Του Θανάση Γιαπιτζάκη
Τώρα που κλείνουμε πίσω την πόρτα μας στην κατάθλιψη και βγαίνουμε - με τη βοήθεια των νέων συνθηκών, αλλά και του καιρού - να συναντήσουμε την παλιά μας φίλη την Εξωστρέφεια, η ζωή βγαίνει κι αυτή μαζί μας και μας θυμίζει τα πάνω της και τα κάτω της. Όπως, άλλωστε, μας το θυμίζουν και τα κύματα μιας ταραγμένης θάλασσας.
Ανάμεσα στους πολλούς που χάνονται κάθε λίγο και λιγάκι, ακούμε να πεθαίνει κι ένας ηθοποιός ή μια ηθοποιός που τους μαθαίναμε στον κινηματογράφο. Τότε, κάποια μορφή ακόμα της εικονικής μας πραγματικότητας (απ’ αυτές που μας βοηθούσαν να ξεχνιόμαστε για λίγο - έστω ψεύτικα, έστω φευγαλέα - και να μας νοιάζει μι’ άλλη καθημερινότητα μέσα από το μειδίαμα), τότε κάποια τέτοια μορφή παύει να υπάρχει.
Γι’ αυτό, συναντώντας τώρα την Εξωστρέφεια που θέλαμε, ας πάμε και πίσω, εκεί, να συναντήσουμε και την Ευγνωμοσύνη. Θα τη βρούμε να έχει απέναντί της αυτές τις διάφορες, τις τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, μορφές - που φτιάξανε με την ερμηνεία τους, αλλά κυρίως με την παρουσία τους, το καλειδοσκόπιο του ελληνικού κινηματογραφικού θεάματος. Τώρα που δεν υπάρχουν πια, αφού όμως έχουν περάσει σε μαυρόασπρες κυρίως, αλλά και σε έγχρωμες σελίδες της ίδιας της Ιστορίας του Τόπου μας, ας δούμε πότε αυτές οι μορφές και σε ποιά ηλικία έφυγαν από τη ζωή. Σημειώνοντας όμως - από πριν - ότι από τη δικιά μας ζωή δεν έχουν φύγει ποτέ.
Ο πιο παλιός, ο Βασίλης Λογοθετίδης, πέθανε το 1960 στα 62 του μόλις χρόνια, ενώ φαινόταν μεγαλύτερος. Σειρά πήραν ο Βασίλης Αυλωνίτης το 1970 σε ηλικία 66 χρονών και ο Νίκος Φέρμας το 1972 στα 67 του χρόνια. Στην ίδια ηλικία «έφυγε» κι ο Λαυρέντης Διανέλλος, αλλά αυτός έξη χρόνια αργότερα, το 1978, ενώ η Νάνα Σκιαδά νωρίτερα, το 1974 στα 55 της, ο Πέτρος Λοχαΐτης το 1976 στα 43 του, ο Τάσος Γιαννόπουλος στα 46 του και ο Δημήτρης Μπισλάνης στα 44 του το 1977. Ο Χρήστος Νέγκας έσβησε ξαφνικά στα 45 χρόνια του, το 1981. Ο Αντώνης Παπαδόπουλος πενηνταενός χρονών και η Έλλη Λαμπέτη πενηνταεφτά χρονών το 1983, το 1984 ο Χρόνης Εξαρχάκος στα 52 του. Το 1987 αυτοκτόνησε ο Λευτέρης Βουρνάς στα 45 του. Ο Θανάσης Μυλωνάς που συμπρωταγωνιστούσε με τη Μέμα Σταθοπούλου χάθηκε μόλις πενηνταενός χρονών, το 1989. Την ίδια χρονιά και η Αλέκα Στρατηγού, αυτή στα 63 της χρόνια. Δυο χρόνια αργότερα η Άννα Ματζουράνη έφυγε στην ηλικία των 56 και την επόμενη χρονιά η Κατερίνα Γώγου στην ηλικία των 53.
Το 1992 ο χρόνος έσβησε από τον χάρτη του την Ευγενία Καρπούζη στα 60 της χρόνια, που ήταν η γνωστή μας Τζένη Καρέζη. Η φίλη της, που η φήμη την τύλιξε πριν προλάβει να αλλάξει το όνομά της, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, πέθανε (κι ακόμα δεν μπορούμε να το πιστέψουμε) το 1996 στα 62 της χρόνια. Δυο χρόνια νωρίτερα είχε φύγει από τη ζωή η Χριστίνα Σύλβα, 58 χρονών εκείνη. Ένα χρόνο πιο νέα βρέθηκε στον τάφο η Μέμα Σταθοπούλου το 1999.
Στην αυγή της νέας χιλιετίας έσβησε στα εξήντα της η Κατερίνα Βασιλάκου το 2001. Στο 2007 έφυγαν από τη ζωή η Βίκυ Βανίτα στα 59 της, η Δώρα Σιτζάνη στα 59 της κι αυτή, καθώς και το αχώριστο ζευγάρι στη ζωή και στο θάνατο, αφού έφυγαν μαζί στην ίδια χρονιά και στην ίδια ηλικία των 67 χρόνων, οι Κύπριοι ηθοποιοί Σωτήρης Μουστάκας και Μαρία Μπονέλου. Την επόμενη χρονιά, το 2008, «χάθηκε» η Έλενα Ναθαναήλ στα 61 της χρόνια.
Το 2016 έφυγαν με τη σειρά η Λίντα Γίγα (52 χρ.), ο Ανδρέας Μπάρκουλης (80 χρ.), η Σοφία Ρούμπου (69 χρ.), ο «αστυνόμος» Γιώργος Βασιλείου (66 χρ.), ο Πέτρος Φυσούν (83 χρ.) και μετά σειρά πήραν ο Θέμης Μάνεσης στα 72 του, ο Βασίλης Τσάγκλος στα 77 του, ο Βασίλης Μαυρομμάτης στα 82 του, η Ευαγγελία Σαμιωτάκη στα 83 της, ο Τάκης Εμμανουήλ και η Ζωή Φυτούση στα 84 τους, ο Φαίδων Γεωργίτσης στα 80 του το 2019.
Δεν αναφέρθηκαν κι άλλοι, πολλοί, όπως για παράδειγμα ο Μάνος Κατράκης, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Άννα Συνοδινού, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Νίκος Σταυρίδης, ο Γιάννης Γκιωνάκης, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, η Γεωργία Βασιλειάδου, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Θανάσης Βέγγος, ακόμα και ο Βάσος Αδριανός από τους πιο πρόσφατους ή από τους παλιούς ο Γιάννης Αργύρης.
Όμως, υπενθυμίζουμε ότι ηθοποιός σημαίνει «ποιώ ήθος» και κατά προέκταση «φως» όπως λέει το γνωστό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι. Από το σκοτάδι των αλλοτινών κινηματογραφικών αιθουσών στο τωρινό σκοτάδι του θανάτου τους, οι ηθοποιοί δεν παύουν να είναι φωτεινοί και συναρπαστικοί και να φωτίζουν τα πρόσωπά μας.
