Γράφει ο Δεκανέας Αλλαγής
Όσο περνούν οι μέρες κι όσο πλησιάζουμε στη μάχη για την εκλογή του νέου προέδρου της Κεντροαριστεράς, σε ό, τι αφορά εμάς τους κρητικούς φαίνεται πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μάχη ανάμεσα στη Φώφη Γεννηματά και το Νίκο Ανδρουλάκη.
Διότι καλοί και άξιοι οι άλλοι υποψήφιοι, αλλά εμείς εδώ στην Κρήτη... το κάνουμε όπως ξέρουμε: πολωτικά και διπολικά, ταυτιζόμαστε και φανατιζόμαστε!
Ασφαλώς μια καλή κουβέντα έχεις να πεις για τον ευγενή και μετριοπαθή Γιώργο Καμίνη, όπως επίσης και τον δυναμικό αλλά ενός άλλου πολιτικού τάιμινγκ Γιάννη Ραγκούση, που κατανάλωσε και καταναλώθηκε εν πολλοίς από τα πολιτικά σχήματα που συνδημιούργησε για να επιστρέψει τωρα ως άσωτος Υιός εκεί που είχε απαξιώσει. Για το Σταύρο Θεοδωράκη, είναι μια μάχη δύσκολη , και κυρίως επειδή ο ίδιος από δικά του λάθη, είτε λόγω απειρίας είτε και λόγω αλαζονείας, άφησε να δημιουργηθούν.
Τώρα αναζητεί χώρο σ´ ένα ξένο γήπεδο, όπου αν και μόλις πριν τρία χρόνια εξέφραζε το νέο και το καινούργιο, τον κατάπιε το σύστημα που (δεν) μπόρεσε να δημιουργήσει! Κι αν το ΠΟΤΑΜΙ στέρεψε επειδή αποδείχτηκε πως οι ιδέες δεν φτάνουν από μόνες τους, χωρίς μια υποτυπώδη οργάνωση και με μια νομιμοποίηση σε κοινωνικό επίπεδο,τι μπορεί πια να περιμένει ο Σταύρος,σε ένα γήπεδο όπου οι αντίπαλοι του είναι πιο κολοπετσωμένοι; Ωστόσο, σαν το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού, που ήταν μπροστάρης των εξελίξεων χωρίς ποτέ να αγαπηθεί από τις μάζες, στο ΠΟΤΑΜΙ και το Σταύρο Θεοδωράκη πρέπει να το αναγνωρίσουμε: αν δεν ήταν αυτός, θα ήταν η κούρσα μια μάχη εσωστρέφειας, απλά προσώπων χωρίς ενδιαφέρον για το νέο φορέα, που βέβαια εντελώς ανορθόδοξα αφού εκλέξει τον αρχηγό μετά θα του δώσει την ταυτότητα του!
Η μάχη λοιπόν, μοιραία είναι ανάμεσα στο παλιό και το νέο... ΠΑΣΟΚ, που το εκφράζουν η Φώφη και ο Ανδρουλάκης: κι εδώ το ξέρουμε καλά αφού στην Κρήτη θα είναι ένας «πόλεμος» μέχρι τελικής πτώσεως!
Από τη μια η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που δείχνει να παίζει όχι μόνο το δικό της πολιτικό μέλλον, αλλά και το μέλλον ενός ολόκληρου συστήματος! Επαγγελματίες πολιτικοί, στελέχη που... γεννήθηκαν στελέχη( μέχρι να αναρωτιέσαι πότε πρόλαβαν και ενηλικιώθηκαν, για να αποφασίζουν για μας πριν από μας, παλαιοπασόκοι που αενάως αναζητούν πρώτα το ρόλο που οι ίδιοι θα έχουν στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό και μετά ποιος εξυπηρετεί καλύτερα τη δική τους θέση στη νέα τάξη πραγμάτων, και οι έρποντες γυμνοσάλιαγκες, ανύπαρκτοι κοινωνικά, που κρατούν την κομματική επετηρίδα κομμένη και ραμμένη στο μικροσυστηματάκι που υπηρετούν!
