Έφτασε η πρώτη μέρα σχολείου! Δεν πάνε και πολλά χρόνια που βρισκόμουν κι εγώ στο σχολείο, μετά από το καλοκαίρι, έτοιμη για τον αγιασμό! Ας μη γελιόμαστε όμως, σαν παιδί- έφηβη δεν ήταν αυτό το κεντρικό θέμα της ημέρας, τουλάχιστον για εμένα.
Μετά από 3 μήνες βρισκόσουν ξανά στο προαύλιο του σχολείου, παρέα με φίλους που είχες μήνες ολόκληρους να δεις, έτοιμη να συζητήσεις ... τα πάντα! Στο δημοτικό, πόσα παγωτά έφαγες, πόσα μπάνια έκανες, πήρες καινούρια αυτοκόλλητα; Μεγαλώνοντας ζόρισαν και τα "προβλήματα".
Το βράδυ της παραμονής του αγιασμού ο ύπνος ήταν σκέτο βασανιστήριο, σε μία άκρη του δωματίου, τα ρούχα ήταν έτοιμα, μελετημένα προσεκτικά, από την κορυφή ως τα νύχια ολόκληρο το ντύσιμο. Τί, μόνο εγώ;
Κι ερχόταν το πρωί, ο πόνος στο στομάχι από την αγωνία ανυπόφορος - αλλά ερχόταν η ώρα της ανακούφισης. Ραντεβού με την παρέα έξω από το σχολείο, ή και πιο νωρίς, έτοιμες για τη μεγάλη είσοδο.
Ποιο θα είναι το τμήμα; Ποιος ο δάσκαλος; Τί θα έχει αλλάξει; Τα βιβλία πώς θα είναι, και κυρίως πόσα; Μετά να τρέξεις σπίτι, να τα ξεφυλλίσεις, να τα μυρίσεις!
Ας μη μιλήσουμε για τις χρονιές που άλλαζες σχολείο, και την αγωνία της αλλαγής ενός ολόκληρου περιβάλλοντος. Χαραγμένο ακόμα στο μυαλό το σοκ της πρώτης δημοτικού! "Τι κάνω εγώ εδώ; Πού είναι η μάνα μου; Γιατί φωνάζουν όλοι έτσι;"
Mετά κατάλαβα.
Πάντα κοιτούσα την πρώτη μέρα με αγωνία και θαυμασμό.
Θυμάμαι και τον καιρό, τη θερμοκρασία, την αίσθηση της δροσιάς του Σεπτέμβρη. Κάποιες χρονιές έβρεχε κιόλας το απόγευμα. Σα να ερχόταν η βροχή να ξεπλύνει τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου. Ήταν όντως τόσο γλυκός ο μήνας ή είναι η μνήμη που τα γλυκαίνει όλα;
Μετά η λίστα με τα ψώνια... να διαλέξω το κατάλληλο τετράδιο. Ποια σελίδα με βολεύει; Πόσα θέματα να έχει μέσα. Το μολύβι πώς γράφει πάνω στο χαρτί; Τελικά να πάρω τη γόμα με το μπλε κομμάτι, σβήνει όντως το στυλό; Πόσα στυλό με χρώματα υπάρχουν;
Τόσο όμορφα τα μαθητικά χρόνια, τόσο αλησμόνητα και πόσο λίγο τα εκτιμούμε όταν τα ζούμε.
φωτογραφία από create.vista
