Το καλοκαίρι αναχωρεί

Μαρία Λιονάκη
Μαρία Λιονάκη

Τις πολιτιστικές σου εκδρομές σκέφτεσαι αναπολώντας ήδη το καλοκαίρι που κολυμπάει, που ξεμακραίνει στα βαθιά νερά , που φεύγει να συγγράψει το μυθιστόρημά του αλλού


της Μαρίας Λιονάκη

Το καλοκαίρι αναχωρεί. Δεν είναι αειθαλές δέντρο, είναι αποδημητικό πουλί. Δεν είναι αγάπη, είναι έρωτας.  Με άλλους ανθρώπους άλλης γης, άλλου φεγγαριού φεγγαρολουσμένους έχει δώσει ραντεβού και πρέπει να πάει...Γιατί το περιμένουν πως και πως κι αυτοί.  Να ξεντυθούν το δικό τους χειμώνα, να   κάνουν ανασχηματισμό στα υπουργεία της ζωής,   να βαφτιστούνε με θαλασσινό νερό, να ξεκουραστούν,  να  παίξουν σαν παιδιά, να κολυμπήσουν σα δελφίνια…

Κι  όπως  ετοιμάζεται να βγει απ’ την αυλόπορτα του κήπου, με το κλαρωτό του ρούχο  να ανεμίζει  ελαφρώς  στο  χάδι φιλήδονου ανέμου,  αφήνοντας  πίσω γιασεμιά, βασιλικούς, γεράνια, μενεξέδες και ζουμπούλια,  ένα χρυσάνθεμο αφήνει στην ποδιά μας. Να το φυτέψουμε για το φθινόπωρο. Να είναι ανθισμένες οι πιο κρύες μέρες μας.  Ένα τριαντάφυλλο κόβει και το  αφήνει στα χέρια  μας. Με αγάπη να πορευτούμε,  όσο θα λείπει. 

Ένα καλοκαίρι  μεγάλωσε μέσα στις ηλιόλουστες μέρες κι αφού για καιρό περίμενε, τώρα πήρε τα αποτελέσματα των εξετάσεων του. Πέρασε στο Πανεπιστήμιο ! Τώρα θα φοιτήσει περήφανο, δικαιωμένο,  ευτυχισμένο στη σχολή της επιλογής του, θα περπατήσει  στα ανεπανάληπτα φοιτητικά χρόνια.  Ένα καλοκαίρι  ετοιμάζεται να υποκλιθεί στο χειροκρότημά μας, ολοκληρώνοντας και τη φετινή παράσταση, δροσισμένο ήδη από τις πρώτες σταγόνες βροχής, που έφεραν αύρα φθινοπωρινή και διάθεση νοσταλγική.  Πάντα ό,τι όμορφο  φεύγει το αναζητάμε για καιρό…

Ρεμβαστικά κοιτάς πίσω στο χάρτη του καλοκαιριού σου.  Τις εκδρομές στη θάλασσα, όταν κολυμπούσες γαλήνια  με μεγάλες απλωτές, πάνω στη γραμμή που χάραζαν απαστράπτουσες  λάμψεις φωτός.  Όταν ξάπλωνες ανάσκελα, ράθυμα,  στην επιφάνεια του νερού,  ακίνητη  με κλειστά τα μάτια,  με τα χέρια ανοιχτά εισπνέοντας  ελευθερία, αδειάζοντας από σκέψεις το μυαλό, αφημένη  να νανουριστείς στη δροσερή γαλάζια αγκάλη… Να ξεχάσεις και να ξεχαστείς, να σε πάει η θάλασσα  όπου ονειρεύτηκες, όπου ερωτεύτηκες, όπου  ποτέ δεν είπες, δεν πήγες…

Τις λογοτεχνικές σου εκδρομές σκέφτεσαι αναστοχαστικά, στο μικρό σου μπαλκόνι   με μια κούπα μυρωδάτου καφέ παρέα, περιτριγυρισμένη από γλάστρες φιλενάδες. Νοερά ταξίδια  σε άλλο χρόνο, άλλους κόσμους, με ήρωες που αγάπησες,  που αγάπησαν, ευτύχησαν ή ατύχησαν, μεγαλούργησαν, κατέστρεψαν  ή καταστράφηκαν… Θα μπορούσες κι εσύ να ήσουν, γιατί όχι,  η πριγκίπισσα μιας άλλης εποχής, που αγάπησε παράφορα έναν πειρατή και…

