Του Θανάση Γιαπιτζάκη
Ο Μπάυρον, δηλαδή ο Λόρδος Βύρων, όταν γύρισε στο Λονδίνο από το πρώτο εκείνο ταξίδι του στα αρχαία μέρη μας και στα νέα μέρη μας, θυμόταν τον εντυπωσιασμό που του προξένησαν οι Στήλες του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα.
Απομεινάρια μεγάλου και μεγαλόπρεπου ναού, κολώνες μόνο - σωριασμένες άλλες κι άλλες ορθόστηλες ακόμα. Και έγραψε ακριβώς αυτά που τον έκαναν να στοχαστεί, όταν αντίκριζε το θέαμα σαν αποτέλεσμα του ανήλεου χρόνου, που αντικρίζουμε κι εμείς σήμερα:
Το μάρμαρο πάντα καιρός το τυλίγει
και σαν ναός πέφτει μονάχα στο χώμα.
Τα δόντια του, ανήλεα, το ερείπιο τού μπήγει,
μα μένει ορθόστηλη η δόξα του ακόμα.