Όχι, δεν θα δω την τηλεοπτική σειρά Famagusta - αν και θα ήθελα να λέγεται Αμμόχωστος, όπως τη γνωρίζουμε όλοι οι Έλληνες της Κύπρου. Δεν έχει να κάνει όμως καθόλου μ' αυτό. Δεν έχει σχέση ούτε με την ποιότητα της παραγωγής, την οποία δεν είμαι άξιος να κρίνω. Απεναντίας, από όσα διαβάζω θα πρέπει να είναι εξαιρετική. Θέλω μάλιστα να δώσω συγχαρητήρια στους συντελεστές. Διδάσκουν με τον τρόπο τους τις νεότερες γενιές ιστορία.
Όμως εγώ δεν μπορώ. Είναι βαθιά μέσα στην μνήμη της γενιάς μου ριζωμένη η εισβολή των Τούρκων. Στεναχωριέμαι. Κρατώ το έγκλημα χαραγμένο μέσα μου ατόφιο, όπως με διαπέρασε μια για πάντα το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 1974. Δεν το επιμερίζω. Δεν με αφήνουν η Κερύνεια, η Μόρφου, η Καρπασία. Τέτοια προδοσία δεν την αντέχω - και ας μην παρεξηγηθώ. Είναι σκέψεις δικές μου, βάσανο εφηβείας, κλάμα ζωής. Θέλω να μείνω έτσι, όπως τακτοποίησα, πενήντα χρόνια τώρα, την πίκρα μου. Πίκρα καθολική για όλη τη σκλαβωμένη γη μας, καρφωμένη στο χρόνο, απλωμένη παντού στα κατεχόμενα χωριά και στις πόλεις μας.
Σκέφτομαι τα λόγια του Περικλή, όπως τα μεταφέρει ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο: "Δύσκολο είναι να μιλήσει κανείς όπως ταιριάζει σε θέμα που χρειάζεται κόπος για να γίνει πιστευτή και η απλή αλήθεια. Γιατί ο ευνοϊκός ακροατής, που ξέρει τα πράγματα, θα θεωρήσει τα όσα ακούει κατώτερα από όσα θέλει και περιμένει ν᾽ ακούσει, ενώ ο ακροατής που δεν τα ξέρει, θα νομίσει, από φθόνο, πως λέγονται υπερβολές αν τύχει και ακούσει κάτι που είναι ανώτερο από τις δυνάμεις του".
Δεν θέλω να δω το Famagusta. Κάτι θα μου λείψει, πολλά θα αφήσουν να βγει από μέσα μου ξανά και ξανά εκείνο το βουβό "αχ". Ένα "αχ" που ποτέ δεν θα φτάσει να γεμίσει το κενό των δεκατριών μου χρόνων του τότε, όταν η εισβολή μάς μεγάλωσε σκληρά, πριν την ώρα μας. Ίσως είναι και επειδή φοβάμαι πολύ ότι σιγά σιγά το Κυπριακό αμμοχωστοποιείται. Δεν μπορώ να δω το Famagusta. Νομίζω ότι θα κάνω μνημόσυνο στην Αμμόχωστο και θα βάλω ταφόπλακα στα υπόλοιπα. Δεν αποφεύγω τις ανοικτές πληγές, ούτε τα οικεία κακά. Κανένα και τίποτα δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε πέρα. Καμία ψυχολογική αποφόρτιση δεν είναι ικανή να προσφέρει γιατρειά. Δεν μου χρειάζεται - ο άτεγκτος χρόνος σταύρωσε τη μνήμη μου με γερά καρφιά, ταξιθετημένη αμετάκλητα. Λυπάμαι, με όλο το σεβασμό προς την τέχνη. Έτσι σκέφτομαι και θλίβομαι. Δεν έχω δικαίωμα στην ιδιωτική θέαση. Πέστε με ό,τι θέλετε, αλλά είμαι σίγουρος ότι για μερικούς από μας το δάκρυ δεν θα τρέξει μπροστά στην οθόνη. Στέρεψε πια.
Κώστας Ν. Κωνσταντίνου
Διευθυντής του 2ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου
https://kostaskonstantinou.com
Φωτογραφία: Το Βήμα