Κι από κοντά οι γνωστοί - μεγαλοκαρχαρίες των ΜΜΕ που λες και τους ρώτησε κανείς ( όπως ο Χατζηνικολάου και ο Ρουσόπουλος, όλως τυχαίως και οι δύο με εκλεκτική συγγένεια με μεγάλη και διαχρονική επιχειρηματική οικογένεια της χώρας, ταυτισμένη με τις παθογένειες του τόπου) να σπεύδουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, στη Φώφη και στην κεντροαριστερά βεβαίως βεβαίως !
Μέσα σε αυτό το θολό τοπίο της κεντροαριστεράς, το μοναδικό φως που εκπέμπεται ακούει στο όνομα του Νίκου Ανδρουλάκη: ο « βοσκός» όπως αρέσκονται να τον προσφωνούν εκείνα τα συστηματάκια που σας περιγράφαμε νωρίτερα, προφανώς όχι επειδή τους ενοχλεί η ντοπιολαλιά του Νίκου, αλλά επειδή έχουν αλλεργία σε καθετί που δεν προέρχεται από πολιτικό τζάκι και γνωστή παραδοσιακή οικογένεια,που δεν ελέγχεται ,άρα απειλεί την καθεστηκυία τάξη! Γιατί βλέπετε τι ήταν όλα αυτά τα χρόνια το κεντρικό πολιτικό μας προσωπικό, με εξαίρεση τον Τσίπρα, παρά ο γιος του ιδρυτή, ο ανιψιός του εθνάρχη και το... στερνοβύζι του επίτιμου;
Που πας εσυ ρε... Καραμήτρο Ανδρουλάκη; Μας ρώτησες για να σου πούμε αν επιτρέπεται ; Και το ερώτημα ακουμπά κι άλλες διαστάσεις.
Χωράει άλλους αυτή η κλειστή κάστα; Έχει χώρο για ένα νέο άνθρωπο που ξεκινά από την επαρχία, ευαγγελίζεται το νέο, αποφεύγοντας το παλιό, χωρίς πλάτες και τζάκια, χωρίς τα κομματικά δαχτυλίδια και το μπρατσάρισμα των γεννημένων βαρόνων, αποτελεί τη μοναδική ελπίδα για έναν χώρο, που αν θέλει να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του, πρέπει να βουτήξει και ν´ αρπάξει ότι πιο λαϊκό και αυθεντικό εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ, πετώντας στον Καιάδα, αυτά που μας έφεραν στον πάτο του βαρελιού !
Δεν ξέρω αν πραγματικά το Νικολιό του Μαρίνου ( εννοώντας τον πατέρα του βεβαίως και γνωστό παλιό στέλεχος του χώρου) θα μπορέσει να επικρατήσει σ´ αυτή τη μάχη. Έτσι κι αλλιώς είναι μια μάχη της Φώφης, με όλους τους άλλους. Ακόμα κι αν κερδίσει η Γεννηματά, ο πολιτικός της χρόνος είναι τόσο περιορισμένος που η αντίστροφη μέτρηση για την μεταβατικότητα της νέας αρχηγίας της θα ξεκινά κιόλας από τις πανηγυρικές της δηλώσεις. Κι επειδή ο χρόνος στην πολιτική δεν είναι ατελείωτος, όσοι πάνε να ψηφίσουν ας επιλέξουν την ευθεία από την τεθλασμένη. Για δε το νεαρό Ανδρουλάκη, τον μόνο πολιτικό από τη γενιά της κρίσης, που ζητά την ψήφο από όλους όσοι προσέλθουν στις κάλπες, αν μη τι άλλο οφείλουμε να μνημονεύσουμε το αξιοπρόσεκτο της περίπτωσης του και την πορεία που μέχρι σήμερα έχει ακολουθήσει... δείχνοντας πως, αν μη τι άλλο έχει... νεφρά. Και βέβαια να αναρωτηθούμε σε εκείνους που γαντζωμένοι πάνω στο παλιό, μάχονται για την κ. Γεννηματά : αλήθεια τι πολιτική καριέρα θα έκανε η Φώφη, αν δεν ήταν κόρη του Γιώργου;
Αμφίβολο... ε;
