Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Η κ. Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ ασφαλώς είναι από τους λίγους Έλληνες που εν ζωή, έχει δρασκελίσει από τη μεριά της αιωνιότητας. Και δεν είναι μικρό πράγμα να ‘χει κανείς τους αιώνες με το μέρος του. Η κ. Αρβελέρ είναι ένας ζωντανός θρύλος. Όχι μόνο ως πρέσβειρα της Ιστορίας του ένδοξου βυζαντινισμού, αλλά της Ιστορίας πασών των αιώνων του παντοειδούς Ελληνισμού. Διαβάζω με θλίψη την ατυχή δήλωση - στήριξή της στην υπουργό πολιτισμού. Η κ. Αρβελέρ είναι ό,τι πολύτιμο ελληνικό αρχέτυπο έχει απομείνει από τα παλλάδια του ημετέρου Γένους. Ζώπυρο του ελληνικού πνεύματος, αλλά κυρίως εφεδρεία, σύμβολο και αποκούμπι σε οδυνηρούς καιρούς εκπεσμού. Ό,τι πιο ακριβό δηλαδή. Και μας διαψεύδει με τη σπουδή της να μιλήσει για τα βορβορώδη που αποκαλύπτονται εσχάτως στο χώρο του ελληνικού πολιτισμού. Η απρόσμενη στήριξη και εμπλοκή της στη δίνη των υπονόμων και της δυσοσμίας που πνίγει τη χώρα τις τελευταίες ημέρες, την αδικεί και την μειώνει ανεπανάληπτα από το αξιακό βάθρο που επάξια ίσταται μέχρι σήμερα. Θα έλεγα, έχοντας συνείδηση της βαρύτητας των λέξεων, ότι αμαυρώνει τα στερνά της. Είμαι σίγουρος, ότι η ευγένεια και η καλοσύνη της προσωποποίησης του ελληνικού πνεύματός της, έπεσαν θύματα απίστευτων πιέσεων για να πετάξει σωσίβιο σε μια ανάξια υπουργό που ήδη αποτελεί βαρίδιο για την πολιτική, τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική κυβέρνηση. Η Ευρωπαία και Ελληνίδα Ακαδημαϊκός εκτίθεται σφόδρα με την δήλωσή της, που εν πολλοίς, δίνει γραμμή και θεωρητική υπεράσπιση στην πολιτική παχυδερμία της κορυφής του ελληνικού πολιτισμού. «Η κοινωνία μας σήμερα» δεν μπορεί να «υποφέρει μόνο από το αποτρόπαιο» όπως λέτε κ. Αρβελέρ. Σφαδάζει παράλληλα από το λαϊκιστικό και το φτηνό, όταν εκπίπτει το πνεύμα. Και είναι τότε, που κάνει τον μεγάλο πάταγο. Όταν από τα πολύ ψηλά, πέφτει στα χαμηλά. Κάπου στα τεφτέρια του ο Ελύτης στην καθαρότητα του ελληνικού φωτός και της γραφής του λέει ότι «ζητώ ν’ αγοράσω αξιοπρέπεια σαν αυτή των ελεφάντων που απομακρύνονται για να πεθάνουν». Η πολιτική αφασία της υπουργού πολιτισμού, το αυθάδες κόλλημά της με την καρέκλα της εξουσίας, απεκδυόμενη πάσα ευθύνη - που ασφαλώς και της αναλογεί - θα μείνει στη νεώτερη ιστορία της χώρας ως συνώνυμο μιας άνευ προηγουμένου πολιτικής παχυδερμίας.
Όσο για την υπέρλαμπρη και αδύτου φέγγους μέχρι σήμερα Ελληνίδα μας, με κάνει να ενθυμούμαι και να θλίβομαι, τα λόγια του Ιωάννη του Χρυσοστόμου στην ακολουθία της θείας λειτουργίας του. Εκεί που προτρέπει και εύχεται «χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα...», αλλά και της παραλλαγής του ποιητικού καλάμου, που λέει «ζωή σου δεν είναι μόνον ό,τι έδωσες, αλλά κι ό,τι συνεχίζεις να δίνεις». Το τέλος άλλωστε, είναι που στεφανώνει το έργο.
«Απέρχομαι, απέρχομαι. Μη κράτει με. / Της αηδίας και ανίας είμαι θύμα» όπως θα ‘λέγε κι ο αγαπημένος σας (μας) Αλεξανδρινός αν ζούσε κ. Αρβελέρ!
