Πάει καιρός που δεν έχουμε χαρεί με την ψυχή μας. Έχει συμπληρωθεί ένας χρόνος, από τότε που η ζωή γύρισε σελίδα κι ήρθαν τα πάνω κάτω. Είναι δώδεκα μήνες περίπου κι όμως μοιάζει παραπάνω. Στο Μπέργκαμο γιορτάστηκε κιόλας η πρώτη επέτειος. Φυτεύονται δέντρα στο δάσος της μνήμης κι υπόσχονται όλοι πως δε θα ξεχάσουν τη ζοφερή περίοδο, τα θύματα της εκατόμβης της πανδημίας στην Ιταλία. Στο διάστημα αυτό έγιναν πολλά. Αμαθείς στη διατάραξη της κοινής ησυχίας της ζωής μας, αμαθείς στην υποταγή σε κανόνες που περιορίζουν την ελευθερία μας, συνηθισμένοι να κρατάμε εμείς το πηδάλιο της ζωής μας, τη μια στιγμή πλέναμε τα χέρια μας εξονυχιστικά και την άλλη συνωστιζόμασταν για να πάρουμε το κάθε αχρείαστο αντικείμενο.
Στο διάστημα αυτό βρεθήκαμε άλλοτε μονοιασμένοι, σε μια πιστή τήρηση των μέτρων, σε μια απόλυτη σύμπνοια, με διάθεση λες κι αναβίωναν οι ολυμπιακοί αγώνες, λες κι ήμασταν κυριευμένοι από το πνεύμα της δελφικής ενότητας που κάποτε αναβίωσε ο Σεφέρης με τη σύζυγο του κι άλλοτε βρεθήκαμε διηρημένοι σε « λοιμωξιολογικούς» και επαναστάτες, κατά το οπλαργηχούς της Στερεάς και Πελοποννησίους, Τρικουπικούς και οπαδούς του Δεληγιάννη, Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς. Σε όσους πίστευαν και σε όσους φαντάζονταν διάφορα. Σε όσους θα εμβολιάζονταν κι σε όσους υπονόμευαν τη χώρα. Οι πολιτικοί αρχηγοί των διαφόρων κομμάτων εκμεταλλεύτηκαν τη σπάνια ευκαιρία κριτικής της Κυβέρνησης (αυτοί σίγουρα θα τα κατάφερναν καλύτερα) και τα ΜΜΕ διεύθυναν την ορχήστρα του Τιτανικού. Ωσπου…
Έφτασε μια στιγμή. Για να αναλογιστούμε τα σημαντικά της ζωής. Για να λιώσουμε όλοι από θλίψη και αγωνία. Για να προσευχηθούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας. Για να συμμεριστούμε την αγωνία των γονιών. Που είδαν τον κόσμο τους να γκρεμίζεται, μα ελπίζουν ξανά. Ο δίχρονος Ζαχαρίας πέτυχε να μας ενώσει. Πέφτοντας στο Βαρέλι σαν το Γλαύκο στο πιθάρι μιας άλλης εποχής. Ο δίχρονος Ζαχαρίας που παλεύει στην εντατική να κρατηθεί από ένα κλαράκι μυγδαλιάς, της ανθισμένης ανοιξιάτικης ζωής.
Πόσο θέλουμε όλοι να γίνει το θαύμα… Πόση ανάγκη το έχουμε μέσα στη ζοφερή αυτή εποχή να μας γίνει ένα χατίρι. Έτσι για να πιστέψουμε όλοι πάλι στην ομορφιά αυτής της ζωής. Και πόσο θαυμασμό νιώθουμε για τους γιατρούς του Κέντρου Υγείας του Χάρακα, για τον παιδίατρο που επί δυο μιση ώρες έδινε αγώνα με τα ιατρικά μέσα, μα κυρίως με την ψυχή του να ξαναφέρει τον μικρούλη πίσω, για τη γιατρό που διασωλήνωσε τον μικρό φεύγοντας τάχιστα από το Ηράκλειο προς το Χάρακα για να συνδράμει. Πόσο σημαντικό πρότυπο αποτελούν, πόση ελπίδα δε μας δίνουν με την ανθρωπιά τους, την υπέρτατη άσκηση καθήκοντος, την τιμή που απέδωσαν στον όρκο του Ιπποκράτη. Πόσα μηνύματα δε διαχέονται στη μελαγχολική ζωή μας πως τίποτα δεν είναι ανέφικτο αν έχεις δύναμη, ψυχή και επιμένεις. Ζαχαρία βάστα γερά…
Διαβάστε επίσης:
Σπαρακτικό σκηνικό στο ΠΑΓΝΗ - Αεροβάπτισμα για τον δίχρονο Ζαχαρία
Η μαρτυρία των γιατρών-ηρώων για το παιδί που έπεσε στο βαρέλι: "Δώσαμε όλη μας την ψυχή"
Συγκλονίζει η γιαγιά που δίχρονου που το ανέσυρε από το βαρέλι
Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη και το Ηράκλειο
