της Γεωργίας Καρβουνάκη
«Στις κρίσιμες καταστάσεις βγάζουμε τον χειρότερο εαυτό μας». Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό το λέω πρώτη εγώ. Το πιθανότερο είναι ότι το έχει ήδη πει κάποιος αρχαίος σοφός άγνωστης εθνικότητας, πράγμα που από μόνο του δεν αποκλείει την υπόθεση να το σκέφτηκα και εγώ.
Σε ό,τι με αφορά την σκληρά δοκιμαζόμενη, έβγαλα τον πραγματικό εαυτό μου τρώγοντας και τεμπελιάζοντας ασύστολα, με τις αναμενόμενες συνέπειες. Είναι μέρες που ο βηματομετρητής μου παραδίδεται, θέλει να αυτοκτονήσει, να απεγκατασταθεί από μόνος του, γιατί δεν αντέχει το ταπεινωτικό νούμερο των 116 νωθρών βημάτων όλη την ημέρα. Αυτός άλλα ονειρευόταν και συνεχώς με παροτρύνει ματαίως και μου υπενθυμίζει το καθήκον μου να σπάσω το ρεκόρ εκείνης της ημέρας που δεν είχα αυτοκίνητο και πήγα περπατώντας οκτώ χιλιόμετρα. Αυτό, την ώρα που άλλοι συνάνθρωποι έστελναν τρις ημερησίως sms με κωδικό μετακίνησης 6 και κατάπιναν τα χιλιόμετρα σαν καραμέλες. Άτυχοι θα μου πεις αφού άκουσα ότι αν είχαμε σου λέει ΠΑΣΟΚ, στα πενήντα sms για σωματική άσκηση θα έμπαιναν χωρίς εξετάσεις στη Γυμναστική Ακαδημία και, μάλιστα, θα διορίζονταν στο δημόσιο με την εγγραφή στη σχολή για να μετρούν τα συντάξιμα χρόνια ώστε να μην έχει κανένας να τους προσάψει ότι βγήκαν στη σύνταξη νωρίς.
Όμως, οι εποχές εκτός από δύσκολες είναι και μαγικές και, για να μην φλυαρώ -η φλυαρία είναι ιδιότητα έμφυτη και διαρκής, ουδεμία σχέση έχουσα με περιόδους κρίσης- αισθάνομαι τυχερή που ζω στην εποχή του ίντερνετ. Στις ατελείωτες ώρες του εγκλεισμού αναγκαστικά παρατηρείς τους άλλους και, ακόμη κι αν δεν το θέλεις, ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκοντάψεις πάνω σε απόψεις τόσες όσες και οι άνθρωποι (όχι, δεν θα το πω όπως ο Κλιντ Ήστγουντ, ντρέπομαι). Μαθαίνεις τον άνθρωπο μελετώντας τον τρόπο που κινείται μέσα σε ένα κοινωνικό δίκτυο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις δημοσιεύσεις του, τις αναδημοσιεύσεις του, τις φωτογραφίες του, τα μηνύματα που (σου) στέλνει, τα λάικ του, τα σχόλια, τις φιλίες και τις διακοπές αυτών -ανφρέντ, μπλοκ κ.λπ, συνήθως προαναγγελθείσες ή αναγγελθείσες (σαν την Ακρίτα, ας πούμε, που το λέει ανοιξιάτικη καθαριότητα ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι, δεν την παρακολουθώ, την έχω διαγράψει προ δεκαετίας). Προσωπικά έχω χάσει πάσα ιδέα για ορισμένους και αυτή η εξομολόγηση ξέρω ότι δεν θα με βοηθήσει να κάνω νέους φίλους ή να διατηρήσω -όλους- τους ήδη υπάρχοντες. Βέβαια, εξίσου με παρατηρούν κι εμένα, φαντάζομαι και με κρίνουν.
Ενώ εγώ τεμπέλιαζα κάποιοι δημιουργούσαν: έργα τέχνης, γλυκά, πλεκτά, γραπτά, ψωμιά. Έχουν όχι απλά τη συμπάθεια και το λάικ μου αλλά και την αγάπη και τον θαυμασμό μου. Όμως, υπάρχει και μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας οι οποίοι επένδυσαν τον άφθονο χρόνο τους αναλύοντας και διαδίδοντας ιστορίες συνομωσίας, αποστασιοποιούμενοι από όσους θεωρούμε αυτονόητα τα όσα προκύπτουν μέσα από απλούς και απολύτως λογικούς συνειρμούς και οτιδήποτε άλλο λιγότερο πιθανό. Σαν το «ξυράφι του Όκαμ», δηλαδή.
