της Μαρίας Λιονάκη
Ήσουν για ακριβότερα πράγματα φτιαγμένη, όχι για black Friday και κουραφέξαλα! Στα δεκάξι σου που ατένιζες τη ζωή με αισιοδοξία, που είχες τη δύναμη να αρπάξεις την πέτρα και να τη στύψεις, να τη χτίσεις, να γκρεμίσεις τον κόσμο και να τον ξαναφτιάξεις, να γυρίσεις όλη τη γη μ’ ένα πατίνι, χωρίς πατίνι. Στα δεκάξι σου που είχες όνειρα, προσδοκίες, σήμερα ερωτευόσουν, αύριο ξε-ερωτευόσουν και πάλι απ’ την αρχή. Που είχες σχέδια μεγαλεπήβολα, ορίζοντες επαγγελματικούς ανοιχτούς. Να γίνεις σπουδαίος, τρανός, αεροπόρος, θαλασσοπόρος, ερευνητής, εξερευνητής, του κόσμου ταξιδευτής, όχι μια νοικοκυρά περιωπής. Τότε που ξυπνούσες το πρωί με τον ήλιο στο βλέμμα, στο πρόσωπο, στην καρδιά, με την αγκαλιά να χωράει όλο τον κόσμο, να τον αγκαλιάζει, να τον κατακτά. Στα δεκάξι σου που όλο χαμογελούσες, χωρίς λόγο, με λόγο, που ήσουν ένα έφηβο παιδί. Αθώο, ανυποψίαστο, ανέμελο.
Δεν την είχες ονειρευτεί έτσι τη ζωή. Με τιμές, χρήμα, υπολογισμούς, ισολογισμούς, προϋπολογισμούς, απολογισμούς. Έξοδα και έσοδα , καταναλωτισμό, οικονομία, πώληση, ταμεία, αγορά, ουρά. Ξενόφερτα ήθη κι έθιμα. Διαπραγμάτευση, διακανονισμό, συμφέρον, κέρδος. Όλα ή τίποτα ήθελες. Ζωή με εκπτώσεις τι να την κάνεις, πού να τη βάλεις, δεν την είχες φανταστεί, ούτε συλλογιστεί. Ολόκληρο το όνειρο το ήθελες, το κάθε όνειρο! Το προσωπικό, το επαγγελματικό, το οικογενειακό. Μιας πολιτείας, μιας κοινωνίας, μιας πολιτικής, μιας εποχής. Ολόκληρο τον έρωτα τον ήθελες, κυβερνήτη του κορμιού και της ψυχής σου, κουρσάρο, πειρατή, αδυσώπητο κατακτητή.
Πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος στα δεκάξι… Πόσο φωτεινός, χρωματιστός, ροζ, κίτρινος, κόκκινος, πράσινος, μπλε. Όχι όμως μαύρος, σε καμιά περίπτωση μαύρος. Τι να την κάνεις τη black Friday, πώς να τη στολίσεις, να τη συνδυάσεις, να τη φορέσεις και να βγεις έξω; Με ποια αγάπη, ποια χαρά, γιορτή να την ταιριάξεις;
Βlack Monday, black Tuesday, black Wednesday…black Friday. Ευχαριστώ δε θα πάρω! Δε θέλω άλλο black. Ούτε της καθημερινότητας, της αλήθειας, του συμβιβασμού, της προσποίησης, της υποκρισίας. Τον μισώ τον εαυτό μου όταν τσιγκουνεύεται, αποταμιεύει, φυλάει, μετράει, υπολογίζει. Χρήματα, αισθήματα, συναισθήματα, αντοχές και δυνάμεις. Οι σοφές παροιμίες με απωθούν. Ας πεινάσουν των φρονίμων τα παιδιά! Το μέτρο είναι πάντα άριστο; Η τελειότητα, το άψογο, η απόλυτη τάξη και καθαριότητα με εκνευρίζουν. Τα όρια επίσης. Να ξοδεύω, να μοιράζομαι, να δίνω, να σκορπώ λαχταρώ… Να νιώθω ελεύθερη. Να δωρίζω, όχι ό,τι έχω για πέταμα, μα ό,τι θα στερηθώ. Να σπαταλάω χαρά, ευτυχία, έρωτα, φιλία, αγάπη.
Δεν τη θέλω την έκπτωση, την black Friday. Μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω σας παρακαλώ; Να ξαναβρώ τα νιάτα, την οπτασία, τα όνειρα, το βλέμμα των ματιών, το ηχόχρωμα της φωνής, την αισιοδοξία, την ελπίδα, τη σιγουριά, την πίστη στην ομορφιά της ζωής; Τη συγκίνηση, τη μαγεία, το πρωτόγνωρο κάθε νέας εμπειρίας, στιγμής; Μπορώ να έχω πίσω το κορίτσι των δεκάξι σας παρακαλώ;
