Το Ανωγειανό Άξιον Εστί:
Τι τα στόματα ήσαν πολλά και το χώμα λίγο και το νερό.
Άξιον εστί το σπαράγγι στην άκρη του ψηλού πουρναριού, που δεν το έφτανα τα κατσίκια.
Άξιον εστί το αργό κύλισμα του χοχλιού και το σημάδι, που άφηνε στο πέρασμά του, πριν τρυπώσει στη στενή τρύπα του βράχου.
Άξιον εστί το καφέ του μανιταριού, που τα πρόβατα το μπέρδευαν με τα φύλλα του γέρικου δρυ.
Άξιον εστί το κόκκινο στην άκρη του βολβού, που πρόβαινε και πρόδιδε την ύπαρξή του.
Άξιον εστί τα ελάχιστα καρύδια, που δεν τα έφταναν οι νοικοκυραίοι τον καιρό της σοδιάς.
Άξιον εστί το ελάχιστο κόκκινο στη φλούδα του καρπουζιού στα καλοκαιρινά φαγοπότια των μεγάλων.
Άξιον εστί η φωλιά της πέρδικας στα χαμόκλαδα και του κότσυφα στις απόκρημνες κορφές των βράχων.
Άξιον εστί η πράσινη μύξα στο καύκαλο του δεξιού άσαρκου χεριού των μικρών παιδιών, που οι μανάδες τα έδερναν, για να είναι, λέει, καθαρά.
Και πιο άξιο η κοπριά του πρόβατου, της αίγας και του γαιδάρου, μεγάλο στήριγμα στο λίγο χώμα, για να βλαστήσει η ελάχιστη βρούβα, η μικρή πατάτα, ο ψηλός βλαστός του αμπελιού και τα λίγα κουκιά με τα μαύρα μαμούνια.
Είναι η βαριά μοίρα αυτού του τόπου, που σε κάνει να στιμάρεις το κύρος του ελάχιστου και, που πριν ξεστομίσεις μια βλαστήμια, σου βγαίνει ένα δόξα σοι και στερεώνεται απ’ την αρχή πάλι η μέσα σου άρχουσα τάξη.
Γιαννάκος Ανάστο Ξυλούρης¨"
Αιωνία του η μνήμη
