Μια εβδομάδα μετά την δημοσιοποίηση της ανοιχτής επιστολής του για τα όσαι βιώνει με αφορμή την ασθένειά του, ο κ. Γιώργος Γοργοράπτηςεπανέρχεται - μέσω του cretalive - προσπαθώντας να εκφράσει όλα αυτά τα συναισθήματα που του προκάλεσε η ανταπόκριση όσων την διάβασαν.
"Πανικός στο διαδίκτυο, όπως θα έλεγαν οι μαθητές μου, γενικευμένη ευφορία στο τμήμα αιμοδοσίας του νοσοκομείου", επισημαίνει χαρακτηριστικά, αφού προηγουμένως ζητά συγνώμη που γράφει εκ νέου, καθώς είχε υποσχεθεί να μην απασχολήσει "τον δημόσιο χώρο ξανά".
Αναλυτικά ο κ. Γοργοράπτης αναφέρει:
"Προς τους αιμοδότες και αιμοπεταλιοδότες για τις δικές τους σταγόνες ζωής.
Ξαπλωμένος βλέπω τη σταγόνα να στάζει. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που έδωσαν το αίμα τους για μένα. Προσπαθώ να μη δραματοποιώ, άλλωστε ο ίδιος έχω υπάρξει αιμοδότης στο παρελθόν, χωρίς να το κάνω θέμα. Δεν είναι το ίδιο! Είναι εύκολο να δίνεις, αν θέλεις και μπορείς. Είναι πολύ δύσκολο να δέχεσαι μια τέτοια προσφορά χωρίς να αντιλαμβάνεσαι την ιερότητα της και αν έχεις επίγνωση του τι συμβαίνει, θα πρέπει να επιστρατεύσεις όση ψυχραιμία (εδώ κυριολεκτικά) διαθέτεις για να την δεχτείς.
«Ελάτε τώρα, αφήστε τα αυτά. Είναι μια ιατρική πράξη. Ηρεμήστε, μη μου ανεβάσετε κανένα πυρετό.» Σηκώνω το κεφάλι και συγκρατημένα χαμογελώ στη γιατρό. «Είναι, αλλά στη ζωή μου πρώτη φορά νοιώθω τόσο πολύ φροντισμένος» Κατεβάζω το κεφάλι, γιατί το χαμόγελο άπλωσε υπερβολικά. « Ήθελα να φροντίζω τους άλλους, όχι εκείνοι εμένα.» «Καλά. Τώρα πως νοιώθετε, κύριε Γοργοράπτη; Πείτε μου πως είστε.» «Φροντισμένος.»
Δεν θέλω να πω ευχαριστώ. Σήμερα είναι στα όρια του χυδαίου να λες «ευχαριστώ». Να βασίζεσαι σε μια τόσο φθαρμένη, από την πρόχειρη χρήση λέξη και ισοπεδωμένη από την τυπικότητα. Οι ποιητές μας δυστυχώς ξέχασαν να την αναβαπτίσουν στις κολυμπήθρες της ποίησής τους. Δεν λες «ευχαριστώ», όταν οι άνθρωποι σου χαρίζουν τη ζωή με την προσφορά τους. Μιλώ για όλους εκείνους που έτρεξαν να δώσουν αίμα και αιμοπετάλια, πριν την δημόσια έκφραση ευγνωμοσύνης εκ μέρους μου στην Διευθύντρια της αιματολογικής κλινικής του Λαϊκού Νοσοκομείου της πόλης μας, κυρία Δήμητρα Λιάπη και στην ομάδα της, γιατρούς και νοσηλευτές. Στην ίδια επιστολή εξέφραζα τον προβληματισμό μου για το θέμα που αφορά βεβαίως σε μένα, αλλά νομίζω θα έπρεπε και όλους τους άλλους. Ως εκεί. Όμως δεν έγινε έτσι! Εκείνοι που προσέτρεξαν στο τμήμα αιμοδοσίας, μετά από αυτήν την πρώτη ανοιχτή επιστολή, ήταν πολλοί, πραγματικά πάρα πολλοί. Πανικός στο διαδίκτυο, όπως θα έλεγαν οι μαθητές μου, γενικευμένη ευφορία στο τμήμα αιμοδοσίας του νοσοκομείου . Θεέ μου τι κολοσσιαία δύναμη έχει αυτό το μέσο! Με συγκίνησαν και με εξέπληξαν, αφού δεν είχε περάσει από το μυαλό μου, ούτε η έκταση που θα έπαιρνε, ούτε η επίδραση που θα ασκούσε η Χριστουγεννιάτικη εκείνη ανοικτή επιστολή. Είχα υποσχεθεί να μην απασχολήσω τον δημόσιο χώρο ξανά. Όμως αυτό που συνέβη στο τμήμα αιμοδοσίας του νοσοκομείου, με υποχρεώνει να απευθυνθώ σε αυτούς τους άγνωστους σε μένα εν πολλοίς ανθρώπους και άλλο τρόπο από εσάς δεν έχω.
