Για τις γυναίκες του πολέμου

Της Μαίρης Παχιαδάκη*

Έμαθα στη ζωή μου να παλεύω για το δίκαιο...

Δεν είναι σχήμα λόγου, μα στάση, ανάσα, βίωμα, όπου κι αν το έχω συναντήσει: Στην κακοποίηση, στην αδιαφορία, στη βία, στη σιωπή.

Σήμερα, θέλω να μιλήσω για μια αλήθεια που με βαραίνει τις τελευταίες μέρες. Και μιλώ με αφορμή τις ανταλλαγές ομήρων Ισραήλ-Χαμάς.

Σκέφτομαι όλες εκείνες τις γυναίκες που έζησαν τον εφιάλτη και τη φρίκη του πολέμου, που κατάφεραν να επιβιώσουν μακριά από τα πρωτοσέλιδα και τη δημόσια ματιά, προσπαθώντας να επουλώσουν πληγές που δεν θα κλείσουν ποτέ.

Γυναίκες που υπέφεραν, που υπέστησαν βία και δεν έγιναν «είδηση»…

Γυναίκες που χάθηκαν, που δεν αναγνωρίστηκαν, σε τόπους όπου ο πόλεμος ευτελίζει το ανθρώπινο σώμα, όπου η θηλυκότητα γίνεται στόχος.

Η σεξουαλική βία, ως όπλο πολέμου, γίνεται ιστορία δίχως τέλος για χιλιάδες ψυχές. Ο εξευτελισμός της γυναίκας δεν πρέπει ποτέ να λογίζεται ως παράπλευρη απώλεια. Να λογίζεται σαν η πιο σιωπηλή μορφή της τραγωδίας. Είναι έγκλημα πολέμου κι έτσι πρέπει να το αντιμετωπίζουμε.

Πίσω από κάθε τέτοια ιστορία, υπάρχει μια μάνα που περιμένει, μια κόρη που χάθηκε, μια αδελφή που δεν επέστρεψε, μια γυναίκα που πλήρωσε το τίμημα της τρέλας ενός πολέμου, με το σώμα και την ψυχή της.

Γι’ αυτό, καμιά ΕΙΡΗΝΗ δεν είναι αληθινή, αν δεν χωρά μέσα της την αναγνώριση της γυναικείας αξιοπρέπειας και τη φωνή όσων δεν είχαν την ευκαιρία να ακουστούν, γιατί δεν κατάφεραν να επιβιώσουν ή γιατί δεν ήταν σε θέση να διαπραγματευτούν την ανταλλαγή τους.

Όλοι οφείλουμε να μιλούμε για τις γυναίκες κάθε πολέμου, όχι ως αριθμούς, αλλά ως ανθρώπινες υπάρξεις που περιμένουν δικαίωση. 

*Η Μαίρη Παχιαδάκη είναι Πρόεδρος του «Συνδέσμου Μελών Γυναικείων Σωματείων Ηρακλείου και Ν. Ηρακλείου»