Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις. Την εύστοχη αυτή ρήση έφερε στη μνήμη μας η κατά τα άλλα αγαθή πρόθεση και το αίτημα κάποιων να χαρακτηριστεί ολόκληρος ο δήμος Σητείας Γεωπάρκο, ώστε να προστατευθεί από «επιδρομές» νέων κατακτητών.
Χωρίς να αμφισβητούμε καθόλου το ενδιαφέρον τους για την προστασία του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος, θεωρούμε ότι η πρότασή τους αποπνέει τουλάχιστον επιπολαιότητα - για να μην πούμε επιζήμια ελαφρότητα.
Το κυριότερο, ξεχνούν κάτι σημαντικό: Η ανάπτυξη και η ευημερία μιας περιοχής δεν επιτυγχάνονται με την αγνόηση των διαρκώς μεταβαλλόμενων αναγκών και απαιτήσεων της εποχής μας. Ούτε με τον εξορκισμό των νέων ευκαιριών και δυνατοτήτων. Όταν ο κόσμος όλος αλλάζει, εμείς απαιτείται να παρακολουθούμε τις εξελίξεις και να συντονιζόμαστε με αυτές. Διαφορετικά, μένουμε δέσμιοι ξεπερασμένων και ακατάλληλων εργαλείων.
Ζητώντας τον χαρακτηρισμό της Σητείας σε Γεωπάρκο, δεν θα πρέπει να αυτοπεριορίζουμε τον αναπτυξιακό της ορίζοντα. Αλλά να στοχεύουμε στην αειφορία και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Οι αντιλήψεις περιχαράκωσης, αυταρέσκειας και μονομέρειας όχι μόνο δεν στηρίζουν τη διατήρηση του Γεωπάρκου και του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής. Αντιθέτως, οδηγούν σε μαρασμό και εγκατάλειψη.
Η στήριξη του πρωτογενούς τομέα, η ενίσχυση του τουριστικού προϊόντος, ο εκσυγχρονισμός των υποδομών, τα πράσινα ενεργειακά έργα είναι οι επενδύσεις εκείνες που θα κρατήσουν τη νέα γενιά στον τόπο της, ώστε να διαβιώνει με αξιοπρέπεια, να προστατεύει και να αναδεικνύει τον φυσικό πλούτο του. Έτσι θα αναζωογονηθεί και θα αντέξει τον σκληρό ανταγωνισμό.
H επέκταση του ΒΟΑΚ, που αποτελεί πάγιο και διαχρονικό αίτημα, είναι ασύμβατη με ψευδεπίγραφες απόψεις περί ήπιας ανάπτυξης. Η Σητεία οφείλει να γίνει ανταγωνιστική, αξιοποιώντας σωστά και εύστοχα τα πλεονεκτήματά της. Το Γεωπάρκο πρέπει να προστατευθεί. Όχι όμως με την αντίληψη «κατασκευάζουμε ‘rooms to let’», οπουδήποτε μπορούμε -νόμιμα ή παράνομα- και τίποτε άλλο.
Όσοι, έστω και λίγοι, καλλιεργούν αυτές τις απόψεις κινούνται από ιδιοτελή μικροσυμφέροντα. Επιπλέον, αποτρέπουν την ανάπτυξη της περιοχής μας. Την κρατούν στη στασιμότητα, αδύναμη να εισπράξει το δικό της μερίδιο από την ευημερία της Κρήτης.
Αν εμείς οι υπόλοιποι που είμαστε η πλειονότητα, εγκλωβιστούμε σε λογικές μικρόκοσμου, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να συντηρούμε τις αυταπάτες και τις φαντασιώσεις κάποιων.
Με άλλα λόγια η επιθυμία ορισμένων δεν αντιστρατεύεται μόνο τον ΒΟΑΚ, αλλά και την ίδια τη ζώσα πραγματικότητα. Για να αντιληφθούν τι επιζητούν ας αναλογιστούν τι θα γινόταν αν οι Αθηναίοι ήθελαν να χαρακτηριστεί όλη η Αττική Αρχαιολογικό Πάρκο. Κάτι τέτοιο θα την κρατούσε εγκλωβισμένη στην υστέρηση και στην υπανάπτυξη. Δεν θα της επέτρεπε να είναι μια σύγχρονη πόλη. Ούτε θα πετύχαινε το αναπτυξιακό της άλμα. Ή ας σκεφτούν τη Δήλο, η οποία, αν δεν είχε αντιμετωπιστεί με απολυτότητες, θα μπορούσε κάλλιστα να αναπτύξει στοιχειώδεις παραγωγικές και οικονομικές δραστηριότητες.
Μήπως, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι η Σητεία, λόγω του Γεωπάρκου, δεν είναι μουσειακό είδος; Η ανάπτυξή της περνάει μέσα από σύγχρονες και εξωστρεφείς αντιλήψεις που θα την καταστήσουν περισσότερο ελκυστική και ανταγωνιστική.
