Του Αντώνη Παντινάκη
Το κακό δεν ξορκίζεται στα όρη στ’ άγρια βουνά, τα οποία πήραν μερικοί. Ούτε κι ο ωχαδερφισμός. Ο Covid-19 ιχνηλατείται και νικιέται πιο εύκολα απ’ την απάθεια και τον φιλοτομαρισμό ορισμένων. Ζουν ανάμεσά μας, ζούμε ανάμεσά τους. Για πόσο ακόμα, ένας Θεός κι ένας... ιός ξέρουν!
Με όσα αντισηπτικά κι αν λουστούμε, η ασυνειδησία δεν φεύγει από πάνω μας. Κάπως πρέπει να θρεφτεί η ανο(η)σία της αγέλης.
Οι παρελάσεις ακυρώθηκαν στα... λόγια.
Στην Ελλάδα ουρές αυτοκινήτων σχηματίστηκαν στα διόδια για την μεγάλη... έξοδο. Του Μεσολογγίου άραγε; Μάλλον. Ήγγικεν η ώρα της αναβίωσής της! Πλησιάζει και η επέτειος σε λίγες ημέρες (10 Απριλίου). Ξεκινήσαμε με προεόρτια, παραμονές της 25ης Μαρτίου. Μα κανείς να μην “πιάνει” τους συμβολισμούς και τα υποδόρια μηνύματα; “Πόλεμο” με έναν “αόρατο εχθρό” έχουμε, πώς αλλιώς θα τονωθεί το πατριωτικό μας ηθικό, τώρα που βρισκόμαστε στα χαρακώματα;
Κανείς από τους γενναίους εκδρομείς δεν μπήκε στον κόπο να ρίξει μία ματιά στις φωτογραφίες που έδωσε στη δημοσιότητα η εφημερίδα La Repubblica, απ’ τη γειτονική Ιταλία. Ο κορωνοϊός και ο χάρος προελαύνουν, και τα φέρετρα παρελαύνουν στους δρόμους του Μπέργκαμο: Η φάλαγγα του τρόμου και του πόνου, ένα ατέλειωτο κομβόι θανάτου, με φορτηγά του στρατού που μεταφέρουν πτώματα.
Η ελληνική ιλαροτραγωδία έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το ιταλικό δράμα. Το καρναβάλι της ανευθυνότητας από τη μία, το καραβάνι της οδύνης από την άλλη.
Η πραγματικότητα, με το σκληρό κι ωχρό της πρόσωπο, ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να μας εκδικηθεί επειδή την υποτιμήσαμε! Οι τσάμπα μαγκιές διαφόρων ανόητων κοστίζουν ακριβά στο κοινωνικό σύνολο.
“Μένουμε σπίτι” λοιπόν, είναι η τελευταία μας ευκαιρία, εάν όντως καθένας από εμάς δεν θέλει να δοκιμάσει απ’ το ίδιο (πικρό) ποτήρι από το οποίο (και) οι Ιταλοί πίνουν κονιάκ μηδέν αστέρων, θρηνώντας τις μαζικές απώλειες (και) αγαπημένων τους προσώπων.
* Ο τίτλος του άρθρου είναι εμπνευσμένος από το ομώνυμο ποίημα της Κικής Δημουλά, η οποία έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.
