ΠΟΛΙΤΕΣ
Ηράκλειο, η πιο σκοτεινή πόλη της Ελλάδας
Το μότο όλων μας πρέπει να είναι: 'Αγάπα την πόλη σου, όπως αγαπάς το σπίτι σου'. Οι πόλεις μας είναι η προέκταση του ίδιου του σπιτιού μας.
Αγαπητό Cretalive,
Όταν αποφάσισα να ζήσω σε αυτήν την πόλη, και έχοντας ζήσει σε αρκετά μέρη του κόσμου, σε διάφορες χώρες και ηπείρους, πάντα κάθε φορά η καινούρια κατοικία σε μια νέα πόλη σε γοητεύει.
Θυμάμαι, πως από την ιστορία του Μεσαίωνα, και μετά ο άνθρωπος πάντα ήθελε να ζει κοντά στο φως. Να γίνει καλύτερος, καθαρότερος, πιο δίκαιος, πιο φωτεινός. Μακάρι να ήταν έτσι και οι πόλεις μας.
Σε μια εποχή -που όταν ήμασταν μικροί, το 2025 φάνταζε οτι θα είναι η χρονιά που θα πετάμε με αυτοκίνητα, θα μιλάμε με ρομπότ, θα μπορούμε να ταξιδέψουμε στο διάστημα ή θα μπορούμε να πάμε στη σελήνη -τα πιο πολλά τα έχουμε καταφέρει, δυστυχώς η πραγματικότητα της καθημερινότητάς μας, μας στέλνει πίσω σε άλλη εποχή.
Για παράδειγμα, μια πόλη όπως το Ηράκλειο, που εκτός από πρωτεύουσα της Κρήτης έχει ένα σωρό προτερήματα όχι μόνο από πλευράς της τοποθεσίας και της γεωγραφία της, αλλά ευρισκόμενη στο κέντρο του πιο μεγάλου και πιο όμορφου νησιού της Ελλάδας με τις άπειρες παραλίες της και τα πιο άγρια βουνά, τις εύφορες πεδιάδες και τα λεβέντικα χωριά της, οι κάτοικοί της, της φέρονται λες και τη μισούν την πόλη αυτή.
Όλοι βιάζονται να περάσουν ένα σήμα στοπ πρώτοι, αγνοώντας κάθε κανόνα του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, που όταν βλέπουν το κόκκινο φανάρι αντί να πατήσουν το φρένο πατάνε το γκάζι για να προλάβουν και το επόμενο φανάρι. Και όταν τους κοιτάς με απορία γιατί βιάζονται τόσο, σου λένε "σκάσε" ή στη χειρότερη κατεβαίνουν από το αυτοκίνητο να σου ζητήσουν εξηγήσεις γιατί τους προσέβαλες, τη στιγμή που εκείνοι εκτελούν με θράσος την παράβασή τους επιδεικνύοντας παράλληλα και την παραβατικότητα του χαρακτήρα τους.
Σε μια πόλη που τα σκουπίδια κυριαρχούν και οι κάτοικοί της πετούν στο δρόμο ασύστολα, όλα όσα δεν τους χρειάζεται (από έπιπλα και στρώματα, μέχρι μπάζα και σίδερα), μη γνωρίζοντας αλλά και αγνοόντα επιδεικτικά ποιος είναι ο σωστός τρόπος απομάκρυνσής τους. Λες και το σπίτι τους, τελειώνει... στην εξώπορτά τους.
Σε μια πόλη που όταν η νύχτα πέφτει, το σκοτάδι κυριαρχεί στο μεγαλύτερο τμήμα της. Από τα παλιά της τείχη και τα νεώρια, μέχρι τα πάρκα, τα σοκάκια και τις κεντρικές λεωφόρους, πολλά από τα φώτα του δρόμου είναι καμμένα. Είναι τόσο λυπηρό όταν περπατάς στο δρόμο να βλέπεις να κυριαρχεί το σκοτάδι. Να βλέπεις ένα παιδικό πάρκο που παίζουν παιδιά να είναι φωτισμένο με προβολέα από στύλο της ΔΕΗ αντί να έχει το φωτισμό που προβλέπεται.
Σε άλλους δρόμους, τα φώτα είναι χρώματος πορτοκαλί, σε άλλους είναι άσπρα, σε άλλους δρόμους τα φώτα τρεμοπαίζουν, και σε άλλους υπάρχουν αυτές οι ολοκαίνουργιες λάμπες LED, της νεας τεχνολογίας. Που όμως δυστυχώς κανένας δεν σκέφτηκε όταν τις προμηθεύτηκε οτι θα πρέπει να ελέγξει τη φωτεινότητα τους. Με αποτέλεσμα οι νέες λάμπες να είναι σκοτεινότερες από τις παλιές που αφαιρούνται. Έτσι η πόλη αντί να φωτίζεται, σκοτεινιάζει περισσότερο.
