Γράφει ο Δεκανέας Αλλαγής
Ήτανε μια φορά κι ένα καιρό… Κάπως έτσι θα ξεκινά το πολιτικό « παραμύθι» του Νίκου Ανδρουλάκη, όταν θα επιχειρήσει κάποιος να συγγράψει την πορεία που ξεκίνησε πριν από 25 χρόνια με κατάληξη τη θριαμβευτική νίκη της περασμένης Κυριακής! Ένα παραμύθι, που δεν έχει σχέση με τον ομώνυμο ήρωα του Rene Gosciny, αλλά σίγουρα θα 'χει πολλές νέες περιπέτειες για τον ίδιο και την παράταξη του.
Ένα ταξίδι ζωής, που είχε πολλές περιόδους με σημεία - κλειδιά, πισωγυρίσματα, πίκρες και χαρές, αλλά και πολύ πείσμα για να κρατηθεί συσπειρωμένη η παράταξη και η παρέα αυτών των νέων που ξεκίνησαν μαζί, για να καταλήξουν ως το « ανάκτορο» της Χαριλάου Τρικούπη. Η αφετηρία όμως ήταν μία: η πρώτη παρουσία του Νίκου Ανδρουλάκη, στην Ξάνθη, όντας φοιτητής του Πανεπιστημίου, όπου βιώνει ένα ιδιότυπο bullying από τους ΔΑΠίτες του Πανεπιστημίου στην παράταξη της καρδιάς του, την ΠΑΣΠ.
Παιδί μεγαλωμένο στην οικογένεια του ΠΑΣΟΚ με τις αξίες που του έδωσαν η Πόπη αλλά και ο Μαρίνος Ανδρουλάκης, οι γονείς του, πεισμώνει και αποφασίζει να στήσει την φοιτητική παράταξη από τα σπάργανα της. Πρώτη του σκέψη να δημιουργήσει μια δεξαμενή στελεχών μέσω της ΠΑΣΠ και ο πρώτος σταθμός του είναι το 2000 όταν εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Εκεί βάζει το πρώτο προσωπικό του στοίχημα, να δημιουργήσει ένα πρότυπο μητρώο μελών νεολαίας προκειμένου να υπάρχει μια ταυτοποίηση των εγγεγραμμένων και μια πιστοποιημένη διαδικασία εκλογών. Είναι η πρώτη του νίκη που φέρνει τη σφραγίδα του και δίνεται η πρώτη μάχη μετά από αυτό στη διαδικασία της εκλογής νεολαίας στη νομαρχιακή οργάνωση του ΠΑΣΟΚ στο Ηράκλειο, χωρίς επιτυχία!
Όμως αυτό που δεν παίρνει σάρκα και οστά στο Ηράκλειο, γίνεται ρυάκι στην υπόλοιπη Ελλάδα με βραχίονα τη σπουδάζουσα του ΠΑΣΟΚ που δημιουργεί μια δεξαμενή στελεχών με φοιτητές αλλά και εξωπανεπιστημιακά στελέχη. Χρονιά- κλειδί το 2001 όπου μακριά από το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ εκείνος επιλέγει να κινηθεί μακριά από την πεπατημένη, τόσο ο ίδιος όσο και στελέχη που κινούνται γύρω απ’ αυτόν, από κυβερνητικές θέσεις και βουλευτικά γραφεία. Δίνει βάρος στην οργάνωση των μαζικών χώρων, τα επιμελητήρια, την αυτοδιοίκηση και άλλους χώρους κοινωνικής και πολιτικής έκφρασης, όπου τα στελέχη που έχουν την ίδια αφετηρία και λογική, μετέχουν μαζικά, τη ίδια ώρα που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στον ιδιωτικό τομέα, κατακτώντας κοινωνική και κυρίως οικονομική αυτονομία από τον πολιτικό τους φορέα. Αυτό κρατήστε το γιατί είναι το κλειδί για την πορεία ως την καταξίωση και την κορυφή. Όμως το ΠΑΣΟΚ συμπιέζεται και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση που φτάνει το χώρο στην μάχη της πολιτικής επιβίωσης και την πλήρη απαξίωση του.
Το ανθρωποδίκτυο Ανδρουλάκη, όχι μόνο δεν καταρρέει αλλά και αποτελεί ανάχωμα για φυγή από το κόμμα και από την πολιτική γενικότερα. Αποφασίζουν να μην φύγουν και να δώσουν τη μάχη από τα μέσα. Το 2013 έρχεται ο πρώτος σταθμός της δικαίωσης, με την εκλογή του Ανδρουλάκη στη θέση του γραμματέα του κόμματος, όπου βάζει ως πυλώνα το θέμα της διακριτής σχέσης του κράτους με τα κομματικά στελέχη και το ασυμβίβαστο. Η κόντρα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο δεν θα αργήσει που δεν έβλεπε με καλό μάτι της πρωτοβουλίες του κρητικού γραμματέα. Μια σχέση που πέρασε από χίλια κύματα και που είχε απότοκο τον τελευταίο 1, 5 χρόνο( στις μέρες μας δηλαδή ) να μην έχουν αλλάξει ούτε κουβέντα!
Κάποιοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την ιλιγγιώδη άνοδο Ανδρουλάκη και ζητούν από το Βενιζέλο να τον βγάλει από τα στεγανοποιημένα νερά του κόμματος, ώστε να δώσει τη μάχη του σταυρού στην αρένα της ευρωβουλής για να αποδείξει… πόσα απίδια χωρά ο σάκος του. Είτε για να τον τελειώσουν, είτε για να τον βγάλουν από τα πόδια τους. Εκείνος δεν το θέλει, αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί την επιθυμία του προέδρου και κυρίως να δώσει το παρόν στη μάχη για τη συσπείρωση του χώρου.
Κατατάσσεται δεύτερος πίσω από την Εύα Καϊλή και εκλέγεται ευρωβουλευτής. Παρότι τις τελευταίες 10 μέρες δεν κάνει προεκλογική εκστρατεία καθώς ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας τον κρατά καθηλωμένο στο νοσοκομείο. Κι αρχίζει αυτό το όμορφο ταξίδι στο πολιτικό πανεπιστήμιο των Βρυξελλών που κρατά ως σήμερα. Το 2015 τον βρίσκει ισχυρό μέσα στο κόμμα, αφού το ανθρωποδίκτυο των εκατοντάδων στελεχών έχει απλωθεί σε όλη τη χώρα κι έχει αφήσει εδώ και καιρό τα αμφιθέατρα κατακτώντας την κοινωνία και τα μαζικά κινήματα.
Γίνεται το κρίσιμο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ στον Πανελλήνιο για την ανάδειξη του διαδόχου του Ευάγγελου Βενιζέλου και παρότι έχει το 60% των συνέδρων με το μέρος του, το δίλημμα για τον Ανδρουλάκη είναι μεγάλο: να βγει μπροστά και να είναι ο επόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ή να περιμένει ; Σε μια κλειστή σύσκεψη στα αποδυτήρια του Πανελληνίου, με μερικούς πολύ στενούς του συνεργάτες τίθεται το ερώτημα: να την… μπουμπουνίσουμε( την υποψηφιότητα ) ή να περιμένουμε ; Όλοι συμφωνούν πως δεν είναι η ώρα ακόμα και ο Νίκος Ανδρουλάκης κάνει πίσω. Πρόεδρος εκλέγεται η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά και η ομάδα παραμένει αρραγής παρά τη… λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ. Το 2017 με την ίδρυση του ΚΙΝΑΛ αποφασίζει να βγει μπροστά, να διεκδικήσει την ψήφο των μελών στην ανοικτή διαδικασία, παρά την προσέγγιση του Γιώργου Καμίνη να συμπορευθούν μαζί ( υπό την υποψηφιότητα βέβαια του πρώην δημάρχου Αθηναίων).
Η μάχη δόθηκε, η Φώφη κέρδισε και το ζητούμενο ήταν η γενιά στελεχών που ανδρώθηκε και πορεύτηκε μαζί με τον Ανδρουλάκη, να εξακολουθεί να πορεύεται καθώς ήταν αναμενόμενη η στενοχώρια και οι τάσεις αναχωρητισμού από την ευκαιρία που χάθηκε. Αυτό όμως που έδινε αξία στον αγώνα ήταν να αντέξει ο πολιτικός χώρος, να υπάρξει ανάχωμα στις τάσεις φυγής προς ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και να αναζητήσει η Δημοκρατική Παράταξη μια ακόμα ευκαιρία, πιθανότατα την τελευταία της, στην επόμενη εσωκομματική αναμέτρηση σε 4 χρόνια.
Παρά τις σειρήνες και τις… αποδράσεις κορυφαίων στελεχών προς τα δυο μεγάλα κόμματα, όλα τα στελέχη που είχαν συστρατευθεί με τον Ανδρουλάκη, παρέμειναν στο ΚΙΝΑΛ, αποφασισμένοι σαν ένα χρέος στο χώρο που τους γέννησε πολιτικά να δώσουν κι αυτή τη μάχη, γιατί η ελπίδα… πεθαίνει τελευταία! Μα ελπίδα που για τον αγώνα αυτόν των 20 χρόνων παίρνει σάρκα και οστά από την Κυριακή το βράδυ… όλα τ’ άλλα είναι ιστορία !
ΥΓ: Η ζωή παίζει πολλά παιγνίδια και κανείς δεν ξέρει τι ιστορίες σου κρύβει. Το σύνθημα που βλέπεται στο πανό είναι από μια ιστορική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ στο Ηράκλειο κι έχει τη δική του ιστορία: το « Γιώργο προχώρα… άλλαξε τα όλα»! που έγινε σύνθημα για τον Γιώργο Παπανδρέου όταν έπαιρνε το… δαχτυλίδι από τον Κώστα Σημίτη είχε εμπνευστή τον 25χρονο τότε Νίκο Ανδρουλάκη. Αυτός το πρωτοσκέφτηκε και μάλιστα αποφάσισε να το γράψει και σε ένα πανό της οργάνωσης Οροπεδίου Λασιθίου του ΠΑΣΟΚ, μαζί με τον αδελφικό του φίλο τον τωρινό δήμαρχο της περιοχής Γιάννη Στεφανάκη, που κατέβαζε μπλοκ στην πρώτη συγκέντρωση του ΓΑΠ στο Ηράκλειο! Τότε είχε πιστέψει στο διακύβευμα της συνολικής αλλαγής του χώρου από τον ελπιδοφόρο τότε νέο ηγέτη του ΠΑΣΟΚ και να που σήμερα έπρεπε να τον κερδίσει θριαμβευτικά για να σαλπίσει τη νέα ελπίδα του χώρου… πιθανότατα την τελευταία του ευκαιρία !
