Της Μαρίας Λιονάκη
«Φορώντας ειδική μάσκα στο πρόσωπο της, καπέλο κι επιδέσμους στα χέρια και περπατώντας με δυσκολία, συνοδευόμενη από το δικηγόρο της, τη μητέρα της και αρκετό κόσμο που την ενθάρρυνε, εμφανίστηκε στο δικαστήριο η τριάντα πεντάχρονη Ιωάννα, που είχε δεχτεί επίθεση με βιτριόλι την ώρα που πήγαινε στην εργασία της το μοιραίο πρωινό της εικοστής Μαΐου 2020. Η τριάντα εξάχρονη κατηγορούμενη έχει παραδεχτεί την πράξη της, ενώ δεν έχει εξηγήσει ακόμα τους λόγους για τους οποίους προέβη σε αυτή την πράξη».
Άλλη μια βίαιη πράξη σε βάρος γυναίκας που έχει συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία το τελευταίο διάστημα. « Στη χώρα μας είναι επικίνδυνο να είσαι γυναίκα ή δέντρο» είδα κάπου γραμμένο και ισχύει. Το αποδεικνύει ο φόνος της Ελένης Τοπαλούδη, της Καρολάιν στα Γλυκά νερά, της Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο κι άλλων γυναικών σε περασμένες, μα όχι ξεχασμένες ιστορίες του αστυνομικού ρεπορτάζ. Γυναικών που πέρασαν τα πικρά νερά του Αχέροντα με ένα τεράστιο γιατί στα τριανταφυλλένια χείλη που σφράγισαν για πάντα, στα χείλη που δε θα ξαναφιλήσουν πια, ένα παράπονο στα σφαλισμένα μάτια που δεν θα αντικρίσουν πάλι τοπία κι ηλιοβασιλέματα , μια λύπη στις ψυχές που ταξιδεύουν ελεύθερες πια πάνω από τo κακό, την ασχήμια, το άδικο του κόσμου μας, ζητώντας να αποδοθεί δικαιοσύνη κι ελπίζοντας να σταματήσει σ’ αυτές το κακό.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό που μας έχει συγκλονίσει το τελευταίο διάστημα. Καθώς, αρχής γενομένης με την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου ότι έπεσε σε νεαρή ηλικία θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από παράγοντα της Ομοσπονδίας, ακολούθησε ένας καταιγισμός καταγγελιών στον καλλιτεχνικό χώρο, γυναικών κυρίως, που δέχτηκαν σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση, υποθέσεις που πιθανότατα εξετάζονται ακόμη κι έχουν οδηγήσει ήδη, σωστά και δίκαια, ενόχους στις φυλακές.
Η περίπτωση όμως της Ιωάννας είναι διαφορετική. Εδώ ανοίγει ο ασκός του Αιόλου διαφορετικά. Θα πάρει την ίδια έκταση το θέμα; Θα προβληματίσει το ίδιο; Ποια είναι άραγε η σχέση των γυναικών μεταξύ τους, υπάρχει ως αξία η γυναικεία αλληλεγγύη, η συμπαράσταση κι η αλληλοβοήθεια των γυναικών; Έχουν οι γυναίκες, φοιτήτριες, συναδέλφισσες, γειτόνισσες, «φίλες», συγγένισσες αγνές σχέσεις μεταξύ τους, βασισμένες στην εμπιστοσύνη, την ειλικρίνεια, την αγάπη, την ανιδιοτέλεια; Υποστηρίζουν η μία την άλλη, χαίρονται με τη χαρά, λυπούνται με τη λύπη, κατά το ρητό: « Η χαρά όταν τη μοιράζεσαι διπλασιάζεται κι ο πόνος γίνεται μισός» ή υπάρχουν ζήλιες κονταροχτυπήματα, αντιζηλία, ανταγωνισμός, καμία φορά και μίσος και καλά συγκεκαλυμμένες εχθρικές σχέσεις; Ευτυχώς βέβαια δε φτάνουν στο σημείο της επίθεσης με βιτριόλι που δέχτηκε η Ιωάννα, όλες όμως σχεδόν οι γυναίκες είχαν έστω και μια φορά στη ζωή τους μια φίλη-φίδι που προσποιούνταν την έμπιστη, αλλά της έσκαβε το λάκκο πίσω από την πλάτη της, με αποτέλεσμα να έχει γίνει στο εξής πιο καχύποπτη κι επιφυλακτική.
Θέλει πολύ ωριμότητα να αγαπάς, να θαυμάζεις και να στηρίζεις μια άλλη γυναίκα. Θέλει ακόμα να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και να είσαι καλά με όσα έχεις καταφέρει ως άνθρωπος. Δεν ξέρω αν με την περίπτωση της Ιωάννας αναπτυχθεί αντίστοιχο κίνημα αλληλοϋποστήριξης μεταξύ των γυναικών. Αυτό θα ήταν ευχής έργον καθώς η εποχή είναι δύσκολη κι η γυναίκα έχει τόσους διαφορετικούς κι απαιτητικούς ρόλους στην κοινωνία μας. Αν σε κάθε γυναίκα βλέπουμε τον εαυτό μας με τις δυσκολίες του, αλλά και τις αδυναμίες του όλα θα είναι διαφορετικά. Στην εργασία, στην κοινωνία, όταν απευθυνόμαστε σε δημόσιες υπηρεσίες, σε όλους τους ρόλους μας, παντού, ας διευκολύνουμε η μια την άλλη, έστω κι εμένα βλέμμα ενθαρρυντικό. Είναι θέμα ποιότητας που ταιριάζει με τη φύση που μας εμπιστεύτηκε ό,τι πιο σπουδαίο. Αλλά και αυτό να μη γίνει τουλάχιστον: Γυναίκες ας μη σκοτωνόμαστε και μεταξύ μας!