Τις πολιτιστικές σου εκδρομές σκέφτεσαι αναπολώντας ήδη το καλοκαίρι που κολυμπάει, που ξεμακραίνει  στα βαθιά νερά ,  που φεύγει να συγγράψει το μυθιστόρημά του αλλού. Τίποτα δε άφησες  χωρίς να το δεις ,σκέφτεσαι και γελάς ευτυχισμένη,  από μουσική έως θεατρική παράσταση,  αρχαίου ή σύγχρονου κειμένου, σε ιδιωτικούς η δημόσιους καλλιτεχνικούς χώρους, σε μια όμορφη  συνήθεια, όπου αγαπάς τον εαυτό σου και τον πηγαίνεις παντού, να τα δει όλα…

 Στην αρχή του καλοκαιριού είχες ξεχωρίσει την παράσταση «Αχαρνής».  Αυτή που έδωσε πρώτο βραβείο στον Αριστοφάνη, στα Λήναια, το 425π.Χ, με ιστορικό πλαίσιο τον πελοποννησιακό πόλεμο Αθήνας-Σπάρτης, που αναφέρονταν στην επιδίωξη της ειρήνης από τον Αθηναίο Δικαιόπολι. Το σκηνικό με τα αμπέλια, τα σταφύλια, τα  κληματόφυλλα που χόρευαν στο ελαφρύ  φιλοθεάμων αεράκι εκείνης της βραδιάς , υπενθύμιζε έντονα πως γεννήθηκε η αρχαία τραγωδία απ' το διθύραμβο, τον ύμνο τον αφιερωμένο στο Διόνυσο. Το κανόνι στη σκηνή (με το στεφάνι από λουλούδια στην κάνη) παρέπεμπε σε πόλεμο, σκηνογραφικά έδινε το αντιπολεμικό μήνυμα του έργου.  Η τραγωδία, στην μορφή της κωμωδίας,  επικαιροποιούνταν ώστε να εκφράσει το σύγχρονο θεατή, με τα οικονομικά προβλήματα και την πολιτική αμφισβήτηση. Προσαρμόζονταν ακόμα ετοιμοπόλεμα και στα αναπάντεχα της βραδιάς πχ θόρυβος από αεροπλάνο που περνούσε, δυο λόγια που ξεχάστηκαν ή μπερδεύτηκαν.  Όλη η παράσταση με την απεικόνιση της ζωής των χωρικών, τη χορευτική    κίνηση, την καλή σκηνοθεσία,  τα καλαίσθητα  σκηνικά (φρούτα σε αφθονία, ανάμεσα σε άλλα) και κουστούμια (το κουστούμι του Ευριπίδη είχε πάνω γραμμένα με μεγάλα γράμματα όλα τα έργα του!) τη χαρούμενη μουσική, την πολύ καλή ηθοποιία έφερνε χαρά, αισθητική απόλαυση στο θεατή που '"καθαίρονταν" στο τέλος, σαν τον αρχαίο θεατή, χαρίζοντας το έντονο, από καρδιάς χειροκρότημα...

Έτσι είχες αποφανθεί τότε,  πιστεύοντας ότι θα ήταν η πιο αξιόλογη παράσταση του καλοκαιριού. Ακολούθησαν όμως τόσες και τόσες αξιόλογες παραστάσεις και συναυλίες, που καθεμιά σου άφησε και  ένα όμορφο αποτύπωμα στην ψυχή.  Ακόμα ηχεί στ’ αφτιά σου το μήνυμα της  εξαιρετικής παράστασης « Αντιγόνη» του Σοφοκλή  που έλεγε ότι ο άνθρωπος αγωνίζεται, άλλοτε  για δόξα,  άλλοτε για  χρήματα. Κι όμως σταμάτησε μια στιγμή να σκεφτεί:  χαρά έχει;  Εξαιρετική παράσταση επίσης οι Βάτραχοι του Αριστοφάνη με καταπληκτικό μαύρο σκηνικό,  απεικόνιση του κάτω κόσμου, σκηνικό  που τόσο  ευρηματικά αξιοποιούνταν από τους ηθοποιούς και το χορό, που κέρδιζαν  το κοινό με την κίνηση και την ερμηνεία τους.  Επίσης δε θα ξεχάσεις  τη μεγαλοπρέπεια, τη νεανική δύναμη  του  Σταύρου Ξαρχάκου, όπως διηύθυνε την ορχήστρα που συνόδευε την  αξιόλογη  Άλκηστη Πρωτοψάλτη…


