της Μαρίας Λιονάκη
Δεν είναι ο κόσμος, όπως τον ονειρεύτηκες. Ούτε για μένα. Δεν είναι η ζωή εύκολη. Το ίδιο είναι και για μένα. Δεν την είχες φανταστεί τη χώρα μας έτσι. Ούτε κι εγώ. Την κρίση δεν την περίμενες. Ούτε κι εγώ. Ούτε την οικονομική, ούτε την άλλη τη χειρότερη, των αξιών. Ξέρω δε βρίσκεις εύκολα δουλειά. Κι αν βρεις, δε σε πληρώνουν καλά, στην ώρα τους. Δε σου φέρονται ευγενικά, πάντα σωστά. Το σχολείο δε σου αρέσει. Το νιώθω. Κάποια μαθήματα δεν τα παρακολουθείς ευχάριστα, δε σε συγκινούν. Οι φωτοτυπίες είναι όμορφες, όταν γίνονται σαΐτες, αεροπλάνα κι απογειώνονται από το ελικοδρόμιο του θρανίου. Όταν σαν πουλιά πετάνε πάνω από τετράδια, βιβλία, τσάντες, τον Κώστα, τη Μαρία, τον καθηγητή. Όταν σαν καράβια διασχίζουν το άπειρο γαλάζιο των ωκεανών, όταν σαν δελφίνια χορεύουν πάνω στο φτερό του καρχαρία του Καββαδία.
Τα αρχαία δεν τα καταλαβαίνεις. Το μακρό πότε μακραίνει και το βραχύ γιατί δεν εξελίσσεται, γιατί να μένει πάντα βραχύ. Η δευτερεύουσα πρόταση θα προαχθεί ποτέ σε πρωτεύουσα , θα παντρευτεί η έρμη, θα γίνει κυρία με κύρος και τιμή, με φόρεμα ωραιοκαμωμένο, βελούδο και καπέλο φανταχτερό, ασορτί; Και η ειδική πρόταση τι το ειδικό έχει κι εγώ δεν τη ξεχωρίζω; Η κατηγορηματική μετοχή τόσο εγωισμό έχει πια; Τόσο δε συναναστρέφεται την επιθετική, την επιρρηματική; Κουράζεσαι στο σχολείο ειδικά το βράδυ, κατηγορηματικά κάθε μέρα. Μετά απ’ τη δουλειά, μετά από το φόρτωνε ξεφόρτωνε της δουλειάς σου, τις φωνές του αφεντικού. Υποχρεωτικά μάθημα, γράψιμο, διάβασμα, διαγωνίσματα. Υποχρεωτικά με φορτώθηκες κι εμένα. Να σου λέω το μάθημα κάθε βράδυ. Πνίγεσαι. Σε βλέπω. Στην τάξη δε χωράς, τα πρέπει δεν τα μπορείς. Δεν αντέχεις να είσαι καθηλωμένος, καθισμένος πολύ ώρα στο ίδιο θρανίο, ακίνητος, δευτεραγωνιστής. Εσένα σου αρέσουν τα διαλείμματα, οι αργίες, οι εκδρομές, οι κενές. Όταν θα λείπω, θα αρρωστήσω.
