της Μαρίας Λιονάκη
Νοτιάς πνέει, πλέει, ρέει… Ασυναίρετος και συνηρημένος. Παίρνει τα ελαφριά αντικείμενα, τα κάνει τσουλήθρα, τα βάζει στην τροχιά της γης, τα χορεύει αργεντίνικους χορούς. Τους βάζει φτερά, τα απογειώνει, τα ταξιδεύει… Χαϊδεύει το φύλλωμα των δέντρων, το ταϊσμένο από ατέλειωτες βροχές, το νεογέννητο, το πρόσφατα ξεπεταγμένο. Δημιουργεί τοπία ειδυλλιακά, θολά, κιτρινισμένα, σαν καρτ ποστάλ ταξιδιών, φυλαγμένα χρόνους στο συρτάρι. Με χρώματα γήινα, με μπογιά τη χρυσαφένια σκόνη βάφει τον κόσμο. Ως καμεραμάν γυρίζει ταινία, όπου παθιασμένοι εραστές αναζητούν ζωή και θάνατο, στο ένα ενωμένο κορμί. Σκονίζει τον κόσμο, μαλακώνει τα περιγράμματα της γης, θάβει την πραγματικότητα, την κάνει θαμπή, την εξωραΐζει. Απογειώνει αντικείμενα κι ανθρώπους. Μεταβάλλει τη διάθεση, την κάνει σαν κι αυτόν ζεστή, καυτή. Την κάνει ασυναίρετη, ανυπάκουη σε γραμματικούς κανόνες, ανορθόγραφη. Την κάνει ποίημα με ελεύθερη ομοιοκαταληξία.
Ο Φεβρουάριος, νεαρός οδηγός στο δρομολόγιο του χρόνου κοντεύει στο τέρμα. Στο βαγόνι του ταξιδιώτες, εδώ και μέρες, εμείς. Χαρούμενοι και αισιόδοξοι. Μεταμορφωμένοι από το μαγικό ραβδί του μάγου ήλιου , από τις αλκυονίδες μέρες του χρόνου, της δικής μας ζωής. Είναι αλήθεια πως μετά από μήνες, χρόνια ατελείωτης αναμονής, μετά από μέρες γκρίζες, χειμωνιάτικες , φτούρησε αυτό το μήνα η χαρά μας. Ήταν ολόκληρη, ακέραιη, δεν της έλειπε ούτε ένα κομματάκι. Ήταν πολύχρωμη, είχε όλα τα έντονα χρώματα μαζί. Ήταν αυγουστιάτικο φεγγάρι σε πανσέληνο.
Παράξενο υλικό η χαρά. Εύπλαστη σαν πλαστελίνη, την παίρνεις και πλάθεις τον κόσμο από την αρχή. Την παίρνεις και βάφεις τους άχρωμους τοίχους στο σπίτι της καρδιάς σου. Χρυσοκλωστή που ράβει τα ξηλωμένα μέρη στο ρούχο της ψυχής, μπαλώνει τις τρύπες. Αέρας που αερίζει τα υπόγεια της ύπαρξης, οξυγόνο που αναζωογονεί τη ζωή κάθε οδοιπόρου και ασθενή.
Φεβρουάριος. Ενθουσιώδης οδηγός που επιταχύνει, λίγο πριν τερματίσει. Πατάει την κόρνα δυνατά, να ξυπνήσει κάθε κοιμισμένο, ξεχασμένο, απογοητευμένο, καταπιεσμένο άνθρωπο του κόσμου. Πατάει την κόρνα για να κάνει τη ζωή πιο αυθόρμητη, παρορμητική, διονυσιακή, πιο εξωστρεφή, ζωντανή, χαρούμενη, και ζωηρή. Για να εγκαινιάσει ένα ξέφρενο πανηγύρι, το αποκριάτικο ξεφάντωμα , το καθιερωμένο, αναμενόμενο πάρτι αυτής της εποχής. Όταν οι αποκριάτικες μάσκες, οι ευρηματικές και πολύχρωμες αντικαθιστούν τις σκούρες, σκοτεινές μάσκες της προσποίησης, των συγκρατημένων, μετρημένων, λογικών, δήθεν άψογων ανθρώπων. Τις μάσκες όλου του υπόλοιπου χρόνου, πολλών ανθρώπων.
Νοτιάς πνέει, πλέει, ρέει στη φύση και στη διάθεση αυτή την αποκριάτικη, εορταστική εποχή. Παίρνεις την πραγματικότητα, την καθημερινότητα, την κομματιάζεις και φτιάχνεις με αυτή κομφετί. Παίρνεις τα όνειρα και φτιάχνεις με αυτά χαρταετούς. Μελοποιημένους από το Μίκη Θεοδωράκη. Που θα ταξιδέψουν την Καθαρή Δευτέρα στα μήκη και στα πλάτη της γης, όπου εσύ επιθυμείς. Βαρκούλες στις θάλασσες του ουρανού. Εσύ να αφήσεις μπόλικο, γενναιόδωρο το σκοινί. Να δώσεις ώθηση, αέρα, με την κρυμμένη τρέλα που έχεις μέσα στην ψυχή.
Εσύ ο ήρωας των παραμυθιών της παιδικής σου ζωής. Η πριγκίπισσα, η νεράιδα, η μάγισσα, η Χιονάτη, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο σούπερμαν, ο κλόουν, ο αρλεκίνος, ο ιππότης , ο Ζορό… των παραμυθιών, της τωρινής αποκριάτικης εποχής. Εσύ κι ο πειρατής! Έτοιμος να κουρσέψει το καράβι των ονείρων της δικής του ζωής.
