Όταν η ΑΝΘΡΩΠΙΑ σου κλείνει απρόσμενα ραντεβού στην πλατεία Ελευθερίας

Της Ελίνας Φαρσάρη

Τώρα που οι τιμές της αδρεναλίνης χαλάρωσαν και εκτονώθηκε το σφίξιμο, είναι η στιγμή αυτή που νιώθεις ότι το επιτόπιο "ευχαριστώ" δεν αρκεί για να εξωτερικεύσεις το συναίσθημα που σε κατακλύζει. Θέλεις να πεις κι άλλα! Κι επειδή εκφράζομαι καλύτερα πιέζοντας τα πλήκτρα του laptop, από το βήμα αυτό, θα ήθελα να διηγηθώ μια μικρή καθημερινή ιστορία. Γιατί μέσα από τα μικρά κι ασήμαντα αναδύεται το μεγαλείο και η σπουδαία ετυμολογία της λέξης άνθρωπος (από το ρήμα αναθρώσκω μας λέγανε παλαιότερα και επειδή είναι η πιο ρομαντική εκδοχή την κρατάω γι' αυτές τις αράδες)...

Το μεσημέρι του Σαββάτου, 22 Νοεμβρίου 2025, διαπίστωσα ότι η ανθρωπιά, η ενσυναίσθηση, δεν έχει χαθεί ακόμη! Η ατυχής στιγμή, το ατύχημα για την ακρίβεια, υπήρξε η αφορμή για το συναπάντημα με δύο παντελώς αγνώστους σε μένα, αλλά πέρα ως πέρα ανθρώπους, απ' αυτούς που είναι ζυμωμένοι με ευγενή συναισθήματα, με πηγαία διάθεση προσφοράς, από την πάστα εκείνη που περιμένεις πράξεις μεγάλες χωρίς ανταλλάγματα!

Περπατούσα στην Πλατεία Ελευθερίας, φορτωμένη με ψώνια και άρα δυσκίνητη, συνοδεύοντας ένα προσφιλές μου πρόσωπο. Ξαφνικά, το πρόσωπο αυτό σκόνταξε με την πτώση να είναι αναπόφευκτη. Δεν είχα ελεύθερα χέρια για να αποτρέψω έστω και αντανακλαστικά αυτό που ερχόταν. Δευτερόλεπτα αργότερα και αφού είχαν κατακλύσει το μυαλό μου τα πιο δυσοίωνα σενάρια, προσπαθούσα να προσφέρω την επιβεβλημένη συνδρομή. Να βοηθήσω το αγαπημένο αυτό πρόσωπο να σηκωθεί για να ελέγξω ενδεχόμενους τραυματισμούς και να ανακτήσω τη στοιχειώδη λογική λειτουργία για να αντιδράσω έτσι όπως θα έπρεπε. Κι ενώ σκεφτόμουν ασθενοφόρα και νοσοκομεία, προσπαθώντας ακόμη να σηκώσω από το πλακόστρωτο το πεσμένο πρόσωπο, βίωσα μια από τις ισχυρές εμπειρίες της ζωής. 

Την απρόσμενη βοήθεια από τον συνάνθρωπο που ΔΕΝ ΖΗΤΗΘΗΚΕ!

Είδα να τρέχουν προς το μέρος μας, δύο άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους και άγνωστοι σε μένα. Μια γυναίκα, αλλοδαπή και ένας συμπολίτης μας. Η κοπέλα είναι η Τρέισι από το Σικάγο, συστηθήκαμε αργότερα με χειραψίες και αγκαλιές, ενώ το όνομα του άνδρα δεν το έμαθα ποτέ γιατί δεν πρόλαβα να τον εντοπίσω ξανά. Χάθηκε στο πλήθος.

Από εκείνη τη στιγμή ξεκινά η μαγεία της ανθρωπιάς. Η κοπέλα έσπρωχνε στα χέρια μου χαρτοπετσέτες και ρωτούσε με αυθεντική αγωνία να μάθει την κατάστασή μας. Ο άνδρας σε ελάχιστα δευτερόλεπτα σήκωσε από το έδαφος το αγαπημένο μου πρόσωπο και αποχώρησε από τη σκηνή, επιστρέφοντας ελάχιστα αργότερα όχι με ένα αλλά με τρία μπουκαλάκια νερό! Κι ενώ φρόντιζα τον επιπόλαιο τραυματισμό που είχε προκληθεί από την πτώση, η Τρέισι επέστρεψε με περισσότερες χαρτοπετσέτες και μια κούτα γλυκά από ζαχαροπλαστείο της πλατείας για να απαλύνει την ταραχή δύο ανθρώπων που δεν γνώριζε αλλά συνέπασχε μ' αυτό που τους είχε συμβεί...

Φυσικά και δεν είναι η προσφορά του νερού και των γλυκών. Αρνήθηκε με ένταση να της δώσω τα χρήματα και δεν έφευγε από δίπλα μας αν δεν βεβαιωνόταν ότι η κατάσταση ήταν ελέγξιμη. Μόνο όταν τη διαβεβαίωσα ότι έρχονται να μας πάρουν, πήρε τον δρόμο της...

Δεν ξέρω πώς η Τρέισι από τις ΗΠΑ βρέθηκε στο Ηράκλειο, αν εργάζεται εδώ ή αν έκανε διακοπές. Δεν ξέρω αν ο άγνωστος - δυστυχώς - άνδρας ήταν περαστικός, απολάμβανε τη σαββατιάτικη βόλτα του ή αν βρισκόταν στη δουλειά του. Αυτό που ξέρω είναι ότι μια συγκυρία τους έφερε στον δρόμο μου για να μου υπενθυμίσουν ότι ναι, υπάρχει ακόμη ανθρωπιά. Δεν έχει σημασία, από που είσαι, ποιος είσαι, τι δουλειά κάνεις, ποιο είναι το φύλο σου, αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, τουρίστας ή μόνιμος κάτοικος. Είμαστε όλοι σάρκα, αίμα και κύτταρα, αλλά κυρίως συναισθήματα και επίπεδα ενσυναίσθησης. Κι αυτός είναι ο πλούτος μας! Αυτή είναι η κοινή μας "γλώσσα" που δεν διδάσκεται αλλά πηγάζει από το είναι μας...

Η μικρή καθημερινή περιπέτεια τέλειωσε με ελάχιστες συνέπειες, αλλά την καρδιά την άφησε γεμάτη...

Τρέισι από το Σικάγο κι εσύ άγνωστε συμπολίτη που δεν έμαθα το όνομά σου, ένα μεγάλο ευχαριστώ που γίνατε οι καλοί μου άγγελοι και με αναγκάσατε να πιστέψω ξανά πως τελικά, ναι, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι...