούλε, σαν το παιδί του Λουντέμη;
-Είδες που είσαι εριστική, που όλα τα ειρωνεύεσαι, τα κοροϊδεύεις; Παρ’ το αλλιώς φιλενάδα! Δες το με άλλο μάτι, από άλλη οπτική γωνία. Δες το ποτήρι μισογεμάτο, όχι μισοάδειο. Γίνε αισιόδοξη! Τα θαύματα θυμώνουν, όταν δεν τα πιστεύεις. Αν δε σε θέλει ο Νικολάκης μία, εσύ δε τον θέλεις δέκα! Σιγά. Άντρες νααα… Γεμάτος ο κόσμος! Μόνο να θέλεις. Γιατί και τι σου λείπει; Μυαλό μόνο, αλλά δεν το λέμε. Πες πώς δεν ήτανε γραφτό να γενεί. Δεν το θέλατε πολύ εσείς, η μάνα του, δεν το ήθελε ο Κοέλιο, το σύμπαν, γι’ αυτό δε συνωμότησε. Ξέφυγε, ντύσου, στολίσου, βγες, κάνε μια νέα αρχή… Μπες και λίγο στο internet να δεις πως αντιμετωπίζει τέτοια θέματα ο κόσμος. Δυο δισεκατομμύρια χρήστες σου λέει έχει αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Δεν είναι άνθρωποι αυτοί; Δεν έχουν καημούς, βάσανα, δεν ερωτεύονται, δεν παντρεύονται, δε χωρίζουν μετά; Αλλά δεν κάνουν σαν εσένα, έτσι, δεν το παίρνουν τόσο κατάκαρδα… Ανεβάζουν ένα τραγούδι απ’ το youtube στον τοίχο τους, ένα Αλκίνοο Ιωαννίδη, ένα Παντελή Θαλασσινό, τραγουδάνε λίγο, μετράνε την αποδοχή τους, τα like τους, ξεχνιούνται, τους περνάει… «Ο ουρανός ανάβει τα φώτα, τίποτα πια δε θα’ ναι όπως πρώτα, ξημέρωσε πάλι. Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο, μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο, μην ξημερώνεις ουρανεε.....Με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες από κείνη τη στιγμή που μ' είδες πως θα είμαστε μαζιι…. Παραδόθηκα στο κοίταγμά σου πίστεψα στα λόγια τα δικά σου, έπεσα μες στη φωτιά… Ανααθεμαα σε, δε με λυπάσαι που καίγομαι και λιώνω που μ' έκανες και σ' αγαπώ και τώρα μαραζώνωω…» Έτσι κάνει ο κόσμος, όχι σαν εσένα… Έπειτα εκεί μέσα θα δεις κοινοποιήσεις για κάθε περίπτωση. «Όταν δε χωράς στη ζωή κάποιου, φεύγεις, δε στριμώχνεσαι! Ποτέ μην πιέζεις καταστάσεις, ό,τι είναι γραφτό να γίνει, θα γίνει! If you want something you never had, you have to do something you’ve never done!»
-Αλήθεια, όλα αυτά εκεί μέσα τα γράφει, τα βλέπεις;
-Φυσικά, μα πού ζεις… αυτά κι άλλα τόσα! Όπως υπάρχουν τραγούδια για όλα τα είδη των σχέσεων, για όλες τις φάσεις του έρωτα, έτσι υπάρχουν και έτοιμες κοινοποιήσεις για κάθε περίπτωση, για κάθε ερωτικό ενδεχόμενο, χτυποκάρδι… Άμα σε θέλει λίγο, άμα σε θέλει πολύ, αν δεν σε θέλει, αλλά θα σε θελήσει αργότερα, στο μέλλον, θέλει δε θέλει, αν το κρύβει, σε ψήνει, να δει τις αντιδράσεις σου, να να σε πικάρει κλπ. Εκεί μέσα στο διαδίκτυο, όσα γράφονται είναι μέσα απ’ τη ζωή βγαλμένα, λέει, εμπειρίες αιώνων, μαθήματα ζωής… Μπες να δεις, κάνε like , κάνε κι εσύ μια ανάρτηση, μια κοινοποίηση στον τοίχο σου, ανέβασε ένα τραγούδι, τραγούδησε το, να σου μετριαστεί ο πόνος, να ξεχαστείς, να σου φύγουν τα ντέρτια, να τα δει κι αυτός να ζηλέψει, να καταλάβει, τι έχασε… Και μετά άλλαξε, ντύσου, στολίσου να βγούμε έξω… Άντε γιατί πολύ απενεργοποιημένη σε βλέπω τώρα τελευταία και δε μου αρέσει!