Ζω στην Ελλάδα όπου λαμβάνεται μια σειρά μέτρων προστασίας του πολίτη απέναντι σε μια πανδημία. Πειθαρχώ σε αυτά και όχι στα μέτρα που λαμβάνονται από την κυβέρνηση του Σουρινάμ, της Ισπανίας, της Χιλής ή του Πακιστάν. Λογικό. Αν δεν θέλω να μολυνθώ από κορονοϊό και να κινδυνεύσει η ζωή μου και των άλλων, θα πρέπει να παραμείνω στο σπίτι και να βγαίνω μόνο για τα απολύτως απαραίτητα, λαμβάνοντας και μέτρα προστασίας. Λογικό. Από τη στιγμή που αίρονται τα περιοριστικά μέτρα και ο κόσμος βγαίνει έξω μαζικά και ανεξέλεγκτα εννοείται ότι τα μέτρα προστασίας αυξάνονται, δηλαδή η μάσκα γίνεται απαραίτητη. Λογικό.
Δεν αισθάνομαι ότι «τους» κάναμε χάρη -στην κυβέρνηση, τους γιατρούς, τους ορατούς και αοράτους εχθρούς- που πειθαρχήσαμε, στον βαθμό που το κάναμε, ώστε να διαφυλάξουμε την υγεία και ίσως και τη ζωή μας και γι’ αυτό δεν παραπονιέμαι. Αποφασισμένη ούσα να εμπιστεύομαι τον ειδικό σε κάθε τι ως μη ειδική, σκέφτομαι ότι δεν έχω τρόπο να συγκρίνω το πλάνο και την επάρκεια του Χ επιστήμονα με του Ψ και δεν έχω και λόγο. Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτό που ακολούθησε η χώρα είναι το σωστό ή όχι αλλά αυτό δεν θα μου το πει, ας πούμε, ο φιλόλογος. Από εκείνον περιμένω να μου πει αν η λέξη «αποστασιοποίηση» χρησιμοποιείται σωστά αυτή την εποχή. Ούτε θα μου το πει ο σεφ, προτιμώ να μου δώσει κάποια καινούργια συνταγή για γλυκάκι ψυγείου. Ο δε μηχανικός αυτοκινήτων, καλύτερα να μου επισκευάσει το σασμάν πριν μείνω στον δρόμο από ρουλεμάν και ν’ αφήσει τα ιατρικά στους ιατρούς (με διαβάζει τώρα, το ξέρω).
Εάν πιστέψω ότι εσκεμμένα η κυβέρνηση ακολούθησε λάθος δρόμο για να εξυπηρετήσει συμφέροντα δεν μου απομένει παρά να πλάσω άλλα σενάρια. Επειδή η ίδια η πραγματικότητα είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά και επειδή η φαντασία είναι προορισμένη να την υπερβαίνει, γίνεται ακόμη πιο ακραία. Θα μπορούσε, ας πούμε, να υποθέσει κάποιος ότι υπάρχει μια συνομωσία στην οποία συμμετέχει ο φέρελπις πολιτικός Μητσοτάκης, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν θέλει να κάνει την καριέρα που ονειρεύτηκε γι’ αυτόν η μαμά του η Μαρίκα και σχεδίασε ο μπαμπάς του ο Κώστας και γι’ αυτό κάνει το παν για να καταστρέψει τη χώρα κατά την πρώτη του τετραετία ώστε να εκδιωχθεί κακήν κακώς και να μην ξαναεκλεγεί ποτέ αλλά να πάει να μονάσει στη Μονή Εσφιγμένου ή να γυρίσει τον κόσμο με φουσκωτό ή να δίνει διαλέξεις επί πληρωμή ή να ανέβει στην κορυφή του Έβερεστ ή να γίνει μοντέλο των ρούχων της γυναίκας του ή να ανοίξει βιοτεχνία ντολμαδακίων με τη συνταγή της μανούλας. Από την άλλη, υπάρχει ένας γιατρός με περγαμηνές πέτσινες, σιγά το Χάρβαρντ, μωρέ, λέσχη Μπίλντενμπεργκ και Μασόνοι τον έβαλαν να μας καταστρέψει για να έρθουν μετά να μας ρουφήξουν με σύριγγες το DNA μας και να μας το πάρουν για να γίνουν αυτοί οι πιο έξυπνοι, όμορφοι, αρχαίοι, πολιτισμένοι, ανθεκτικοί, δίκαιοι, σοφοί, γενναίοι κ.λπ. του κόσμου. Για αντάλλαγμα, θα διοριστούν τα πέντε ή επτά (δεν ξέρω πόσα είναι) παιδιά του στην Ολυμπιακή και ο ίδιος θα προσληφθεί Πρωτοψάλτη(ς) στο παρεκκλήσι του Μαξίμου και θα έχει δικό του ανατρεπόμενο φορτηγό με οδηγό.
Στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου έφτασε σύνδεσμος του kerasoulablogspot.gr, όπου διαβάζουμε εμπνευσμένο κείμενο της ιδίας τής blogger. Το μήνυμα διακινείται από άτομα έχοντα σχέση με το Ε.Σ.Υ. -ξώφαλτση, ομολογουμένως αλλά πληρώνονται γι’ αυτό- και μένουμε ενεοί: πανδημία, λέει, θα πει να πεθαίνουν οι άνθρωποι στους δρόμους σαν τις μύγες, εμείς να μην μπορούμε να βγούμε από την πόρτα μας αλλά να σκοντάφτουμε πάνω τους και να είναι τόσοι πολλοί οι νεκροί που να μην υπάρχουν ζωντανοί να τους θάψουν. Εδώ είναι τόσο λίγοι παγκοσμίως που δεν τους μετράμε επί τοις εκατό αλλά επί τοις χιλίοις και άρα είναι υπό του μηδενός και ως εκ τούτου όχι μόνο δεν συνιστά πανδημία η κατάσταση αλλά δεν τους λαμβάνει καν υπ’ όψιν η στατιστική, λέει, και άρα κακώς λαμβάνονται περιοριστικά μέτρα.
Άρα, πανδημία δεν υπάρχει, βρε! Σωθήκαμε! Τι να σας πει ο Π.Ο.Υ., γατάκια (ακόμη δεν έμαθα τι σημαίνει η έκφραση «γατάκια» αν και έχω ρωτήσει), τι να σας πει ο Έλληνας Τσιόδρας και οι Τσιόδρες παγκοσμίως, όταν η «μονόφθαλμη» Κerasoyla, που διατηρεί blog χρόνια τώρα για να περνά η ώρα και να επικρατεί στην κοινωνία των «τυφλών», έχει εφεύρει τον δικό της ορισμό για την πανδημία και τις δικές της στατιστικές παραμέτρους. Tο αν γίνεται επικίνδυνη μέσω εξίσου επικίνδυνων διακινητών, δεν μας απασχολεί. Κρίνεται δε εντελώς άσχετον θέμα η οικογενειακή στατιστική, η οποία δείχνει άλλα νούμερα από της Kerasoyla, επί τοις εκατό και διψήφια, μάλιστα, καθότι η απώλεια ενός μέλους από τετραμελή οικογένεια σημαίνει 25%.
Έχω την αίσθηση ότι θεωρούμε εαυτούς Νουρέγιεφ, ενώ καθόμαστε στον καναπέ μας και απλά χτυπάμε το πόδι στο πάτωμα κρατώντας τον ρυθμό ενώ την ίδια στιγμή κρίνουμε τον ίδιο τον Νουρέγιεφ που τον απολαμβάνουμε σε βίντεο, βρίσκοντας ένα σωρό λάθη στην εκτέλεση της χορογραφίας του. Είμαστε και κακομαθημένα παιδάκια συγχρόνως, που σουφρώνουμε τα χειλάκια μας πεισματικά σε ό,τι κι αν μας πουν, μόνο για τη χαρά της αντίδρασης. Από αύριο δοκιμάζεται πάλι η ευφυΐα μας, σε ένα διαφορετικό πεδίο. Αλλάξαμε πίστα, αφού περάσαμε με επιτυχία το μέχρι στιγμής παιχνίδι. Αν αφήσουμε τη συνομωσιολογία και τους μπακαλίστικους λογαριασμούς για το πόσο θα κοστίσουν οι μάσκες για μια τετραμελή οικογένεια ανά μήνα, θα μας μείνει πνευματικό απόθεμα και κουράγιο να αντιμετωπίσουμε την επόμενη πίστα, η οποία προβλέπεται και πολύ δυσκολότερη.
