Δεν έχουμε άλλη Ελλάδα για ξόδεμα

 Του Αλέξανδρου Μαυρικάκη

«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»  Γ. Σεφέρης  

 Μετά τα δραματικά και αιματηρά γεγονότα που συνέβησαν στο νησί,  γράφτηκαν πολλά και ακούστηκαν περισσότερα.

Η υποκρισία περίσσεψε από όλους αυτούς που επένδυσαν πολιτικά στην οπλοκατοχή και που εξελίχτηκε σε προσοδοφόρο εμπόριο όπλων.

Περίσσεψε και το πολιτικό θράσος από χουντικά περιτρίμματα που οραματίζονται μια χώρα με οπλοφορούντες πολίτες φιλοδοξώντας να συμβάλλουν ώστε «να γίνει η Αμερική μεγάλη».

Περίσσεψε και ο λεβεντοπατριωτισμός από όσους στηρίζουν ένα τρόπο ζωής που κανονικοποιεί  την τζάμπα μαγκιά, την κουλτούρα της βίας και προβάλλουν μια επινοημένη παράδοση που οδηγεί στον παρασιτισμό, την παραβατικότητα και το έγκλημα που κρύβουν προσοδοφόρες δραστηριότητες και πολύ μαύρο χρήμα.

Για την επινοημένη παράδοση ο Άντονι Γκίντενς γράφει πως «οι επινοημένες παραδόσεις και έθιμα δεν είναι  αυθεντικές. Χρησιμοποιούνται ως μέσα εξουσίας και η ύπαρξή τους δεν χρονολογείται από αμνημονεύτων  χρόνων […] τέτοιες παραδόσεις αποτελούν μάλλον μηχανεύματα, δεν εξελίσσονται αυθόρμητα και οποιαδήποτε συνέχεια με το παρελθόν είναι ως επί το πλείστον ψευδής» [1].

 Κα πρόσφατα δραματικά και αιματηρά γεγονότα (και όσα συνέβησαν στο παρελθόν) ως να ήρθαν από μια οπή του χωροχρόνου μιας αλλοτινής σκοτεινής εποχής. Την κύρια ευθύνη την έχουν, το κράτος και τα κόμματα εξουσίας, κάποιοι σημαντικοί στην ασημαντότητά τους πολιτικοί, ο κάθε τυχάρπαστος κομματάρχης «Γκρούεζας» και όσοι θεωρούν την πολιτική μια διαδικασία συναλλαγής και ένα χυδαίο δούνε λαβείν με έπαθλο την εξουσία.

Πενήντα χρόνια από την μεταπολίτευση και δέκα πέντε από τον αρμαγεδδώνα των μνημονίων  ηττηθήκαμε και πάλι. Η κυβέρνηση, γράφει η εφημερίδα «Καθημερινή», «δεν αξιοποίησε […] με τρόπο οικονομικό και κοινωνικά αναπτυξιακό ούτε μια, μοναδική στα χρονικά της χώρας ευκαιρία, τις άφθονες ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις […] το κράτος χρησιμοποιήθηκε ως λάφυρο της εκλογικής νίκης της και απογειώθηκε η διαφθορά»[2].

Σε δηλώσεις του ο πρωθυπουργός δήλωσε πως η χώρα μας θα «συμβάλλει στην μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Ουκρανίας» αλλά τέσσερα χρόνια μετά τους σεισμούς του Αρκαλοχωρίου  οι σεισμόπληκτοι ζούνε ακόμα σε κοντέινερ και τα σπίτια δεν έχουν αναστηλωθεί και ανοικοδομηθεί με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης.

Πρόσφατα οίκος αξιολόγησης αναβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας και προβλήθηκε δεόντως από τα τηλεοπτικά κανάλια. Μιας  χώρας που δεν διαθέτει  σχέδιο για την αγροτική ανάπτυξη και τον πρωτογενή τομέα (εκτός από σχέδια κλοπής κοινοτικών ενισχύσεων). Μιας  χώρας που συρρικνώνεται  δημογραφικά  και τα χωριά ερημώνονται από τους κατοίκους – κλείνουν σχολεία, υποκαταστήματα τραπεζών, ταχυδρομεία…

Δεν έχουμε άλλη Ελλάδα για ξόδεμα.

Αν οι «αποπάνω»  έχουν ευθύνη, με τη δύναμη που διαθέτουν, για την παρακμή της χώρας μας, ευθύνη έχουν και οι «αποκάτω» με πράξεις, παραλήψεις και επιλογές που οδηγούν σε «καλύτερες συνθήκες σφαγής»[3].    

[1] Άντονι Γκίντενς, «Ο κόσμος των ραγδαίων αλλαγών»

[2] Εφημερίδα Καθημερινή, 7/9/25

[3] Ντίνος Χριστιανόπουλος, από τα «Μικρά ποιήματα», «τὰ πρόβατα ἀπήργησαν ζητοῦν καλύτερες συνθῆκες σφαγῆς»