του ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΠΙΤΖΑΚΗ
«Κατηραμένος ας είναι εκείνος
όστις την του Έλληνος σοφίαν
διδάσκει τοις υιοίς αυτού» (*)
ΤΑΛΜΟΥΔ
Η 20η Σεπτεμβρίου του 480 πριν τη βίαιη αναχρονολόγησή μας, είναι ίσως η πιο ένδοξη Μέρα του Ελληνισμού. Τη μέρα εκείνη, συμπτωματικά, οι Έλληνες νίκησαν δύο φορές, σε δύο διαφορετικά σημεία, τους Σημίτες εχθρούς - που την ώρα εκείνη εκπροσωπούσαν γεωπολιτικά τις δύο αντίπαλες ηπείρους της Ευρώπης, την Ασία και την Αφρική.
Πράγματι, την ίδια μέρα, οι Έλληνες κατατρόπωσαν τους «Πέρσες» (που στην πραγματικότητα ήσαν συνονθύλευμα όλων των υποταγμένων στον Μεγάλο Βασιλιά λαών, κατά πλειοψηφία σημιτικών) με την Ναυμαχία της Σαλαμίνας - και στη Σικελία, οι Έλληνες νίκησαν κατά κράτος τους Σημίτες Καρχηδονίους στη Μάχη της Ιμέρας.
Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει ένα περίλαμπρο μνημείο της 20ης Σεπτεμβρίου επάνω στην Ψυτάλλεια, την ώρα που οι σημερινοί Σικελοί - που θεωρούν τον εαυτό τους υπερήφανο για την ελληνική κληρονομιά τους - έχουν στήσει περίλαμπρο αυτοί μνημείο για την νίκη της Ιμέρας.
Από το απλό αυτό παράδειγμα γίνεται φανερό κι αιτιολογημένο ότι ο Σιωνισμός, βλέποντας όπως πάντα μακροπρόθεσμα, είχε αντιληφθεί ότι ο Ελληνισμός του ανοιχτού μυαλού, της έρευνας και της λογικής, αποτελούσε το κυριότερο εμπόδιο της ανενόχλητης εξάπλωσης της κυριαρχίας του. Οι προσπάθειές του είναι το ίδιο παλιές όσο και ο ίδιος!
Το εξώγαμο παιδί του Σιωνισμού και του Ελληνισμού, που βαφτίστηκε στα νερά των Ευαγγελίων, ήταν ο Χριστιανισμός. Κι όμως, η μόνη αναφορά αποστροφής από τους απαίδευτους Έλληνες σήμερα για τον Σιωνισμό είναι ότι οι Εβραίοι ήσαν «οι Σταυρωτήδες του Χριστού»!
Αυτό έρχεται σε σύγκρουση με ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του Ελληνισμού, που ο ίδιος δημιούργησε: Τον Ανθρωπισμό του - και την αποστολή που, με χαρά και με αυταρέσκεια, ανέλαβε από τις αρχαίες εποχές για τον εξανθρωπισμό της οικουμένης.
Το πρόβλημα μεταξύ Σιωνισμού και Ελληνισμού δεν αφορούσε άτομα και «Σταυρωτήδες του Χριστού». Αφορούσε και θα αφορά πάντα τη Μεγάλη Υλιστική Ιδέα του Σιωνισμού για τη κατάκτηση του Κόσμου, που έρχεται αντιμέτωπη με τη Μεγάλη Πνευματική Ιδέα του Ελληνισμού που έχει ήδη κατακτήσει πνευματικά τον Κόσμο, αφήνοντας επιπόλαια όμως κατά μέρος την υλική πλευρά του. Κι αυτό συνέβη ενώ η ίδια η ελληνική σκέψη υπαγορεύει την ανάγκη ισορροπίας μεταξύ ύλης και πνεύματος.
Ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι η συμπεριφορά των δύο Αθηναίων στρατηγών, που - ενώ την επόμενη μέρα θα σφάζανε και θα εξανδραποδίζανε τους Μηλίους στη Μήλο - το ίδιο βράδυ πριν ξημερώσει, μαλώνανε για έναν στίχο του Ευριπίδη! Σ’ αυτό το επίπεδο αντίληψης είχανε φτάσει εκείνη την εποχή, ώστε να βλέπουν τα πράγματα ισοδύναμα! Ας αναφέρουμε και την Αριθμητική, που είναι γέννημα του Πνεύματος αλλά μετράει την Ύλη.
Ο φιλόσοφος Σωκράτης το είχε πει με τα δικά του απλά λόγια: «Ο άνθρωπος περπατάει με δύο πόδια, το πνεύμα και την ύλη. Αν χάσει το ένα από τα δύο ή το ένα αναπτυχθεί υπερβολικά έναντι του άλλου, ο άνθρωπος χάνει την ισορροπία του και πέφτει».
Μέσα στους αιώνες που πέρασαν, ο Ελληνισμός υπέστη δίωξη σαν Πνεύμα από τον Σιωνισμό σαν Ύλη και αφού γνώρισε αρκετές αμφιταλαντεύσεις, σήμερα - αλλοίμονο - φαίνεται να κλίνει υπέρ της Ύλης και, κατά συνέπεια, του Σιωνισμού. Αλλά η υπερανάπτυξη του ενός μόνο στηρίγματος των ανθρώπων έφερε την Παγκοσμιοποίηση, το Εμπόριο του Δήθεν και την Φτώχεια. Ακόμα και οι Εβραίοι έγιναν θύματα του Σιωνισμού.
(*)Οι Φαρισαίοι - τότε που οι Έλληνες είχαν επιβληθεί στη χώρα τους τόσο πολύ, που ακόμα και αρχιερείς τους είχαν ελληνικά ονόματα και ελληνική παιδεία - κήρυξαν «μολυσμένες τις συναναστροφές μεταξύ Ιουδαίων και Ελλήνων». «Ας είναι καταραμένος» όπως έγραφαν στο Ταλμούδ τρομαγμένοι «εκείνος που τη σοφία του Έλληνα διδάσκει στους γιούς του». Το Ταλμούδ είναι μια ογκώδης, εξωβιβλική συλλογή κειμένων, που αποτελεί τη συνέχεια της Εβραϊκής Βίβλου και περιλαμβάνει όχι μόνο κείμενα που αφορούν την ερμηνεία του μωσαϊκού Νόμου, αλλά και ποικίλο άλλο υλικό (νομικό, θεολογικό, ιστορικό, λαογραφικό, κ.λπ.) έχοντας έτσι και εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα. Μετά τον Μωσαϊκό Νόμο, είναι το έργο που επέδρασε όσο κανένα άλλο στη ζωή και στη σκέψη του Σιωνισμού. Μετά την καταστροφή του Ναού το 70 μετά τη βίαιη αναχρονολόγησή μας, οι αρχιερείς συγκέντρωσαν κάποιες προφορικές διδασκαλίες σε ένα πρώτο κείμενο. Καθώς όμως αυξανόταν ο διωγμός των Εβραίων της Παλαιστίνης, που συνοδευόταν από την άνοδο του Χριστιανισμού σε πολιτική δύναμη, το κέντρο της Ταλμουδικής ανάπτυξης μετακινήθηκε στη Βαβυλώνα, που βρισκόταν σε ασφάλεια έξω από τα όρια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
