Του Δημήτρη Μιμή
Ζωντάνεψε από την περασμένη εβδομάδα η δίκη για την τρομοκρατία στο Παρίσι και θα διαρκέσει περίπου τρεις μήνες. Όλοι θα ξαναζήσουμε την επίθεση των τρομοκρατών στην παρισινή αίθουσα συναυλιών και παραστάσεων Μπατακλάν , στο stade de France αλλά και σε βεράντες καφετεριών που έγινε πριν πέντε χρόνια.
Αυτή η τρομοκρατική επίθεση είχε ως αποτέλεσμα 130 νεκρούς και 350 τραυματίες. Σήμερα, μετά από έξι χρόνια, πολλοί από τους τραυματίες αλλά και άλλοι που απλώς βρέθηκαν στο χώρο των εγκληματικών πράξεων αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Παρ΄ ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια πολλοί από τους παθόντες ζουν με το μετα-τραυματικό άγχος. Τι είναι αυτή η διαταραχή; Η διαταραχή αυτή μας είναι γνωστή σε ατομικές περιπτώσεις στην ψυχιατρική όπως σε καταστάσεις σεξουαλικής βίας ή συναισθηματικής κακοποίησης αλλά και σε ομαδικές καταστάσεις όπως οι άνθρωποι που έχουν επιζήσει πολέμων ή φυσικών καταστροφών. Άρα δεν μας ήταν εντελώς άγνωστη πριν τις εκδηλώσεις των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Απλά σήμερα έχει λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις για το λόγω της προέλευσης τους.
Τι είναι όμως μια τρομοκρατική ενέργεια; Απ΄ ότι μας λέει ο γνωστός Γάλλος κοινωνιολόγος-φιλόσοφος Raymond Aron, έχουμε τρομοκρατική ενέργεια όταν οι ψυχολογικές συνέπειες είναι δυσανάλογες με τα καθαρά φυσικά αποτελέσματα. Στην περίπτωση του Μπατακλάν η αγριότητα των επιθέσεων, ο μεγάλος αριθμός των θυμάτων, το σοκ και το μόνιμο τραύμα που προκλήθηκε ήταν αρκετά να κάνουν το γεγονός μεγάλο από μόνο του.
Σήμερα οι αναμνήσεις του γεγονότος αυτού ξαναζωντανεύουν όχι μόνο στην αίθουσα ακρόασης αλλά και στην καθημερινότητα των παθόντων και στους συγγενείς αυτών. Τα γεγονότα δεν έχουν ξεχαστεί, ο κόσμος ακόμα θρηνεί και οι τρομοκράτες συνεχίζουν να είναι αμετανόητοι και θρασύτατοι.
‘’Αντιμετωπίζομαι σαν σκύλος για έξι χρόνια’’ και ‘’δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από τον Αλλάχ, αλλά και ως επάγγελμα δηλώνει ‘’μαχητής του ισλαμικού κράτους΄΄ αυτά είναι τα πρώτα λόγια που ακούστηκαν από τον Σαλάχ Αμπτεσλάμ, του μόνου τρομοκράτη που επέζησε μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Μπατακλάν, στο Παρίσι, στις 13 Νοέμβρη 2015.
Όμως, με την έναρξη της δίκης εγείρονται πολλά ερωτήματα. Όπως, ποιος διέταξε, οργάνωσε και πραγματοποίησε αυτές τις επιθέσεις; Πως κατάφεραν οι δογματικοί ισλαμιστές να στρατολογήσουν μικρο-εγκληματίες που ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους; Ακόμα γιατί οι υπηρεσίες πληροφοριών δεν κατάφεραν να ματαιώσουν αυτές τις εγκληματικές πράξεις; Γνωρίζουμε επίσης ότι σχεδόν όλοι οι δράστες ήταν στο αρχείο και γνωστοί στα δικαστήρια. Εύλογα ο καθένας μπορεί να σκεφτεί ότι αν αύριο ξανασυμβεί κάτι ανάλογο είμαστε έτοιμοι και κατάλληλα εξοπλισμένοι για να το αντιμετωπίσουμε;
Ένα άλλο ερώτημα που προκύπτει είναι τι στόχευαν οι τρομοκράτες; Φυσικά στόχευαν στον ηδονιστικό και αστικό τρόπο ζωής. Στόχευαν στην νεολαία που έχει χάσει την ενότητα της αλλά και το συναίσθημα του ανήκειν. Τί όμως έχει αλλάξει μετά την επίθεση στο Μπατακλάν; Οι νέοι έχουν γίνει πιο αλληλέγγυοι και εναντιώνονται στην διαίρεση και τον εγκλεισμό και γενικά στον τρόπο που ήθελαν να σπείρουν οι τρομοκράτες. Μελέτες που πραγματοποιούνται σήμερα για την τρομοκρατία και κυρίως για την προσωπικότητα του τρομοκράτη δείχνουν ότι κυρίως είναι η προσωπικότητα του που τον κάνει να αισθάνεται μια ενδογενή απειλή. Όλοι δεν είναι κοινοί εγκληματίες αλλά έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το περιβάλλον των τζιχαντιστών και της σοβαρής παραβατικότητας.
Όλα τα γεγονότα την εποχή εκείνη που διαπράχθηκαν στη Γαλλία και προηγουμένως στις ΗΠΑ με την επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στις 11 Σεπτέμβρη 2001 μας δείχνουν ότι η παγκόσμια κοινότητα πρέπει να επαγρυπνεί. Μη μας καθησυχάζει το γεγονός ότι η ένταση της απειλής έχει μειωθεί λόγω του αριθμού των επιθέσεων που έχουν μειωθεί. Να είμαστε σίγουροι ότι μια νέα επίθεση θα έρθει πάλι.
