Της Ειρήνης Ζαχαριαδάκη
Καλοκαίρι 2020. Εποχή για ξεκούραση, για χαλάρωση, για διακοπές.
Σε μία άλλη χώρα και σε μία άλλη εποχή ίσως. Κάπου που δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Μετά από ένα τρίμηνο εγκλεισμού σωματικού και ψυχικού, ανάμεσα στον τρόμο και στην απόγνωση, αναμέναμε το καλοκαίρι που θα μας λυτρώσει. Αναπτερώναμε το ηθικό μας σκεπτόμενοι ότι μπόρα είναι θα περάσει , περιμένοντας με ανυπομονησία το καλοκαίρι για να τα ξεχάσουμε όλα και να χαρούμε τον ήλιο, τη θάλασσα και για να «νιώσουμε» επιτέλους ελεύθεροι.
Και κάπου εκεί ο αόρατος εχθρός αποφάσισε να μείνει μόνιμα. Ένας λιλιπούτειος και ύπουλος ιός, που παλεύει για τη δική του επιβίωση και εγκαθίδρυση στη ζωή αυτή εις βάρος της δικής μας ύπαρξης απειλώντας το υπέρτατο αγαθό, την υγεία μας. Εμείς, ανήμποροι προς το παρόν, προσπαθούμε με όσα μέσα διαθέτουμε να τον περιορίσουμε, να τον εκμηδενίσουμε και να τον εξαφανίσουμε. Έτσι, όπως συμβαίνει πάντα, σε αυτή τη ζωή, κάποιος πρέπει να είναι υπεράνω όλων και κάποιος πρέπει να υπακούει, να σκύβει το κεφάλι και να εκτελεί ότι του ζητηθεί. Κάποιος πρέπει να απειλεί και κάποιος πρέπει να φοβάται . Κάποιος πρέπει να αποφασίζει και να διατάζει και κάποιος πρέπει να υπακούει.
Δεν υπάρχει διαφορά αν ο εχθρός ή ο αντίπαλος είναι μικρός και αόρατος ή υπαρκτός και παράφρων. Δεν έχει σημασία αν είναι ο Covid-19 ένας ιός ή αν είναι ο γείτονας ο αυτοαποκαλούμενος σουλτάνος. Σημασία έχει ότι και οι 2 απειλούν, τρομοκρατούν, μας μειώνουν και μας αγχώνουν. Μας απειλούν καθημερινά και μας στερούν την ελευθερία μας. Ελευθερία κινήσεων, λόγου και το χειρότερο σκέψης. Δεν είμαστε σε θέση να σκεφτούμε, να ονειρευτούμε, να ελπίζουμε και κυρίως δεν μπορούμε να ζήσουμε, όπως εμείς επιθυμούμε, χωρίς πρέπει, αλλά, μη και δεν.
Χάσαμε πολλά. Εκτός από την ελευθερία μας, χάσαμε το Πάσχα μας και το καλοκαίρι μας. Χτυπηθήκαμε οικονομικά και ως κράτος και ως πολίτες, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο.
Όμως μετά από κάθε τρικυμία έρχεται η νηνεμία. Μετά την καταιγίδα έρχεται η λιακάδα.
Χάσαμε πολλά, αλλά κερδίσαμε περισσότερα. Μάθαμε να εκτιμούμε περισσότερο τον εαυτό μας και την οικογένεια μας. Μάθαμε να αφιερώνουμε περισσότερο και πολύτιμο χρόνο στους ανθρώπους που αγαπούμε και μας αγαπούν. Ήρθαμε πιο κοντά με τα παιδιά μας. Δώσαμε, επιτέλους, υπεραξία στην αγάπη και αντιληφθήκαμε ότι τα πράγματα που έχουν ανεκτίμητη αξία είναι δωρεάν και βρίσκονται μία ανάσα δίπλα μας, κοντά μας. Ήταν πάντα εκεί άλλωστε, απλά εμείς τα θεωρούσαμε δεδομένα.
Μάθαμε να προσέχουμε. Μας αρκεί πλέον η απλότητα, επειδή στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία, κατά τον Οδυσσέα Ελύτη:
«Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…» .
Όλα τα άσχημα θα τελειώσουν κάποτε, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Θα είμαστε εμείς οι νικητές. Και με τον ιό θα επικρατήσουμε και με τον παράφρονα σουλτάνο. Σύντομα, πολύ σύντομα, επειδή ο ρόλος του υποκριτή καθορίζεται από τον σκηνοθέτη και ο σκηνοθέτης είμαστε εμείς.
Αγάντα !!! Τα καλύτερα έπονται. Μας αξίζουν άλλωστε.