Μα θα θυμάσαι  και τα ευτράπελα,  προσωπικά και μη,  των θερινών  πολιτιστικών εξορμήσεων σου.  Όταν ξεχάστηκες κι έχασες τη συναυλία της  Νατάσας Μποφίλιου, με αποτέλεσμα να την ακολουθήσεις κατά πόδας και να τη δεις την επομένη,  στα Χανιά. Όταν ξημερώνοντας του Κωστή Μαραβέγια σε διακατείχε από νωρίς  το άγχος  της κοσμοσυρροής στο χώρο της συναυλίας,  του κυκλοφοριακού μποτιλιαρίσματος και  της πιθανής ζημιάς στο  αυτοκίνητο σου  στο  στριμωξίδι του σκοτεινού παρκινγκ .Ξεκίνησες λοιπόν νωρίς,  εκείνο το απόβραδο, το σύθαμπο, αρχές Ιουλίου, που ο ήλιος έδυε αμέριμνος, οδηγώντας  το πιο  παλιό αυτοκίνητο της οικογένειας, αφού έκανες  κουραστική αλλαγή θέσης παρκαρίσματος  δυο αυτοκινήτων, παλιού-πιο καινούργιου   σε αλληλοεξυπηρετούμενο παρκινγκ.  Μια χαρά πήγες, χωρίς κίνηση,  ρεμβάζοντας εξοχικά,  σιγοτραγουδώντας, μακαρίζοντας τον εαυτό σου που ήταν τόσο προνοητικός … Βρήκες κι  άνετο παρκινγκ , φαρδύ, ασφαλές.  Μα μόλις στράφηκες στο πίσω κάθισμα για  να πάρεις τα πράγματά σου  διαπίστωσες ότι… τσάντα, εισιτήριο και χρήματα ήταν στο άλλο αυτοκίνητο, το πιο καινούργιο,  στο σπίτι!

Αξέχαστο όμως  θα σου μείνει και το σχόλιο κυρίας περίπου συνομήλικής σου, μετά το τέλος της παράστασης : « Μαντάμ Σουσού»,  παράσταση  που θύμιζε παλιό ελληνικό κινηματογράφο και ευχαρίστως θα ξανάβλεπες .  Ήταν  τελικά η αγαπημένη σου αυτού του καλοκαιριού,  γιατί γέλασες πολύ με τις ατάκες της και χάρηκες την πολυχρωμία κουστουμιών, χορευτικών, μουσικής.  Απομακρυνόσουν λοιπόν  από το θέατρο, με τη λήξη της παράστασης, περπατούσες  στην αυλή του, στο πλακόστρωτο με τα σιντριβάνια τα   φωταγωγημένα, νιώθοντας ικανοποίηση γι’ αυτό που είχες απολαύσει.  Όταν άκουσες  μια κυρία που είχες μόλις προσπεράσει,    να σχολιάζει με έναν αναστεναγμό   στη νεαρή συνοδό της: « Γέρασε ο Ψαθάς!»  Είχε προφανώς  τόσο γλυκά μπερδευτεί,  νομίζοντας ότι ο ηθοποιός που υποδύονταν τον αφηγητή ήταν πράγματι ο Ψαθάς, που ακόμα ζει.  

Το καλοκαιράκι  διανύει τις τελευταίες μέρες της ζωής του, όπως έχει επίσημα οριοθετηθεί.  Σε πολύ λίγο θα χτυπήσει το τρίτο  καμπανάκι και  θα εμφανιστεί στη σκηνή ο Σεπτέμβριος. Που θα φέρει πολλά  ξεκινήματα, πολλά  βαρυσήμαντα μαζί του. Που λίγο απρόθυμα θα τον υποδεχτείς. Κάπως λυπημένη  για τις εκδρομές στη θάλασσα που χάνεις, τις λογοτεχνικές και πολιτιστικές εκδρομές σου … Α και που δε ζήτησες το τηλέφωνο της κυρίας που σχολίασε τόσο γλυκά  στη μαντάμ Σουσού… Θα αποτελούσατε αχτύπητο δίδυμο θεατών το επόμενο καλοκαίρι!

Γίνε ο ρεπόρτερ του CRETALIVE

ΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