Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Το τηλεφώνημα δέχτηκε πριν από καιρό ένας φίλος, που η δουλειά του είναι τόσο μακάβρια, αλλά πολύ σημαντική:
«Θα ήθελα να έρθετε στο σπίτι μου για να μιλήσουμε για μια κηδεία, για τις λεπτομέρειες μια τελετής» του είπε η κυρία από την άλλη άκρη της γραμμής κι εκείνος ανταποκρίθηκε ως επαγγελματίας που είναι.
Η συζήτηση με την γυναίκα, γύρω στα 50, περιεστράφη γύρω από κάθε λεπτομέρεια που θα μπορούσε να αφορά την τελευταία πράξη της ανθρώπινης ζωής, πως θα προετοιμαστεί η συνοδεία ως την τελευταία κατοικία. Από το ποιος θα είναι εκείνος που θα παραλάβει τη σορό, που θα την πάει, πώς θα γίνει η εξόδιος ακολουθία και φυσικά η ταφή. Σε αυτό τον σχεδιασμό υπάρχει και το οικονομικό θέμα αφού φυσικά έχουν εξαντληθεί οι επιθυμίες του τεθνεώτος, αλλά και των συγγενών αυτού. Ο λογαριασμός αφορά τους ζώντες οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν ανάλογα το φέρετρο, τον στολισμό, όλη τη διαδικασία της τελετής που αναλαμβάνει το αρμόδιο γραφείο.
Όλα τούτα συζητήθηκαν διεξοδικά στην συνάντηση που είχε η εν λόγω κυρία με τον ιδιοκτήτη του γραφείου τελετών και αφού όλα συμφωνήθηκαν τον αιφνιδίασε:
«Μόλις συμβεί το μοιραίο θα σας ειδοποιήσουν οι δικοί μου. Θα έχω αφήσει αναλυτική παραγγελία για το τι συμφωνήσαμε, θα έχω αφήσει και τα χρήματα της πληρωμής σας»!
Ο άνθρωπός μας κεραυνοβολήθηκε!
«Μα τι λέτε; Τόση ώρα μιλάμε για την δική σας κηδεία;»
-Ναι, τι πρόβλημα υπάρχει, θέλω να τα έχω κανονίσει όλα πριν πεθάνω…
Το σοκ ήταν μεγάλο. Όσο και αν ο επαγγελματισμός προσπαθεί να κυριαρχήσει, το ανθρώπινο στοιχείο είναι έντονο ακόμη και στους ανθρώπους με τα μαύρα, που η δουλειά τους είναι συνυφασμένη με το θάνατο, κάθε μέρα τον αντιμετωπίζουν.
-Κανένα θέμα το σέβομαι απολύτως , αλλά ξέρετε σας βλέπω πολύ νέα γιατί το κάνετε αυτό;
«Ακούστε, έχω μια σπάνια ασθένεια, ένα σύνδρομο για το οποίο οι γιατροί είχαν προβλέψει, είχαν εκτιμήσει ότι θα ζήσω μέχρι τα 17 μου…Και τώρα έχω φτάσει στα 50! Ε, ναι λοιπόν είμαι ευγνώμων! Κι έχω αποφασίσει στην επόμενη κρίση που θα έχω να μην κάνω πίσω. Έχω κουραστεί πια. Θα φύγω οριστικά»!
-Δεν ξέρω τι να σας πω είμαι συγκλονισμένος…έχω δει τόσα, αλλά αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει…απάντησε ο άνθρωπός μας.
«…Έχω αποφασίσει να τακτοποιήσω τις λεπτομέρειες της κηδείας μου, θα πληρώσω εγώ κιολας για να μην επιβαρύνω τους γονείς μου, τους δικούς μου που τόσο έχουν υποφέρει όλο αυτό τον καιρό, ήταν δίπλα μου και με στήριξαν…Θα ήθελα να ανταποκριθείτε κι εσείς σε αυτή την επιθυμία μου»
Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του φίλου μας, δεν περίμενε ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι τόσο γενναίοι απέναντι στον θάνατο!
…Μετά από μερικούς μήνες δέχτηκε ένα τηλέφωνο.
«Γεια σας η αγαπημένη μας κόρη η Ν. , είναι στο νοσοκομείο, αλλά δεν αποδέχεται άλλη θεραπεία. Έχει αποφασίσει να φύγει. Έχει αφήσει τα τηλέφωνά σας σε μας , τα θέλω της είναι σεβαστά από μας. Σας παρακαλώ όταν ξεκουραστεί να τιμήσουμε όλοι την τελευταία της επιθυμία»!
Πράγματι, η Ν. έφυγε την περασμένη εβδομάδα για το μεγάλο ταξίδι, έγινε όπως πρόσταξε. Κάθε φορά σκέφτομαι την ιστορία της συγκινούμαι. Ένα ρίγος με διαπερνά, για το ανθρώπινο μεγαλείο ψυχής, το απόθεμα κουράγιου που έχουν ορισμένοι άνθρωποι.
«Καβάλα απάνω σε ίσκινα άλογα τους ίσκιους κυνηγούμε·
ίσκιος κι ο θάνατος, και κυνηγάει τον ίσκιο της ζωής μας» έλεγε ο Καζαντζάκης και φώναζε : «Θάνατε δεν σε φοβούμαι». Και η Ν . δεν τον φοβήθηκε, γιατί τον ήξερε από μικρή, αλλά προτίμησε να ζήσει δυνατά φεύγοντας…ευγνώμων και ικανοποιημένη!
ΥΓ: Η ιστορία δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου. Αλλά τη σκέφτηκα και χθες. Όταν ο Μίκης ζητά να γίνει σεβαστή η τελευταία του επιθυμία και δεν τα βρίσκουν ούτε στο Γραφείο Τελετών. Μεγάλοι άνθρωποι, τεράστιες μικρότητες.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
