Του Δεκανέα Αλλαγής
Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα; Η παρουσία του ήταν μια κάποια λύσις, για οπαδούς, ψηφοφόρους, φίλους και κυρίως τους πολλούς εχθρούς του.
Λέγανε πολλοί - κυρίως μετά την εκλογική αναμέτρηση της 21ης Μαΐου που μπήκε για πρώτη φορά το δίλημμα μετά το τεκτονικό αποτέλεσμα των εκλογών - ότι δεν μπορούν να φανταστούν το ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα, την ίδια ώρα που περισσότεροι ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν να δουν πώς θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να σηκώσει κεφάλι με τον Τσίπρα στο τιμόνι του, μετά τον καταποντισμό των πρώτων εκλογών.
Το ερώτημα θα έλεγε κανείς πως βρίσκεται στον πυρήνα της δημιουργίας του ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσε άραγε ποτέ να φανταστεί κάποιος πως ένα μικρό, περιθωριακό κόμμα της ανανεωτικής Aριστεράς θα γινόταν κυβερνητικό κόμμα, αν εκτός από τη συγκυρία των μνημονίων και της χρεοκοπίας της χώρας δεν είχε στο τιμόνι του ένα φρέσκο πρόσωπο, που δεν κουβαλούσε τις παθογένειες του παρελθόντος, που δεν αποτελούσε τον πρίγκιπα μιας δυναστείας πολιτικών και εξέφραζε με το ζεστό και αγγελικό του πρόσωπο την ανάγκη να πάρουμε τα πράγματα αλλιώς; Η ιστορία και η πραγματικότητα λέει πως όχι!
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κόμμα εξουσίας και κυβέρνηση επειδή είχε τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του κι αυτό το ξέραμε όλοι. Όπως επίσης, εμείς οι ψυχραιμότεροι διαβλέπαμε πως επειδή είχε τον Αλέξη Τσίπρα στην κορυφή του, δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει δεύτερη φορά κυβερνητική αριστερά κι αυτό ήταν μια σκληρή πραγματικότητα.
Δεν ξέρω αν όπως έλεγε το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρουλάκης ο Τσίπρας ήταν ο χρυσός χορηγός του Μητσοτάκη αλλά αναμφισβήτητα η παρουσία του και ο φόβος της επιστροφής του στην εξουσία ήταν το καλύτερο φάρμακο για να ξεχάσουμε τις όποιες - κι ήταν πολλές - ανορθογραφίες της προηγούμενης κυβέρνησης.
Χαρισματικός ηγέτης, μα και αλλοπρόσαλλος κυβερνήτης μιας πενταετίας που για κάποιους ήταν η πρώτη φορά αριστερά, αλλά για τους περισσότερους ήταν ευτυχώς η μια και μοναδική εκδοχή της κυβερνώσας αριστεράς. Ευχή και κατάρα. Σωσίβιο και βαρίδι. Ιδρυτής και μοιραίος. Και τώρα τι;
Μπορεί να υπάρξει ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα; Και που μπορεί να κινηθεί; Προς τα πάνω ή προς τα κάτω και σε ποια κατεύθυνση; Πόσοι απ’ αυτούς που ψήφισαν αυτό το ισχνό 17,82% θα παραμείνουν στο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Αλέξη στη σημαία του;
Και τι ακριβώς γίνεται σε ένα κόμμα που οφείλει σχεδόν τα πάντα στον ηγέτη και ιδρυτή του, που πάντως δεν έφυγε από τη ζωή όπως συνέβη με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ αλλά παραμένει στη Βουλή, παρών και σιωπηλός, ως ένας σύγχρονος Βούδας, αριστερή χρυσή εφεδρεία που μ’ ένα νεύμα και μια απλή έκφραση του προσώπου του θα μπορεί να ταρακουνήσει την όποια δύσκολη έτσι κι αλλιώς πορεία του κόμματος του στην επόμενη μέρα;
Πολλοί θα περιμένουν το μαρμαρωμένο Βασιλιά να μιλήσει, μα εκείνος θα επιλέγει το "ούτε φωνή ούτε λαλιά", όπως έλεγε και το παλιό λαϊκό άσμα.
Άλλοι πάλι θα κοιμούνται και θα ονειρεύονται ότι θα σηκωθεί ένα πρωί και θα φέρει την ανατροπή με ένα καινούργιο κόμμα που θα τα αλλάξει όλα και θα πετάξει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το ΣΥΡΙΖΑ και τους μέτριους που είχαν στηθεί γύρω του, μ’ ένα κόμμα που θα (τους) ξαναφέρει στην εξουσία!
Μα όλοι σίγουρα θα αναζητούν απάντηση στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: είναι οριστική η αποχώρηση Τσίπρα ή απλά μια αναγκαία αγρανάπαυση ως τον δεύτερο και κρίσιμο γύρο;
Κι όσο αυτό το ερώτημα θα παραμένει πάνω από τον θαμπό και συννεφιασμένο ουρανό του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο εκείνο θα στροβιλίζεται στη μιζέρια, την εσωστρέφεια, τα συντροφικά μαχαιρώματα και τη σύγκρουση χωρίς όρια.
Παλιά κακή, μη κυβερνητική Αριστερά… τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα!
