Θα ήθελα να σχολιάσω τα όσα ωραία περιβάλλουν τον πολιτικό και κοινωνικό μας βίο αυτό τον καιρό με μία αλληγορία. Ομολογώ ότι δεν κατάφερα να βρω καλύτερο τρόπο. Αναγνωρίζω βεβαίως ότι ο καθένας μπορεί να κάνει έτσι τις δικές του συλλογιστικές ανόδους και να οδηγηθεί εκεί που θέλει, αλλά αυτός ήταν και ο δόλιος στόχος μου εξ αρχής - να υπενθυμίσω ότι σύμφωνα με τον Γκαίτε στη θεωρία υπάρχει το γεγονός.
Φανταστείτε λοιπόν ξαφνικά μία κοινωνία ανθρώπων, οι οποίοι για κάποιο λόγο είναι υποχρεωμένοι να ζουν σε έναν πλατύ χώρο, διάσπαρτο από σκάλες διάφορες που οδηγούν σε ταράτσες κτιρίων. Ταράτσες και σκάλες είναι αφύλακτες. Μπορεί ο καθένας να ανέβει, όπου και όποτε θέλει. Εδώ είναι το ζήτημα. Υπάρχει η μεγάλη πιθανότητα, αν δεν προσέξει κανείς πολύ, να πέσει από ψηλά, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τόσο τη δική του σωματική ακεραιότητα, όσο και των άλλων που περνούν αμέριμνοι από κάτω. Πράγματι, πολλοί σπάζουν χέρια και πόδια, άλλοι δυστυχώς χάνουν και την ίδια τη ζωή τους, όσο προσεκτικοί και αν είναι. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Ποιος να πρωτοβοηθηθεί και από ποιον;
Στις διπλανές πόλεις και χωριά συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα. Οι υπεύθυνοι του τόπου βάζουν αυστηρούς κανόνες -μια έτσι, μια αλλιώς- για να προσέχει ο κόσμος. Απαγορεύσεις επί απαγορεύσεων. Η δυσπιστία πλανάται παντού. Υπάρχει διάχυτος ο φόβος, οι δουλειές δεν πάνε καθόλου καλά, το χρήμα αρχίζει να σπανίζει. Οι άνθρωποι αλληλοκατηγορούνται. Ποιος φταίει, που βρίσκονται σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση;
Άλλοι τα βάζουν με τους ανεύθυνους και τους ανυπάκουους, επειδή δεν προσέχουν ούτε εφαρμόζουν τους κανόνες, άλλοι αγανακτούν επειδή οι αφύλακτες σκάλες οδηγούν σε επικίνδυνα σημεία, ενώ είναι και εκείνοι που απαιτούν ένα προστατευτικό στρώμα γύρω και κάτω από κάθε ταράτσα για να πέφτουν οι άνθρωποι στα μαλακά. Υπάρχουν και αυτοί που ζητούν να αντικατασταθούν και να τιμωρηθούν οι αρχές. Από την άλλη, πολλοί νοιάζονται τους συνανθρώπους τους με τη στάση τους, άλλοι όμως θεωρούν ότι το θέμα ούτε που τους αγγίζει, ούτε που τους αφορά. Το πρόβλημα είναι επείγον και πρέπει να λυθεί. Αλλά με ποιο τρόπο και πώς;
1. Να καταργηθούν οι ταράτσες;
2. Να αποκλειστούν οι σκάλες;
3. Να τοποθετηθούν προστατευτικά μαξιλάρια, που θα κάνουν τη πτώση κατά το δυνατόν πιο ανώδυνη;
4. Να φυλακιστούν οι ανυπάκουοι ή τουλάχιστον να μαστιγωθούν ανηλεώς;
5. Να βάλουν όλοι τα γυαλιά τους, ώστε να βλέπουν τις σκάλες;
6. Να έχει ο καθένας το δημοκρατικό δικαίωμα να ανηφορίζει σε όποια ταράτσα του καπνίσει;
7. Να διωχθούν οι υπεύθυνοι, επειδή είναι ανίκανοι να φέρουν αποτέλεσμα και λένε ψέματα;
8. Να μάθει ο καθένας να αποφεύγει σκάλες και ταράτσες;
9. Να αποκαλυφθεί η συνωμοσία των εργολάβων της ταράτσας;
10. Να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι όλοι μαζί πρέπει να προσέχουν, πού πάνε;
11. Φταίει το διπλανό χωριό;
12. Ποιες ταράτσες;
13. …
Κώστας Ν. Κωνσταντίνου
Διευθυντής του 2ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου
Kostaskonstantinou.com
Photo terroa Via Vista.Create
