Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Η 44η επέτειος «αποκατάστασης» της Δημοκρατίας, βρίσκει τη χώρα να καπνίζει στα αποκαΐδια από τις στάχτες μιας μεγάλης εθνικής συμφοράς. Μιας απίστευτης τραγωδίας. Τσιμπιέμαι για να ξυπνήσω από τον εφιάλτη, όπως όλοι οι Έλληνες. Πλην όμως δεν είναι εφιάλτης. Ψηλαφητή πραγματικότητα είναι. Πρωινό 24ης Ιουλίου 2018.
Στην Κρήτη, την προηγούμενη μέρα, ένας καυτός λίβας, σαρώνει σημαδιακά λες, τα πέλαγα και τις στεριές, αντιπαλεύοντας με το δεσποτικό μελτέμι του καλοκαιριού. Σημάδι κι αυτό, της επελθούσης και κυρίαρχης κλιματικής αλλαγής, που ξεπερνά κάθε πρόβλεψη, ως σημείο των καιρών. Αδήριτο ίχνος της βαρβαρότητας του ανθρώπου πάνω στα οικοσυστήματα και τη φύση. Μέρα σημαδιακή. Μέρα που το διεφθαρμένο μεταπολιτευτικό σύστημα της χώρας, - που είχε έτοιμες τις σαμπάνιες για τη βραδινή φιέστα,- όχι ίδιο κι απαράλλαχτο, μα πιο στυγνό και πιο στυγερό, εξακολουθεί να τη σκυλεύει και να την κατασπαράσσει στις πιο φασιστικές αριστερόστροφες αποχρώσεις του με ματαιόσπουδους κήνσορες της ηθικής. Ταρτούφους και γελοιόφρονα καλάμια, γελωτοποιούς και αρλεκίνους με κυρίαρχη ιδεολογία το αγοραίο εγώ. Βιβλικές σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη. Έπεσε πυρ επ’ αυτούς, και ουκ είδον τον ήλιον.
Η γη της Αττικής, παραδομένη στις φλόγες και τη δαντική κόλαση. Η γη που γέννησε το φως. Όταν δεν πνίγονται, καίγονται. Στάχτες, αφανισμός, θάνατος, οιμωγή, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός, ξεριζωμός, προσφυγιά. Σαν πάροδος και κομμός από τραγωδία του Αισχύλου. Η θρηνητική ελεγεία ενός πολιτεύματος που μετατράπηκε και μετέτρεψε σε στάχτες και αποκαΐδια. Σε καρβουνιασμένες σάρκες αθώων ψυχών. Στερνή παρηγοριά σωτηρίας από τις φλόγες, η θάλασσα. Μνήμες Μικρασιατικής τραγωδίας. Τότε που οι φλόγες από τους Νεότουρκους Τσέτες κυνηγούσαν τους χριστιανούς μέχρι την προκυμαία. Σήμερα, οι πύρινες γλώσσες των πευκοδασών από πίσω τους, να τους καταδιώκουν μέχρι το κύμα, την παραλία. Με καινούργιους Τσέτες, καινούργιους Νέρωνες, καινούργιους ηθικούς αυτουργούς. Μεταμφιεσμένους. Με κουκούλα, προσωπείο, γραβάτες και άσπρο γιακά.
Η επανάληψη μιας ίδιας τραγωδίας, με διαφορετικούς Τσέτες. «Μια μέρα, τα δάση αυτά θα εκδικηθούνε» ίσως να ‘γραφαν η Άρτεμις, η Αθηνά και ο Πάνας στον πατέρα τους τον Δία στον Όλυμπο, αν βλέπανε χιλιάδες χρόνια μετά, την ατίμαση του Αττικού και κατ’ επέκταση του ελληνικού τοπίου, που γέννησε το Κάλος, το Λόγο και την Αρμονία.
Γι’ αυτό που κάποτε πάλεψαν ο Δ. Πικιώνης, ο Ν. Χατζηκυριάκος – Γκίκας, ο Αρ. Προβελλέγιος, ο Γ. Μόραλης, ο Γ. Τσαρούχης, ο Ν. Εγγονόπουλος. Με αυτουργούς αυτής της ατίμωσης και κακοποίησης, την ίδια την Πολιτεία, τους πολιτικούς, τους διεφθαρμένους κρατικούς μηχανισμούς και την εκχυδαϊσμένη δημόσια διοίκηση της μεταπολίτευσης. Άρκτου παρούσης, ίχνη ζητούμε. Εκεί πρέπει να αναζητήσει τους ενόχους η Ανώτατη Δικαιοσύνη. Στους διευθυντές των πολεοδομιών και των δασαρχείων που αποχαρακτήριζαν δάση και έδιναν πράσινο φως για οικιστική ανάπτυξη. Στις χωροταξικές ρυθμίσεις και στα τοπικά χωροταξικά σχέδια των κατώτερων βαθμίδων του χωροταξικού σχεδιασμού.
Σε συλλογικά θεσμικά όργανα, στα συμβούλια των ΟΤΑ, των Περιφερειών και των υπουργείων που αγνοώντας και παραβλέποντας βασικές συνταγματικές αρχές, δεσπόζοντα κείμενα και νομικές δεσμεύσεις της χώρας και της Ε.Ε., για τη βιωσιμότητα, την αειφορία και την πράσινη ανάπτυξη, επέτρεπαν την εμπορευματοποίηση δασών και την οικοπεδοποίηση δασικών εκτάσεων. Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι νεκροί ξεπερνούν τους 60 και οι αγνοούμενοι τους 100. Ούτε σε πολεμική σύρραξη.
Από νωρίς το πρωί, η σημαία των πραιτοριανών του Συστήματος κυματίζει μεσίστια, ο ανώτατος Άρχων ματαιώνει τις σαμπάνιες και τις πομφόλυγες των εορτασμών στο Καπιτώλιο, η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου διατάζει έρευνες και ο αρχηγός του καραβανιού, ο νέος Οδυσσέας, κηρύσσει τη χώρα σε τριήμερο εθνικό πένθος. Έτσι για να ‘τα χουν καλά με τη συνείδησή τους. Άστοχα πράγματα και κινδυνώδη, κυνισμός και υποκρισία του πρωτοκόλλου.
Τα φριχτά σηκώνει η γης κι η ψυχή τα φριχτότερα, έγραψε προφητικά ο ποιητής. Ωσεί πυρ, ό διαφλέξει δρυμόν, ωσεί φλόξ, ή κατακαύσει όρη. Ούτω καταδιώξεις αυτούς εν τη καταιγίδι σου, και εν τη οργή σου συνταράξεις αυτούς. Η εθνική οργή και η αγανάκτηση ξεχειλίζουν. Οι νεκροί δεν επιστρέφουν και βοούν. Των νεκρών την οργή να φοβάστε…
