Του Παναγιώτης Αναστασάκου
Σύμφωνα με το λεξικό Τριανταφυλλίδη, προοδευτικός είναι αυτός που ανήκει ή που αναφέρεται στην πρόοδο, που τάσσεται, τοποθετείται με την πλευρά της προόδου, της εξέλιξης, που τείνει προς αυτήν και την επιδιώκει.
Κατά τον Ευάγγελο Παπανούτσο σε ένα δοκίμιό του, ο προοδευτισμός είναι μια «ακοίμητη λαχτάρα», ενώ ο συντηρητισμός είναι «η φρόνιμη πρόνοια». Και τα δύο είναι απαραίτητα στη ζωή και «συνθέτουν τη ζωή του πνεύματος, ασφαλίζουν την εσωτερική συνοχή αλλά και την αδιάκοπη ανανέωσή του». Και τα δύο ήταν ανέκαθεν τα δυο αντίθετα ρεύματα στην κίνηση των ιδεών. Ο «συντηρητισμός» και ο «προοδευτισμός» είναι η αντίθεση εκείνη που γονιμοποιεί το ανθρώπινο πνεύμα και το ωθεί προς τα εμπρός.
Με μια όμως βασική προϋπόθεση:
Ο «προοδευτισμός» να μην γίνεται «προοδοπληξία» και ο «συντηρητισμός» να μην καταλήγει σε «αντιδραστικότητα», γιατί τότε η αντίθεση χάνει τη γονιμοποιό ορμή της, αποκτά ένα μονολιθικό δογματισμό και καταλήγει σε μια ανηλεή διαμάχη με συκοφαντία και διαβολή του αντιπάλου. Πάντως και οι δύο τάσεις, καταλήγει ο Παπανούτσος στο δοκίμιό του, είναι φυσικές.
Σήμερα στην πολιτική μας ζωή, επικρατεί αυτό το δίπολο των χαρακτηρισμών που δυστυχώς και σκόπιμα, εξυπηρετεί μία παραταξιακή «πόλωση» για την εξυπηρέτηση κομματικών συμφερόντων.
Μας χωρίζουν δηλαδή σε οπαδούς, οι οποίοι καταχωρούνται σε «αριστερά» και σε «δεξιά» κόμματα.
Τα πρώτα, τα αριστερά, αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικά» και το χειρότερο, προσδιορίζουν και τον κάθε αντίπαλο τους ως «συντηρητικό», ως κόμμα δηλαδή, που όπως λένε, κρατά την κοινωνία καθηλωμένη στο παρελθόν!
Είναι μάλιστα τόσο θελκτική η χρήση του όρου «προοδευτικός» στην πολιτική μας ζωή, που κάποια κόμματα της Αριστεράς, απαρνούνται ακόμη και τον όρο «αριστερός» και προσεταιρίζονται τον όρο «προοδευτικός». Σε πρόσφατη ομιλία του στο Γαλάτσι όπου υποδέχτηκε τον Ραγκούση και διάφορους άλλους Μπίστηδες στο «προοδευτικό μέτωπο», ο κ. Πρωθυπουργός, ανάφερε 27 φορές τον όρο «προοδευτικός» και μόνο επτά φορές τον όρο «αριστερός».
Ο αυτοπροσδιορισμός λοιπόν των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ σε «προοδευτικούς» αλλά το χειρότερο ο ταυτόχρονος προσδιορισμός από τους ίδιους των οπαδών της ΝΔ σε «συντηρητικούς», είναι ένα μεγάλο παραμύθι, που όμως «πουλάει» στις μάζες και στα καφενεία.
