Ένα διαφορετικό άναμμα χριστουγεννιάτικου δέντρου...

Της Μαρίας Λιονάκη

Η οδηγία προς τους μαθητές ήταν σαφής. Διατυπωμένη νυχτερινή ώρα σε προαύλιο σχολείου, στις παρυφές του κέντρου,  αμέσως μετά το «Πάτερ Ημών»  εκ της διευθύνσεως: « Όπως προαναγγείλαμε χθες, έχουμε σήμερα εκδρομή. Θα μπούμε στις τάξεις, θα πάρουμε απουσίες και μετά όλοι μαζί με προσοχή στο δρόμο θα προχωρήσουμε, μαθητές-καθηγητές  προς την πλατεία Ελευθερίας. Εκεί μπορείτε να περιδιαβείτε, να χαρείτε στη στολισμένη πόλη, αλλά 20.30 θα επιστρέψετε στην Περιφέρεια μπροστά για να πάρουμε πάλι απουσίες. Μετά είστε ελεύθεροι να μείνετε στη φωταγώγηση του χριστουγεννιάτικου δέντρου και στη συναυλία με τον γνωστό τραγουδιστή Πορτοκάλογλου».

Καιρό είχαν να μπουν με τέτοιο ενθουσιασμό οι μαθητές στις τάξεις. Το καλύτερο τους! Πότε θα έμπαιναν, πότε θα έβγαιναν ούτε που θα το καταλάβαιναν. Έτσι έπρεπε να είναι κάθε βράδυ! Όχι Μαθηματικά, Φυσικές και Γεωγραφίες, Ευριπίδης, Όμηρος κι Ιουστινιανός…ονόματα είναι αυτά; « Ένα στυλό βρε παιδιά, κανείς δεν κρατάει;» «Κυρία με είδατε να φύγω;» « Περίμενε Παναγιώτη έρχομαι, μη φύγεις, κάνε πως φεύγεις και θα δεις! Κυρία ακόμα; » έλεγαν στα φανερά και στα κρυφά: « Σιγά μη μας ξαναδείτε στις οκτώ μιση  για απουσίες! Φεύγουμεε, φύγαμεε, bye, bye…»

-«Περιμένετεε όλοι μαζί θα πάμε!»  φωνάζει η καθηγήτρια στα φανερά, γιατί στα κρυφά: «Τέσσερα χρόνια για τη σύνταξη, ούτε λεπτό παραπάνω»

Έτσι εκτυλίχθηκαν τα πράγματα στην αρχή της βραδιάς. Με το τσούρμο των μαθητών να κατευθύνεται στην πλατεία, με τις αναμενόμενες σχεδόν πολεμικές ιαχές που επιτείνονταν από τους θορύβους των τροχοφόρων  και του υπόλοιπου κόσμου με τον ίδιο προορισμό.

(Στην πλατεία Ελευθερίας λίγο μετά, η καθηγήτρια, μαθητή ψάχνει και μαθητή δεν βρίσκει. Από το τμήμα της τουλάχιστον. «Κατερίνα μήπως είδες κανέναν από το τμήμα μου;»- «Δεν πρόσεξα κυρία καθηγήτρια, εκείνη την ώρα πρόσεχα την Ξανθοπούλου που μιλούσε με τη Γιαδικιάρογλου)

-«Κυρία, εγώ είμαι εδώ, εγώ θα είμαι μαζί σας, μπορώ κυρία να είμαι μαζί σας;» λέει ο Ραφαήλ με ντροπαλό ύφος και αμηχανία. Μέσα στην πολυκοσμία η καθηγήτρια  δεν τον πρόσεξε. Τώρα που το θυμόταν όμως την ακολουθούσε κατά πόδας από το σχολείο ως την πλατεία Ελευθερίας. Ο Ραφαήλ ήταν ένα ξεχωριστό παιδί. Όλα τα παιδιά είναι ξεχωριστά, απλά ο Ραφαήλ έχει μια συγκινητική ιστορία. Καπετάν φασαρίας όταν πρωτοήρθε στο σχολείο,  η παραβατική του συμπεριφορά εντός και μάλλον κι εκτός σχολείου είχε πάρει θρυλικές διαστάσεις. Αυτά μέχρι το ατύχημα που είχε, ένα τροχαίο  ατύχημα πολύ σοβαρό  που τον κράτησε για μεγάλο χρονικό  διάστημα στην εντατική και κόντεψε  να του στοιχίσει τη ζωή του. Από εκεί κι έπειτα ο Ραφαήλ, όταν κατάφερε να επιζήσει  με τη  συγκινητική προσήλωση της μητέρας του, των δικών του, έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών. Έγινε ο πιο ήρεμος, καλοσυνάτος, ευγενικός, επιμελής μαθητής του σχολείου. Με αυτόν τον μαθητή θα περιδιάβαινε στην εορταστική πόλη η καθηγήτρια…

Η καθηγήτρια που έχει μεγάλα παιδιά πια. Πάνε χρόνια που έχουν φύγει από το σπίτι κι όσο να ναι ο χρόνος που μοιράζονται είναι ελάχιστος. Έκαναν οικογένεια,  έχουν δουλειά, αυξημένες υποχρεώσεις τώρα πια. Της λείπει η επικοινωνία μαζί τους, αυτή η χωρίς ιδιαίτερο λόγο κουβέντα, για τα απλά, τα ασήμαντα, της λείπει, πως της λείπει…

Σήμερα, ημέρα Παρασκευή γιορτάζεται η Black Friday -σκέφτεται- και έχει πιάσει τους περισσότερους μια φρενίτιδα για τα υλικά αγαθά. Τι χρειάζεται όμως ο άνθρωπος για να είναι αληθινά χαρούμενος, ευτυχισμένος; Κυρίως υλικά αγαθά;

« Ελα Ραφαήλ πάμε!» λέει η καθηγήτρια όλο χαρά. Πρόσεχε μη χαθούμε, γιατί αρχίζει να μαζεύεται πολύς κόσμος. Δες το δέντρο όμορφα στολισμένο που είναι!  Μην καθυστερείς θα γυρίσουμε και μετά. Έχουμε να βρούμε και τους άλλους στις οκτώ μιση, έξω από την Περιφέρεια. Μα πού πήγαν οι συμμαθητές σου; Καπνός έγιναν! Άκου, άκου τη μπάντα που περνάει…δες τι ωραία ρούχα φοράνε! Και τι ρυθμό που δίνουν τα τύμπανα. Δες κι εκεί φωτάκια στα δέντρα.  Έλα από δω, πρόσεχε τη μαμά με το παιδάκι… Να κι άλλα παιδιά από το σχολείο, πάμε να τα βρούμε. Και στην πλατεία των Λιονταριών θα πάμε, εκεί θα έχουν στολίσει σίγουρα, θα βγάλουμε και φωτογραφία, από αυτές τις selfie  πώς τις λέτε. Κι ύστερα θα γυρίσουμε στην πλατεία Ελευθερίας για το άναμμα του δέντρου. Συμφωνείς; -« Ναι κυρία, να πάμε!»

Σε ευχαριστώ Ραφαήλ, μέσα από την καρδιά μου!

(ΥΓ.  Το όνομα του μαθητή για ευνόητους λόγους είναι αλλαγμένο)