Ο παπά Γιώργης ήρθε και μου είπε να κοινωνήσω. «Ευχαρίστως, όποτε μπορείς.» Συμβαίνει να είναι πρώτος, εξ αγχιστείας, εξάδελφος μου και από εκεί ο ενικός. «Θα ήθελα να έρθω εγώ. Θα μου άρεσε να περπατήσω λίγο στα πεύκα, αλλά δεν μου το επιτρέπουν. Έλα όποτε μπορείς, θα σε περιμένω.» Γιατί θρησκεύομαι σημαίνει πριν από όλα, σέβομαι τη ζωή και δεν την φτύνω λέγοντας απερίσκεπτα πως αξίζει μεν αλλά υπό προϋποθέσεις, που ο καθένας τις φαντασιώνεται ως σοβαρές.
Είναι πολύ μεγάλη η ικανοποίηση, νομίζω για κάθε άνθρωπο και σίγουρα για μένα, να του δοθεί η δυνατότητα να κάνει πράξη όσα πίστευε πάντα σωστά και μάλιστα με τον τρόπο που θεωρούσε πως αρμόζει. Αναρωτιέμαι ποια θα ήταν η θέση μου, από πού άραγε θα αντλούσα τον όποιο αυτοσεβασμό μου, αν στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου, όταν όλα κρίνονται σε μια ζαριά, χωρίς εγώ να κρατάω τα ζάρια, έβλεπα πως όλα όσα έλεγα τόσα χρόνια στους γιούς μου, τους μαθητές μου και κυρίως όσα έγραφα, ήταν παπαρδέλες κάποιου που ήθελε να κάνει εντύπωση. Γράφω κάπου «θα ήθελα να ζω ακόμα κι αν ήμουν μια μύτη που μυρίζει μόνο σκατά…» Αυτό πριν πολλά χρόνια, όταν και τότε κλήθηκα να διαχειριστώ μια άλλη κρίσιμη κατάσταση υγείας. Τότε είχα παράπονο και οργή. Ο χρόνος κύλισε κατευναστικά.
Μέσα στο μικρό W. C. του μικρού δωματίου που μου έχει παραχωρηθεί στο νοσοκομείο τον μακρύ αυτό καιρό, πίνω τον καφέ μου, με όλη την απαιτούμενη ιεροτελεστία και με ακούω να αναστενάζω από ικανοποίηση. Είμαι ακόμα πολύ περισσότερα από μια μύτη. Όμως γι’ αυτόν τον αναστεναγμό ικανοποίησης, για το τραγούδι που κόλλησε στα χείλη μου και δεν μπορώ να ξεφορτωθώ, προσπαθώ να βρω μια λέξη να σας πω και αποτυγχάνω. Ποια είναι της ζωής η ομορφιά τη δύσκολη ώρα και ποιο το χρέος μου για των ανθρώπων την αγάπη; Αν κοπάσει ο θόρυβος και η σπατάλη χρόνου, είμαι σίγουρος πως όχι μόνο εγώ μα όλοι θα ακούσομε την απάντηση. "Η αγάπη".
Εύχομαι για όλους σας να φέρει το 2020 όλα όσα επιθυμείτε σε σας και την οικογένειά σας
και νομίζω πως μπορώ από εδώ ουσιαστικά να το πω. Να έχετε την υγειά σας.
Γιώργος Γοργοράπτης
31-12-2019 Βενιζέλειο Γενικό νοσοκομείο Ηρακλείου"
