Του Δεκανέα Αλλαγής
Πολλοί είναι αλήθεια - για να μην πω όλοι μας - δεν περίμεναν τα προχθεσινά εκλογικά αποτελέσματα. Μια επανάληψη της διπλής, και τότε, εκλογικής χρονιάς του 2012, τότε που γκρεμίστηκε το σύμπαν αλλά σε αντίθετη φορά. Τότε που η γιγάντωση του αντιμνημονιακού αγώνα, έφερνε το πλοιάριο του ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται καράβι σε μια βραδιά, για να αντιστραφεί η ιστορία και η κακομαθημένη πραγματικότητα να οδηγήσει στις ξέρες το άλλοτε ισχυρό πλεούμενο.
Πατέρας του θριάμβου είναι ο ηγέτης, όπως κι εκείνος που το οδηγεί σε μια πρωτοφανή για την ιστορία του συντριβή, ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ο πιο γοητευτικός ηγέτης στην ιστορία της κομμουνιστικής αριστεράς από την εποχή του Νίκου Ζαχαριάδη. Άτομο που ενέπνεε τα πλήθη, που σαγήνευε το κοινό, που ακροβατούσε ανάμεσα στο λαϊκό και το λαϊκίστικο, χρωματίζοντας τη φωνή και το ύφος του και που μπορούσε να κάνει το μαύρο άσπρο μόνο και μόνο για να πάρει μια χούφτα ψήφους, έκαναν τον Τσίπρα πανίσχυρο.
Σε ένα κόμμα που προσπαθούσε να αποκτήσει κομματική υπόσταση, ακροβατώντας ανάμεσα στις πάλαι ποτέ ριζοσπαστικές διαθέσεις του από τη μια με την παλαιού τύπου πασοκοποίηση του πατούσε πάντα σε δυο βάρκες, ώσπου βρέθηκε μεσοπέλαγα χωρίς σωσίβιο. Οι αριστερούληδες όπως τους αποκαλούν και σήμερα οι όψιμοι μετοικίσαντες στο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους πασόκους που έκαναν copy paste ακόμα και τον τρόπο που μιλούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου για να τον μετατρέψουν σε ένα ηγέτη μακράς πνοής. Κι όπως κάθε ιμιτασιόν έχει την ίδια τύχη όταν συγκρίνεται με το πρωτότυπο, η πραγματικότητα έβγαλε περιπαικτικά τη γλώσσα της στον απομιμητικό ηγέτη.
Ωστόσο εκείνος πρόλαβε να γίνει, για το κοινό εκείνων που φανατίζονται, ο ηγέτης - θεός, ο πατερούλης του κόμματος σε μια κατάσταση που δεν έχει προηγούμενο στη σύγχρονη ιστορία της ελληνικής Αριστεράς, να υπάρχει ένα τόσο σκληρά αρχηγικό κόμμα, όπου όλα κινούνταν στη σφαίρα και στις διαθέσεις του ίδιου και της αυλής του. Που έβγαζε και έβαζε τον Πολάκη από τις λίστες κατά τα γούστα και τις διαθέσεις του, χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Που άνοιγε τις αγκάλες στον Αντώναρο κι έκλεινε την ίδια ώρα το μάτι στον Μπαρμπαρούση. Που κρατούσε τον Παπά κι έδιωχνε τον Κατρούγκαλο. Που υποσχέθηκε ακόμη και κατάργηση της βάσης των εισακτέων στα πανεπιστήμια μπας και τσιμπήσουν οι 17αρηδες. Μέχρι που ήλθε η τιμωρία και σε ένα μήνα θα έλθει και η κάθαρση.
Ευτυχώς για τον Τσίπρα, όπως είχε συμβεί με το Ζαχαριάδη δεν υπάρχουν Γκούλαγκ και Σιβηρία κι έτσι απλά θα έλθει μόνο η λησμονιά και το χρονοντούλαπο της ιστορίας όπως είχε πει πριν από χρόνια και ο αυθεντικός! Αν μένει κάτι για να δικαιολογεί το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής είναι πως ο φόβος μήπως και επαναληφθεί η διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ οδήγησε μαζικά τους ψηφοφόρους στην αγκαλιά της ΝΔ. Δεν υπήρχε αφήγημα αντιπολιτευτικό, δεν υπήρχε εναλλακτική, δεν υπήρχε αίσθηση πως είχαν μάθει από τα λάθη τους.
Και ο λαός εκτός από βουβός σε αυτές τις εκλογές υπήρξε και σοφός. Άλλωστε το είχε πει πριν από χιλιάδες χρόνια και ο Αισχύλος: Έσθ’ όπου το δεινόν εύ. Υπάρχουν και περιπτώσεις που ο φόβος είναι καλό πράγμα! Και στην περίπτωση μας φαίνεται πως έκανε τα πράγματα να φαίνονται απλά καθώς με μια πράξη του δείχνει να αφήνει οριστικά πίσω του, τα χρόνια της οργισμένης πλατείας, της αντιμνημονιακής ρητορικής κι όλων όσοι φούσκωσαν το ποτάμι του λαϊκισμού στη χώρα μας. Στο χέρι μας είναι να πάμε μπροστά και να δείξουμε αν πράγματι επιστρέφουμε στην κανονικότητα. Η μισή δουλειά έγινε… μένει η υπόλοιπη !
