Του Γιάννη Γ. Τσερεβελάκη
Η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα ιστορικό γεγονός, ένα γεγονός που συνέβη το έτος 33 μ.Χ. στα Ιεροσόλυμα. Το μαρτυρούν οι μάρτυρες της Ανάστασης μαθητές του Χριστού, οι οποίοι κήρυξαν όχι κάποια νέα θεωρία ή ιδεολογία, αλλά, όπως γράφει ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού Ιωάννης, ο απόστολος και Ευαγγελιστής, «αυτόν που ακούσαμε και τον είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια από κοντά και τα χέρια μας τον ψηλάφησαν» (Ιωάν. Α΄, 1,1). Το κήρυγμα των μαθητών του Χριστού, επομένως, ήταν βιωματικό, κήρυγμα της καρδιάς και της αγάπης για ένα πρόσωπο που η ζωή, η διδασκαλία και το έργο Του τους είχαν συγκλονίσει και είχαν εδραιώσει στην ψυχή τους τη βέβαιη πίστη ότι ο Χριστός ήταν ο Υιός και Λόγος του Θεού. Έτσι, όταν ξεκινούν το κήρυγμά τους, ξεκινούν με την απόλυτη βεβαιότητα της εκ νεκρών Ανάστασης του δασκάλου τους. Ήδη στο πρώτο κήρυγμά του, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Πέτρος αναφέρεται εμφατικά στην Ανάσταση: «Ισραηλίτες, ακούστε αυτά που θα σας πω. Ποιος ήταν ο Ιησούς ο Ναζωραίος σάς το απέδειξε ο Θεός με τα θαύματα και τα καταπληκτικά έργα που έκανε μέσω αυτού ανάμεσά σας. Αυτά τα ξέρετε εσείς οι ίδιοι πολύ καλά. Κι όμως εσείς τον Ιησού τον θανατώσατε, βάζοντας ανθρώπους που δεν έχουν το νόμο του Θεού να τον καρφώσουν στο σταυρό. Ο Θεός όμως τον ανέστησε, ελευθερώνοντάς τον από τα δεσμά του θανάτου, γιατί ήταν αδύνατο να τον κρατήσει ο θάνατος (…) Αυτόν τον Ιησού τον ανέστησε ο Θεός, και για το γεγονός αυτό όλοι εμείς είμαστε μάρτυρες» (Πράξ. 2, 22-24 και 32).
Η δική μας βεβαιότητα της Ανάστασης, λοιπόν, εδράζεται πάνω στη βεβαιότητα της μαρτυρίας των μαθητών του Χριστού, πάνω στο γεγονός ότι είδαν το δάσκαλό τους να πεθαίνει ως άνθρωπος πάνω στο σταυρό και ύστερα να εμφανίζεται ενώπιόν τους ολοζώντανος, όχι σαν φάντασμα, αλλά με σάρκα και οστά. Είδαν τον άδειο τάφο Του και άκουσαν το αγγελικό μήνυμα της Ανάστασης οι μυροφόρες γυναίκες, εμφανίστηκε στη Μαρία τη Μαγδαληνή, τον ψηλάφησε ο «άπιστος» Θωμάς, συνέφαγε με τους μαθητές Του, τους υπέδειξε πού να ρίξουν τα δίχτυα για να βγάλουν ψάρια, συμπορεύτηκε ως άγνωστος με τους δύο απόστολους, τον Λουκά και τον Κλεόπα, στο δρόμο προς τους Εμμαούς, όπου τους μίλησε για τον εαυτό Του, ευλόγησε και μοίρασε το ψωμί κι εξαφανίστηκε έτσι ξαφνικά όπως εμφανίστηκε. Ήταν τότε που, όπως μαρτυρεί ο Λουκάς, ένιωσαν την καρδιά τους να φλέγεται, σημάδι ότι ο άγνωστος συνομιλητής τους ήταν ο αναστημένος Χριστός. Ήταν τόσο απόλυτη η βεβαιότητα των μαθητών ότι ο Χριστός αναστήθηκε, ώστε ο απόστολος Παύλος να τονίζει ότι, «αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, τότε το κήρυγμά μας είναι χωρίς νόημα, το ίδιο και η πίστη μας» (Α΄ Κορ., 12,14) Η χριστιανική πίστη, δηλαδή, λαμβάνει το νόημά της από το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού κι αυτό έχει ως στέρεη βάση. Μάλιστα ο Παύλος και πάλι τονίζει ότι οι χριστιανοί πιστεύουμε στην ανάσταση των νεκρών, επειδή ακριβώς ο Χριστός αναστήθηκε και ότι, αν οι νεκροί δεν θα αναστηθούν, τότε ούτε ο Χριστός έχει αναστηθεί Α΄Κορ. 12, 16). Έτσι, με την Ανάσταση του Χριστού «έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος»: η Ανάσταση είναι η υπόσχεση της αθανασίας του ανθρώπου. Γι’ αυτό και η Εκκλησία τονίζει και προβάλλει το γεγονός της Ανάστασης με τον θριαμβικό ύμνο: «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Γι’ αυτό και η Ανάσταση του Χριστού εορτάζεται από την Εκκλησία όλες τις Κυριακές του έτους. Γι’ αυτό και τις σαράντα μέρες μετά την Ανάσταση, μέχρι δηλαδή την Ανάληψη του Χριστού, ο μοναδικός χαιρετισμός που ανταλλάσσουν οι χριστιανοί μεταξύ τους είναι το «Χριστός ανέστη- Αληθώς ανέστη», διακηρύσσοντας έτσι τη χαρά τους για το μέγα τούτο γεγονός, ένα γεγονός που αφορά την ίδια τη μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Έχουν περάσει είκοσι αιώνες από τότε που ακούστηκε το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης. Είκοσι αιώνες και οι άνθρωποι ζούμε σε ένα κόσμο, όπου ο σταυρός και η ανάσταση είναι καθημερινά γεγονότα στη ζωή μας. Ο σταυρός του πόνου, της ανάγκης, της φτώχειας, του πολέμου, του θανάτου, της απώλειας, του χωρισμού, της βίας, της κακοποίησης, της εκμετάλλευσης, της αρρώστιας στοιχειώνουν την ανθρώπινη ζωή, την κάνουν δύσκολη, επίπονη, την αδειάζουν από νόημα και αξία, την κάνουν παράλογη, την κατακερματίζουν. Είναι τότε που όλοι προσμένουμε μια αλλαγή αυτής της σκληρής ανθρώπινης συνθήκης, μια απαλλαγή από τους καθημερινούς σταυρούς μας, ώστε να ξεφύγουμε από τον παραλογισμό και η ζωή να πάρει αξία και νόημα. Στην ουσία, δηλαδή, προσμένουμε μια ανάσταση, τη δική μας ανάσταση, τη δική μας ριζική αλλαγή, την έξοδο από τη δίνη και τους κλυδωνισμούς της ζωής, την νοηματοδότηση του προσωπικού μας σταυρού. Προσμένουμε ακόμη και μια συλλογική ανάσταση, όπως π.χ. τον τερματισμό ενός πολέμου, σαν κι αυτόν που συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία, όπου ένας ολόκληρος λαός σταυρώνεται και κλεισμένος στα υπόγεια καταφύγια, όπως ο Χριστός στον τάφο, περιμένει τη μέρα που θα χαράξει η αυγή της ανάστασής του και της απαλλαγής του από το σταυρό του πολέμου. Η Ανάσταση του Χριστού, επομένως, είναι ένα γεγονός που βρίσκεται στις καρδιές των ανθρώπων ως μια βαθιά προσμονή αλλαγής και απαλλαγής από τα δεινά της ζωής και προπάντων από τον θάνατο, τον πιο μεγάλο εχθρό του ανθρώπου.
Θα έλεγε κάποιος, λοιπόν, ότι στην ουσία όλοι ζούμε με την προσμονή της ανάστασης, προσωπικής και συλλογικής. Αυτό σημαίνει ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα γεγονός που μπορεί να δώσει νόημα στην ανθρώπινη ζωή. Από τη στιγμή που ο Χριστός αναστήθηκε κι εμείς θα πιστέψουμε σ’ αυτό το γεγονός, όλη η ζωή μας μπορεί να νοηματοδοτηθεί διαφορετικά. Να δούμε τα πράγματα όχι απλώς από την οπτική του σταυρού αλλά κυρίως από την οπτική της Ανάστασης του Χριστού και να κατανοήσουμε ότι η σταύρωση δεν είναι το τέλος, ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος για την ανάσταση, που όμως δεν νοείται χωρίς το σταυρό. Με τον τρόπο αυτό και οι σταυροί που, έτσι ή αλλιώς, θα υπάρξουν στη ζωή μας, δεν θα μας οδηγήσουν στην κατάθλιψη ή στον παραλογισμό, αλλά θα βρουν ένα νόημα, γιατί θα τους εντάσσουμε στην αναστάσιμη προοπτική. Η δυναμική της Ανάστασης του Χριστού μπορεί να δώσει δύναμη και στη δική μας ζωή, την οποία θα βλέπουμε πλέον με την αισιοδοξία της αναστάσιμης ματιάς. Έτσι η σκληρή πραγματικότητα ερμηνεύεται στη βάση της αναστάσιμης προσμονής, καθώς ο νικητής του θανάτου Ιησούς δίνει και σε μας τη δυνατότητα να νικήσουμε το θάνατο, να αντέξουμε τους σταυρούς της ζωής, έχοντας αισιοδοξία και θάρρος που θα πηγάζει όχι από πράγματα φθαρτά και ασταθή, αλλά από το βέβαιο γεγονός της Ανάστασής Του.