Για να δούμε όμως:
Είναι πραγματικά προοδευτικός ο πολιτικός αυτός που μένει προσκολλημένος σε ξεπερασμένα συνθήματα παλαιότερων γενεών και εμμένει σε καταδικασμένα από τους λαούς και την ιστορία ιδεολογικά δόγματα και καθεστώτα, ή αυτός που έχει τη διάθεση και την ικανότητα να προσαρμόζει την ιδεολογική του ταυτότητα και παράδοση στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα;
Είναι προοδευτικός αυτός που επιχειρώντας να ξαναγράψει την ιστορία και καταφεύγει σε διχαστικά συνθήματα ή αυτός που, σεβόμενος την ιστορική πραγματικότητα, επιχειρεί να ενώσει και να συνθέσει, αφήνοντας πίσω του ό,τι διαιρεί και πληγώνει την κοινωνία;
Είναι προοδευτικός αυτός που αποσκοπεί σε μια ισοπεδωτική προς τα κάτω ταξική ομοιομορφία των πολιτών ιδιαίτερα στην Παιδεία ή αυτός που τάσσεται υπέρ της πραγμάτωσης ολοένα και υψηλότερων στόχων, υπέρ της διαρκούς εξέλιξης και της αριστείας;
Είναι προοδευτικός αυτός που υπόσχεται λαϊκίζοντας προς όλους το ανέφικτο και το ανεδαφικό ή αυτός που, βάσει της τρέχουσας πραγματικότητας, θέτει ρεαλιστικούς στόχους και ιεραρχεί δεόντως προτεραιότητες;
Είναι προοδευτικός αυτός που θεωρεί το κράτος - και δη το ελληνικό - αρχή και τέλος των πάντων ή αυτός που, αναγνωρίζοντας το ρυθμιστικό ρόλο του κράτους, πιστεύει στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στην επιχειρηματικότητα;
Είναι τέλος προοδευτικός ο πολιτικός αυτός που επικοινωνιακά αρκείται στο να δίνει την εντύπωση ότι είναι «ένας από τους πολλούς», δηλαδή «ένας από μας», ή αυτός που πασχίζει να αποδείξει, μέσω της παιδείας του, των γνώσεων του, του ύφους του και του ήθους του, ότι μπορούμε να γίνουμε κι εμείς καλύτεροι;
Υπάρχουν όμως και πολύ χειρότερα, επειδή ήδη «γκώσαμε» με την πρόοδο που μας σερβίρεται από τους δήθεν «προοδευτικούς»:
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που χωρίζει τους πολίτες «μ’ εμάς ή με τους άλλους».
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που βάζει ταμπέλες στους πολίτες «προοδευτικός» ή «φασίστας»
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που καλοβλέπει τις ψήφους της Χρυσής Αυγής, όταν ένα νομοσχέδιο (π.χ. για την απλή αναλογική) τις χρειάζεται.
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που φροντίζει επιμελώς να διαιωνίζεται επί πέντε χρόνια η δίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης.
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που με αντισυνταγματικό τρόπο επιχειρεί να καθυποτάξει τα ΜΜΕ.
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που κρεμάει στα μανταλάκια της κομματικής του εφημερίδας έναν δικαστή, τον Πρόεδρο του ΣΤΕ, επειδή δεν του έκανε τα χατίρια.
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που όταν δεν του «περνάει» το πραξικόπημα της παράτασης της θητείας της προέδρου του Αρείου Πάγου, την στρογγυλοκαθίζει στο Μαξίμου ως σύμβουλο και μετά την ορίζει Πρόεδρο στην Ανεξάρτητη Αρχή Ανταγωνισμού.
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που αντί να διώξει τον πολιτικό συνέταιρό του, ο οποίος απειλεί δημόσια ότι θα γκρεμίσει την κυβέρνηση αν του το ζητήσει ο αρχιεπίσκοπος, διώχνει τον υπουργό του.
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που όταν ο κυβερνητικός του εταίρος σταμάτησε να του είναι «χρήσιμος» τον εξωπεταξε, φροντίζοντας προηγουμένως να διαλύσει την κοινοβουλευτική του ομάδα, «εξαγοράζοντας» τις ψήφους των βουλευτών της ομάδας του, με αντάλλαγμα κυβερνητικές καρέκλες.
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που όταν το κόμμα του χάνει τη δεδηλωμένη, «ψαρεύει στα θολά νερά της Βουλής» για να βρει «χρήσιμους» επίορκους ανεξάρτητους βουλευτές, για να τον στηρίξουν προφανώς όπως συνεχώς αποδεικνύεται, έναντι ανταλλαγμάτων.
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που διαστρέφει όπως περιγράφει ο Όργουελ την κάθε αλήθεια και την φέρνει στα μέτρα των πολιτικών σχεδιασμών του.
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που εφαρμόζει ανερυθρίαστα αλλά και πιο σκληρά τη Μνημονιακή πολιτική των προηγούμενων, βρίζοντάς τους παράλληλα.
Προοδευτικός δεν είναι αυτός που στάθηκε απέναντι σε όποια μεταρρύθμιση έκαναν οι προηγούμενοι, κάνοντας παράλληλα «λαμπόγυαλο» την Αθήνα.
Αυτόν τον «προοδευτικό» φίλοι μου, σας τον χαρίζω…..
