Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Το έχουμε ξαναπεί με κίνδυνο να γίνουμε κουραστικοί. Να βγαίνεις στο «διεθνή» της Κρήτης, να πας από τον Άγιο Νικόλαο και το Ηράκλειο ως τα Χανιά και αντιστρόφως είναι σαν να συμμετέχεις σε μια ιδιότυπη ρώσικη ρουλέτα. Εκθέτεις τη ζωή σου σε προφανή κίνδυνο με τις πιθανότητες να σου συμβεί ή να «δεις» κάτι σε αυτό τον «ΒΟΑΚ» να είναι πολύ μεγαλύτερες από ένα ήρεμο και ρουτινιάρικο ταξίδι. Και όταν το vivere pericolosamente (ζην επικινδύνως) που λένε και στο χωριό μου, είναι επιλογή σου έχει καλώς…εάν δεν είναι ,όμως, γιατί να υπόκεισαι κάθε φορά σε τέτοια ψυχική ταλαιπωρία;
Το έχουμε ξαναπεί κι ας γινόμαστε κουραστικοί. Αυτόν το δρόμο έχουμε γιατί αυτούς τους πολιτικούς έχουμε επιλέξει. Χρόνια τώρα. Αυτό τον «ΒΟΑΚ» διαθέτουμε γιατί αυτοί είμαστε. Να κάνουμε πως είμαστε κάτι άλλο;
Το έχουμε ξαναπεί με την ευχή να διαψευστούμε: Αυτή η γενιά δεν θα προλάβει να δει ένα σοβαρό αυτοκινητόδρομο, μια κλειστή ‘οτοστράτα’ διότι κι αυτοί οι κυβερνώντες, όπως και οι προηγούμενοι, απλώς μας δουλεύουν. Σε αυτή την «πρόβλεψη» έρχεται με σιγουριά να προστεθεί η επιλογή ενός υπουργού στο καίριο πόστο των υποδομών που ούτε έχει δουλέψει ποτέ, ούτε έχει σκοπό να το κάνει. Δεν φημίζεται καν για την ευφυία του. Ποσώς τον ενδιαφέρει εδώ που τα λέμε κιόλας και δεν ξέρω πόσο θα τον επηρεάσει ότι ο πρωθυπουργός κατάγεται από την Κρήτη και θα ήθελε να αφήσει κάτι πίσω του. Κι άλλοι ήθελαν, αλλά το «σύστημα» με τα ψηφαλάκια είχε και έχει τη δική του δυναμική. Και οδηγεί τα πράγματα σε αυτή βαρετή, λαϊκιστή κατεύθυνση όπου η συζήτηση εξαντλείται στο εάν θέλουμε ή όχι διόδια.
Αλλά ο στόχος δεν ήταν να μιζεριάσουμε ξανά, να κλάψουμε πάλι πάνω σε ένα κενοτάφιο. Έτσι κι αλλιώς ο «ΒΟΑΚ» θα μείνει ένα σχέδιο, μια γραμμή…
Περισσότερο έχω εξοργιστεί βλέποντας την εγκατάλειψη , την κατάντια του σημερινού (απαράδεκτου) δρόμου. Δεν αναφέρομαι μόνο στις κατολισθήσεις, τα φυσικά φαινόμενα , στα πρανή και τους δάμακες που έχουν «τσιλάσει» (τι ωραία λέξη!) καθιστώντας τον…αγροτική οδό σε ορισμένα σημεία του. Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά: Ταμπέλες κρυμμένες από τα δέντρα, τα χόρτα καταλαμβάνουν ένα σημαντικό κομμάτι του οδοστρώματος, πινακίδες ξεπατωμένες και σπασμένες. Άλλες τρυπημένες από πυροβολημένους, άλλες γραμμένες με το…βερνίκι των ανεγκέφαλων οπαδών .
Και η …διαγράμμιση; Ανύπαρκτη! Στα περισσότερα σημεία της ‘εθνικής οδού΄ είναι αδύνατον να οδηγήσεις βράδυ γιατί το εκτυφλωτικό…σκοτάδι σε συνδυασμό με τις γραμμές που δεν υπάρχουν σε κάνουν να πηγαίνεις κατ’ εκτίμησην! Και να ήθελε ένας οδηγός να γλιτώσει δεν τον αφήνουμε!
Μιλάμε για πλήρη εγκατάλειψη αν όχι αδιαφορία! Και μην βιαστούν ορισμένοι να αποπροσανατολίσουν την κουβέντα. Και να αρχίσουν τα περί αρμοδιοτήτων, εάν πρέπει να το φτιάξει η περιφέρεια, το κράτος ή ο φιλεύσπλαχνος Θεός. Γιατί κάπως έτσι από τη λεχώνα στη μαμή χάθηκε και το κοπέλι!