Βγαίνοντας από την πόλη και αν κατευθυνθείς προς τα δυτικά στην περιοχή της Αμμουδάρας εκεί κυριαρχεί περισσότερο το σκοτάδι. Κατα μήκους της Λεωφ. Ανδρ. Παπανδρέου, υπάρχουν σημεία σκοτεινά (με στύλους με τα καινούρια φώτα LED να μην λειτουργούν -και απορείς... μα γιατί; καίγονται τα LED;).
Δεν είναι λίγα τα βράδια που η λεωφόρος φωτίζεται μόνο από το φωτισμό των καταστημάτων, το φως που εκπέμπουν οι ταμπέλες τους και ο όποιος διακοσμητικός φωτισμός των ξενοδοχείων ή άλλων επί του δρόμου επιχειρήσεων. Όταν λέμε για σκοτάδι εννοούμε πραγματικά κατασκότεινα. Σε σημείο που αν τολμήσεις να έχεις βγει βράδυ για άθληση, ή για βόλτα με το παιδικό καροτσάκι, κινδυνεύει η ζωή σου από τα διερχόμενα.
Μα γιατί δεν περπατάς στο πεζοδρόμιο; Στο πεζοδρόμιο, ναι, εκεί που οι σημάνσεις στα πλακάκια του πεζοδρομίου για τα άτομα με δυσκολίες στην όραση σε οδηγούν κατευθείαν επάνω στα δέντρα και στους κάδους των σκουπιδιών. Τα πεζοδρόμια που σε κάποια σημεία στενεύουν τόσο πολύ, όπου λόγω των δέντρων που είναι επάνω, πρέπει να κατεβάσεις το καροτσάκι στο δρόμο για να μπορέσεις να περάσεις.
Ωραία, αφού φοβάσαι ή δυσκολεύεσαι τόσο να περπατήσεις στο πεζοδρόμιο, γιατί δεν βγαίνεις μια βόλτα με το ποδήλατό σου ή με το μεταφορικό σου μέσον; Μα ακόμα και αυτή η διαδρομή, ένας μικρός εφιάλτης είναι. Στη συγκεκριμένη λεωφόρο, το βράδυ είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς πως εκτός από τα σκοτεινά σημεία που δεν ανάβουν τα νεας τεχνολογίας φώτα LED, εκεί που ανάβουν οχι μόνο δεν είναι ικανώς φωτεινά, αλλά είναι εκτυφλωτικά ως προς τον οδηγό. Και αυτό γιατί όποιος έχει περάσει από την περιοχή πιθανότατα να έχει παρατηρήσει πως οι στύλοι με τα φώτα LED αντι τα λαμπάκια τους να είναι στραμμένα προς τα κάτω είναι στραμμένα προς το πλάι με αποτέλεσμα να τυφλώνουν τους διερχόμενους οδηγούς. Οταν κιόλας βρέξει και ο δρόμος "γυαλίζει' λόγω του νερού το εκτυφλωτικό τους φως σε ενοχλεί ακόμα περισσότερο. Άραγε ποιος σκέφτηκε όταν τοποθετήθηκαν οι φωτισμοί αυτοί οτι τα LED δεν πρέπει να είναι στο περιμετρικά και γύρω γύρω στο πλαι γιατί ρίχνουν απευθείας το φως στα μάτια των οδηγών των οχημάτων και οτι έτσι όπως έχουν τοποθετηθεί δεν είναι επαρκής ο φωτισμός αφού δεν φωτίζουν όσο πρέπει κάτω στο δρόμο.
