Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Προπονητές είμαστε άριστοι. Σεισμολόγοι γινόμαστε όταν χρειαστεί, στα οικονομικά τους έχουμε για πρωινό κάτι Στίγκλιτς και Πισαρίδηδες . Στη λοιμωξιολογία και την επιδημιολογία χτυπήσαμε…διδακτορικό. Τα ξέρουμε όλα, τα έχουμε όλα- δεν είχα ποτέ αμφιβολία. Αλλά ότι είμαστε και γεωγράφοι- χαρτογράφοι με ειδίκευση τις περιοχές πέριξ της κοίτης του Έβρου ομολογώ ότι δεν το γνώριζα. Οποία έκπληξις θα πείτε!
Η τελευταία ιστορία στον Έβρο με τα 16 στρέμματα τα οποία κατέλαβαν ή δεν κατέλαβαν τελικά οι Τούρκοι -και παρά την καθυστερημένη αντίδραση της κυβέρνησης να το ξεκαθαρίσει- ανέδειξε ένα ακόμη ταλέντο, αλλά και σύνδρομο, του Έλληνα που γνώριζε ανά πάσα στιγμή τις κινήσεις του εχθρού, τα όρια του βάλτου, τι έπρεπε να κάνει η Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού και πως έπρεπε να κινηθούν αστραπιαία οι ελληνικές δυνάμεις να τους εκδιώξει. Ακόμη και αν χρειαζόταν πόλεμος. Το εάν δεν υπήρχε εκεί…Τούρκος, το να διαβεβαιώνει ο ελληνικός στρατός ότι «δεν πάτησε σε ελληνικό έδαφος ξένος φαντάρος» ήταν μια λεπτομέρεια που δεν αφορά τους πανεπιστήμονες του Facebook. Σημασία έχει να μην είμαστε…κότες, να «μην την πίνουμε συνεχώς από τα μεμέτια» και άλλα ωραία μάγκικα που γράφονται στα κοινωνικά δίκτυα, από τον καναπέ δηλαδή.
Αυτό είναι ένα από τα πολλά επεισόδια που συμβαίνουν στη μεθόριο όταν έχεις κακούς γείτονες. Ή τέλος πάντως όταν έχουμε μεταξύ μας προβλήματα γιατί μάλλον το ίδιο λένε και για μας οι Τούρκοι. Αυτό που με θλίβει είναι το πόσο λάθος διαβάζουμε -εάν διαβάζουμε - την ιστορία. Συνεχώς μεμψιμοιρούμε, αυτομαστιγωνόμαστε, υφιστάμεθα ψυχολογικό και πολιτικό χαρακίρι λες και οι διπλανοί μας δεν κάνουν τίποτα άλλο καθημερινώς από το να μας παίρνουν εδάφη και σημαίες.
Σοβαρά όμως, με εξαίρεση την Κύπρο, που είναι μια θλιβερή και πονεμένη ιστορία λαθών (από την πλευρά μας) τι έχουν κάνει οι γείτονες ψευτόμαγκες; Βρυχώνται, απειλούν και κάνουν δεξιά αριστερά ταρζανιές για να μπορέσουν να μας φέρουν σε ένα τραπέζι. Να καθίσουμε δηλαδή να συζητήσουμε τα…δικά μας, γιατί τα δικά τους δεν τα αμφισβητούμε (και καλά κάνουμε). Τι πέτυχαν 45 χρόνια τώρα; Τι έκαναν με αυτές τις συνεχείς προκλήσεις; Μια τρύπα στο νερό! Δείτε που ήμασταν εμείς ως κράτος, ως λαός αυτές τις 4 δεκαετίες και που ήταν αυτοί…Που είναι και τώρα, μια δήθεν περιφερειακή υπερδύναμη που μας κουνάει συνεχώς το δάκτυλο και είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης.
Το κάνουμε συχνά αυτό, υπερ-διαστασιολογούμε τη δυναμική των άλλων για να ρίξουμε στα τάρταρα τους εαυτούς μας. Υπερ- τιμούμε το πλεονέκτημα του αντιπάλου για να βγάλουμε μια μιζέρια και μια κακομοιριά που δεν ταιριάζει στην αλήθεια, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ναι, έχουμε προβλήματα αιώνες τώρα με τους Τούρκους. Ναι, μας προκαλούν. Αλλά τίποτα δεν κατάφεραν τα τελευταία χρόνια. Βάζουν γκρίζες ζώνες, φτιάχνουν συμμαχίες με χώρες καρτούν, ζητάνε, ζητάνε, ζητάνε…Στην πραγματικότητα…σάλια είναι όλα αυτά γιατί ανοίγουν το παράθυρο και βλέπουν μόνο Αιγαίο! Σκέφτονται μόνο τη Λωζάννη και πως την πατήσανε. Γι αυτό κλιμακώνουν, για να μας σύρουν σε επεισόδιο, θέλουν να μας τραβήξουν στο δικό τους γήπεδο, να πέσουμε στη λούμπα της δικής τους πολεμοχαρούς αμετροέπειας. Ας μην πατάμε την μπανανόφλουδα, αλλά να είμαστε πάντα έτοιμοι για όλα.
ΥΓ: Τον Δεκέμβριο έγραψα για τους Τούρκους ότι «στον πρώτο καβγά να δείξουμε ότι δεν μασάμε». Ισχύει ακόμη . Να τους χτυπήσουμε πρώτοι αν χρειαστεί- όπως έκανε το 1967 το Ισραήλ με τους Άραβες- αλλά με σχέδιο και οργάνωση. Όχι έτσι, χύμα στο κύμα.
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
