Όλοι το νιώθουμε και το καταλαβαίνουμε. Η πανδημία εκτός από τον ιικό και κοινωνικό κίνδυνο έχει και ψυχικές συνέπειες σε όλους μας, έτσι ώστε να υπάρχει μια αβεβαιότητα της ζωής. Ένα επίσης επακόλουθο της πανδημίας είναι ότι υπάρχει και ένας ψυχολογικός τραυματισμός που απαιτεί άμεση και συνεχή υποστήριξη.
Όταν επιλυθεί η κρίση στην υγεία θα πρέπει να επιλύσουμε και την οικονομική κρίση αλλά στη συνέχεια θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την κρίση ανθρώπινου αντίκτυπου. Οι επιπτώσεις στον άνθρωπο μπορεί να διαρκέσουν δύο έως τρία χρόνια μετά την επίλυση των άλλων κρίσεων. Μια άλλη συνέπεια της πανδημίας είναι αυτή της έλλειψης κοινωνικοποίησης που ήδη έχει βαρύνει τη νεολαία μας και γι΄ αυτό το λόγο βλέπουμε τις καθημερινές μαζώξεις των νέων στα διάφορα κορωνοπάρτι, αναζητώντας την παρέα, την διασκέδαση, τις επαφές και μέσω αυτών την κοινωνικοποίηση τους.
Σήμερα, καταμεσής της πανδημίας και του περιορισμού μας και της στέρησης των κοινωνικών σχέσεων ανακαλύπτουμε εκ νέου τη σημασία της κοινωνικοποίησης, ένα πράγμα που όλοι έχουμε ξεχάσει.
Κοινωνικοποίηση είναι ή έννοια της ενσωμάτωσης των διαθέσεων, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο τα άτομα απορροφούν το περιβάλλον και τις συνθήκες του. Πραγματοποιείται δηλαδή μια εσωτερίκευση του κοινωνικού και του υλικού κοινωνικού περιβάλλοντος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κοινωνικοποίηση είναι το σύνολο των κοινωνικών διαδικασιών με τις οποίες το άτομο γίνεται αυτό που είναι ή ακριβώς μαθαίνει να γίνει αυτό που είναι και όλα αυτά σύμφωνα με τις υλικές συνθήκες της ύπαρξης του, τις εμπειρίες του τις επαναλαμβανόμενες πρακτικές που κάνει ή εκτελεί ή μιμούμενος να επιβάλει τις πρακτικές άλλων.
Η κοινωνικοποίηση γνωρίζουμε ότι πραγματοποιείται από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου , μέσα στο σπίτι, το νηπιαγωγείο έως και την επαγγελματική ζωή και αυτό έχει προφανώς συνέπειες στη ζωή του καθενός απ΄ εμάς.
Θα το παρατηρήσατε ότι, σήμερα ο ιστός των ανθρωπίνων σχέσεων έχει καταστραφεί λόγω της πανδημίας. Πως ένα άτομο θα κοινωνικοποιηθεί μέσα σε μια τέτοια καταστροφή; Η σημερινή κρίση, αλλά και κάθε άλλη κρίση φέρνει μια σχετική αλλαγή των σχέσεων και των θεσμών που απαρτίζουν το κοινωνικό. Εκ των πραγμάτων μπορούμε να πούμε ότι σήμερα δεν πραγματοποιείται η κοινωνικοποίηση όπως την γνωρίζαμε. Ένα παιδί που μεγαλώνει σήμερα μέσα σε συνθήκες πανδημίας και απομόνωσης είναι σίγουρο ότι, οι μηχανισμοί ανάπτυξης και εξέλιξης της κοινωνικοποίησης δεν θα αναπτυχθούν όπως τους ξέρουμε ομαλά. Οι σημερινές κοινωνίες πρέπει να το λάβουν αυτό σοβαρά υπ΄ όψη τους και να βρουν τρόπους αντιμετώπισης του γεγονότος αυτού. Δηλαδή η σημερινές Κοινωνιολογίες της κοινωνικοποίησης θα πρέπει να καταλάβουν τι συμβαίνει με τη σημερινή πραγματικότητα και να διαμορφώσουν και κατασκευάσουν την νέα κοινωνική παραγωγή του ατόμου. Δεν είναι όμως μονάχα η επιστήμη της Κοινωνιολογίας και των άλλων κοινωνικών επιστημών που ενδιαφέρονται για την ομαλή επαναφορά της κοινωνικοποίησης αλλά η πολιτεία είναι αυτή που αναπτύξει ειδικά προγράμματα, επαναφέροντας την ομαλή προσβασιμότητα όχι μόνο των παιδιών και των εφήβων αλλά και των ενηλίκων. Η κοινωνία και ο πολιτισμός μας το έχουν άμεση ανάγκη. Οι γονείς επίσης οφείλουν να βρουν τρόπους πρόσβασης στην κοινωνικοποίηση για τα παιδιά τους και να μη το παραμελούν αυτό, πάντα βέβαια με προφυλάξεις μη προβάλλοντας τις δικές τους επιφυλάξεις και φοβίες για τα παιδιά τους. Τέλος οι γονείς μη ξεχνούν ότι το φαγητό για τα παιδιά τους είναι σημαντικό αλλά η κοινωνική άνεση έχει μεγαλύτερη αξία.
