Της Ειρήνης Τσάκα
Την καρέκλα της φωτογραφίας μας δεν τη γνώριζα προσωπικά!
Την αντάμωσα εκεί , στον κάδο απορριμμάτων, να …αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία της και να προσμένει καρτερικά το τέλος…
Πριν το σκεφτώ καν άρχισα να την φωτογραφίζω… Όσο περισσότερο την έβλεπα, τόσο πιο σουρεαλιστικό μου φαινόταν το σκηνικό!
Άρχισα να δημιουργώ στη φαντασία μου ιστορίες για το πώς κατασκευάστηκε, ποιος την χρησιμοποίησε, τι…βάρη έχει σηκώσει και πόσο άραγε να άντεξε πριν καταλήξει στα σκουπίδια! Άκουσε τουλάχιστον ένα «ευχαριστώ» για την προσφορά της ή πετάχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη, αφού πρώτα «ξεγυμνώθηκε» κι απόμεινε κουφάρι;
Ο προβληματισμός μου για την καρέκλα έδωσε γρήγορα τη θέση του σε άλλα ζητήματα πιο πεζά, και οι φωτογραφίες ξεχάστηκαν κάπου στο «έξυπνο» τηλέφωνο…
Πέρασαν μήνες, «άναψαν» οι συζητήσεις για τις επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις και η κουβέντα μας έρχεται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και πάλι στις…καρέκλες!
Βαριές κλασσικές ή μοντέρνας σχεδίασης, με "μπράτσα" ή χωρίς, σε ένα βουλευτικό έδρανο ή στο γραφείο του Δημάρχου, στο Στρασβούργο ή στα Χανιά (τυχαίο το παράδειγμα), οι καρέκλες βγήκαν στο προσκήνιο ως «πολύφερνες νύφες»!
Κι όσο κι αν σας φαίνονται πολλές, που να δείτε πόσοι τις διεκδικούν!
Όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο και όλοι θέλουν να προσφέρουν στον τόπο τους ή και ακόμα παραπέρα!
Θεμιτό και κατανοητό και ευχής έργον θα ήταν να μπορέσουμε να προσφέρουμε καρέκλες σε όλους τους άξιους και ικανούς να παράξουν έργο προς όφελος της Κρήτης, της Ελλάδας, της Ευρώπης, ακόμα και όλου του πλανήτη! Κερδισμένοι θα βγούμε όλοι, γιατί να εμποδίσουμε κάτι τέτοιο;
Το θέμα είναι βέβαια να έχει πρώτα ξεκαθαριστεί ένα σημαντικό ζήτημα: Είναι η άτιμη η καρέκλα το μέσο ή ο σκοπός;
Οι οδηγίες, κατά πως έχω αντιληφθεί, είναι…θολές και εναπόκεινται συνήθως στην διακριτική ευχέρεια του χρήστη.
Για άλλο λόγο τη διεκδικούσαμε σε αυτό το παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων, τις περίφημες «μουσικές καρέκλες», με διαφορετικό μάτι την κοιτάζουμε μετά από πολλές ώρες ορθοστασία, καθήμενοι μπορούμε να δημιουργήσουμε αλλά και να μην κάνουμε απολύτως τίποτε!
Στην καρέκλα μπορεί να «μπαστακωθούμε» από πείσμα ή μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να φτάσουμε κάπου…πιο ψηλά! Υπάρχουν και περιπτώσεις που η καρέκλα δεν μας…αντέχει και βρισκόμαστε από τη μια στιγμή στην άλλη στα πατώματα!
Ενίοτε την παραχωρούμε όταν κρίνουμε ότι θα είναι περισσότερο χρήσιμη σε κάποιον άλλον.
Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν η καρέκλα… την έχουμε εκεί για την περίπτωση που χρειαστεί!
Tο κυριότερο είναι ότι ο ιστορικός του μέλλοντος δε θα γράψει τίποτε για την περίφημη «αποστεωμένη» καρέκλα της φωτογραφίας μας!
Δεν αποκλείεται όμως να γράψει για κάποιο από τα πρόσωπα που αυτή «φιλοξένησε» αγόγγυστα…
Υ.Γ. Οι διεκδικητές των καρεκλών, καλό θα ήταν, κατά την ταπεινή μου άποψη, να λάβουν υπόψη ότι κάποιες φορές, το να καθίσουν σε ένα…πεζουλάκι μπορεί να κάνει τη διαφορά!
Ας ρωτήσουν και τον Πρόεδρο της Φινλανδίας , που…βολεύτηκε χωρίς πολλά πολλά στο σκαλοπάτι!