Εσύ θέλεις κίνηση, δράση, ένταση. Υπερθετικό βαθμό επιθέτων, μεγεθυντικά ουσιαστικά. Εναλλαγή παραστάσεων, ζωή με ρίσκο, στη διαπασών. Να περνάς όμορφα, να φλερτάρεις, να ερωτεύεσαι, να ακούς μουσική, να διασκεδάζεις. Να είσαι έξω ως την αυγή, στον αέρα, στη φύση, στις παρέες. Και τον υπολογιστή σου, το κινητό σου αγαπάς πολύ. Η τεχνολογία σου αρέσει. Ειδικά και κατηγορηματικά. Σου προσφέρει άλλες δυνατότητες, ήχο, χρώμα, εικόνα, ένα συνεχές διάλειμμα, απ’ τη ζοφερή πραγματικότητα, από τις δυσκολίες ευχάριστη φυγή. Πώς να τη συναγωνιστεί η κύρια πρόταση, όσο κυρία κι αν είναι, ακόμα και η δευτερεύουσα η σπέσιαλ, η ειδική; Σταμάτα όμως λίγο και άκουσε…
Νιώσε, αφουγκράσου, όσα θέλω να πω. Δεν είμαι εχθρός σου. Ούτε η μάθηση αγγαρεία. Τα βιβλία δεν είναι τέλεια, είναι όμως πολύ καλά. Έχουν γνώσεις μέσα. Πλησίασέ τα, σα να μην τα αντιπαθείς. Χάιδεψε τα με τα ακροδάχτυλα, νιώσε τη λεία επιφάνεια του χαρτιού, τη μυρωδιά του μελανιού , τη χαρά να πρωτοανοίγεις καινουργιοκομμένο απ’ το εκδοτικό δέντρο καρπό. Γίνε φίλος τους. Έχουν πολλά να σου πουν, να σου τραγουδήσουν. Σε αυτά χωράνε η ιστορία μας, ο πολιτισμός μας, ο πλούτος της ελληνικής μας γλώσσας, τα επιτεύγματα των φυσικών επιστημών, τα επιτεύγματα των ελλήνων λογοτεχνών σε ποίηση και πεζογραφία, οι αλήθειες της ζωής, τα λάθη του παρελθόντος, οι προοπτικές για το μέλλον στις επιστήμες και τόσα άλλα που δεν τα έχεις διανοηθεί, φανταστεί. Διάβασε όσο θέλεις, όσο μπορείς, όσο αντέχεις. Διάβασε από επιλογή.
Διάβασε περισσότερο, ό,τι εσύ προτιμάς, αγαπάς. Κάνε τις λέξεις εικόνες, σκίτσα, ζωγραφιές. Βάλε στα γράμματα χρώματα, ήχους, μουσικές, μυρωδιές, εποχές. Σε κάθε Θ δες τη θάλασσα, σε κάθε Η τον ήλιο. Ταξίδεψε στις λέξεις, μέσα από τις λέξεις, μέσα από την ποίηση, τη λογοτεχνία. Η γνώση είναι δύναμη. Ανοίγει ορίζοντες, δρόμους. Στο μυαλό και στον κόσμο. Σε μαθαίνει τι να αγαπάς πιο πολύ και τι να μην ανέχεσαι. Η γνώση είναι όπλο ειρηνικό, ασπίδα, σπαθί. Είναι ουράνιο τόξο, μετά από βροχή. Είναι ελπίδα, για καλύτερο άνθρωπο, για καλύτερη ζωή. Έλα να κάνουμε το μάθημα μαζί, δίδαξέ μου το εσύ. Μπορείς, έχεις κρίση, φαντασία, ζωντάνια περισσότερη από μένα, διάθεση δημιουργική. Κινήσου μέσα στην τάξη χωρίς επιτηδευμένο, τρομερό θόρυβο, νιώσε ελεύθερα, ότι είσαι σε δικό σου χώρο αγαπημένο. Το σχολείο δεν είναι φυλακή. Ούτε είναι μαγκιά η φασαρία, η αντιγραφή, η κοπάνα. Μαγκιά είναι να προσπαθείς παρά την κούραση, τις αντίξοες συνθήκες, να πετυχαίνεις στόχους, δύσκολα συνήθως γίνεται αυτό, να αξιολογείσαι, να αντέχεις παραπάνω, όταν νομίζεις ότι δεν μπορείς άλλο. Μαγκιά είναι να είσαι εσύ ο καπετάνιος στο καράβι της ζωής σου. Να το ξανοίγεις σε ωκεανούς, να το διαφεντεύεις με γερά μπράτσα στις φουρτούνες. Γνώρισε τον εαυτό σου, το συμμαθητή σου, τον καθηγητή σου. Γνώρισε και νιώσε. Σκέψου αυτοί πώς ζουν. Μάθε να μπαίνεις στη θέση του άλλου, να σέβεσαι, να είσαι αξιοπρεπής, να έχεις κατανόηση, να μην είσαι ρατσιστής. Ησύχασε λίγο και άκου. Θέλω να σου πω και δε μ’ αφήνεις. Η ζωή είναι χαρά, φλερτ, διασκέδαση. Είναι όμως και προσπάθεια, μόρφωση, διάβασμα, σεβασμός, συνύπαρξη, συνεργασία, αξιοκρατία. Θέλω να σου πω και δεν μ’ αφήνεις. Σου μιλάω και δεν μ’ ακούς. Άκου…