Κατα μήκους της ίδιας λεωφόρου που το καλοκαίρι σφύζει από ζωή και θα έπρεπε να είναι το στολίδι του τουρισμού της πόλης, η παραφροσύνη συνεχίζεται και την ημέρα. Οι στάσεις λεωφορείων έχουν ξεριζωθεί από τον Ιούνιο, που μας πέρασε και όλοι οι επισκέπτες -ντόπιοι και μη, κατα μήκος όλης της Αμμουδάρας περιμένουν το λεωφορείο κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού, φυσικά σκεπτόμενοι, μα γιατί δεν υπάρχουν ούτε σκίαστρα, ούτε στάσεις παρά μόνο μια ταμπέλα που γράφει BUS STOP; Πόσο μπορείς να αντέξεις το καλοκαίρι με τα παιδιά σου κάτω από τις υψηλές θερμοκρασίες για να μπεις στο λεωφορείο;
Εντάξει, οι στάσεις ήταν σκουριασμένες και έπρεπε να αλλαχτούν. Ξηλώθηκαν από τις αρχές Ιουνίου. Και τώρα είναι Δεκέμβριος. Και πότε θα ξαναμπουν; Βασικά το ερώτημα θα έπρεπε να είναι άλλο. Γιατί αφαιρέθηκαν; Πιο συγκεκριμένα, γιατί αφαιρέθηκαν εφόσον δεν υπήρχαν ήδη έτοιμες οι καινούργιες ώστε να τις αντικαταστήσουν αμέσως -όπως είναι και το σωστό; Στο σπίτι μας όταν θέλουμε να αλλάξουμε την εξώπορτά μας ή την κουζίνα μας, δεν φροντίζουμε πρώτα να μπορούμε να έρθει αυτό που θέλουμε να αλλάξουμε και μετά να γίνει η αντικατάσταση; Γιατί δεν το εφαρμόζουμε στην καθημερινότητά μας; Γιατί δεν το εφαρμόζουμε στη λογική μας;
Ξαναμπαίνοντας στην πόλη, αντιλαμβάνεσαι οτι η κίνηση έχει αυξηθεί. Λογικό, αφού έρχονται οι όμορφες γιορτές των Χριστουγέννων και ο κόσμος θέλει να μπει σε μια ευχάριστη γιορτινή διάθεση. Τη διάθεση αυτή που από μικρά παιδιά (ή ακόμα και τώρα) μας αρέσει να στολίζουμε το σπίτι μας, τον κήπο μας, τη γειτονιά μας. Δυστυχώς όμως οι γειτονιές τα τελευταία χρόνια εκτός από παρατημένες παραμένουν και αστόλιστες. Λεωφόροι όπως η 62 Μαρτύρων έχουν αραιά και που κάποιες τυχαία βαλμένες σειρές με φωτάκια. Τα κοιτάς και αναρωτιέσαι από ποια εποχή είναι. Φτάνοντας στη Χανιόπορτα αντικρύζεις ένα φωτισμένο μπλε ηλεκτρίκ κάρο. Να είναι τοποθετημένο έτσι, σκέτο.. μόνο του. Το βλέπεις και αναρωτιέσαι. Τι είναι; Τι συμβολίζει; Γιατί είναι έτσι μόνο του; Χωρίς να υπάρχει κανένας άλλος φωτισμός τριγύρω ή σε κάποιο άλλο κοντινό σημείο. Όλο αυτό στη Χανιόπορτα, σε ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία του Ηρακλείου. Περνώντας κάτω από τη γέφυρα -η οποία ευτυχώς επισκευάζεται, παρατηρείς ότι τα γιορτινά φώτα στον κυκλικό κόμβο είναι μεν παλαιά, είναι μεν τοποθετημένα, αλλά... δεν ανάβουν.
Συνεχίζοντας προς την Λ. Πλαστήρα δεν υπάρχει τίποτα από στολισμό. Εκεί δε θα έρθουν τα Χριστούγεννα, μάλλον ούτε και το 2025. Φτάνοντας στον πρώτο κυκλικό κόμβο βλέπεις έναν χριστουγεννιάτικο φωτισμό. Η εικόνα είναι τόσο ξεκάρφωτη πλέον που λές, μα γιατί το έβαλαν αυτό εδώ; Αφού όλη η λεωφόρος μέχρι εδώ είναι αστόλιστη.
Μέχρι και να φτάσεις στη διασταύρωση της λεωφόρου με την Έβανς, το τοπίο είναι ίδιο. Ένας τσουρούτικος στολισμός που κατά την άποψή μου είναι τόσο άσχημος, άχαρος και μοναχικός, σε σημείο που σε προτρέπει να γίνεις καταθλιπτικός. Όταν συνεχίσεις για να προχωρήσεις στην Χ.Τρικούπη το σκηνικό παραμένει ίδιο. Δρόμοι με καμένες λάμπες, αστόλιστοι, η με διάσπαρτες σειρές από φωτάκια. Χωρίς κανένα συναίσθημα. Τα τοποθέτησε απλώς κάποιος εκεί γιατί έπρεπε απλά να τα βάλει και να τελειώνει με αυτά.
Άραγε ποιο είναι το όριο του στολισμού της πόλης; Μέχρι που φτάνει το όριο της πόλης του Ηρακλείου και μέχρι που θα πρέπει να φτάσει το όριο της υπομονής των κατοίκων της; Είδα το στολισμό της Θεσσαλονίκης μας, της Λάρισας, του Βόλου, των Τρικάλων, του Πειραιά μας, και απορημένος σκέφτηκα... μα γιατί εδώ όχι;
Το μότο όλων μας πρέπει να είναι: 'Αγάπα την πόλη σου, όπως αγαπάς το σπίτι σου'. Οι πόλεις μας είναι η προέκταση του ίδιου του σπιτιού μας.
ΥΓ. Επισυνάπτονται σχετικές φωτό της πόλης από τα παραπάνω παραδείγματα.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Κ.Π.
